Kατά τo M. Σάββατο γιορτάζουμε την ταφή του Κυρίου από τον Ιωσήφ και το Νικόδημο, καθώς και την κάθοδό Του στα σκοτεινά βασίλεια του Άδη. Όταν ο Κύριος πέθανε ως άνθρωπος και χωρίστηκε η Ψυχή από το Σώμα Του, τότε το μεν Σώμα Του, από το οποίο δεν χωρίστηκε η Θεότητα του Κυρίου, τέθηκε στον τάφο, η δε Ψυχή Του, ενωμένη κι αυτή με την παντοδύναμη Θεότητά Του, κατέβηκε στον Άδη και, αφού τον νίκησε, απελευθέρωσε τις ψυχές, που ήταν αιχμάλωτες εκεί.

Κατά την τρίτη μέρα ενώθηκε πάλι η Ψυχή με το Σώμα και το Σώμα αναστήθηκε από τους νεκρούς. Με αυτό τον τρόπο νικήθηκαν και ο Άδης και ο θάνατος. Τον Άδη νίκησε η Ψυχή του Κυρίου, τον δε θάνατο το Σώμα Του, γιατί και τα δύο δεν ήταν μόνα τους, αλλά ήταν ενωμένα με τη Θεότητα. Η Ψυχή αυτή και το Σώμα αυτό δεν ήταν ψυχή και σώμα ενός κοινού θνητού, αλλά Ψυχή και Σώμα του Θεού που ενανθρώπησε (έγινε άνθρωπος). Γι αυτό ούτε ο Άδης μπορούσε να κρατήσει δεσμευμένη την Ψυχή αυτή, ούτε και ο θάνατος μπορούσε να κρατήσει και να παραδώσει το Σώμα αυτό στη φθορά.

Ο όρθρος του Μ. Σαββάτου ψάλλεται το απόγευμα της Μ. Παρασκευής.

Κατά την ημέρα του Μ. Σαββάτου το πρωί τελείται ο εσπερινός του Πάσχα, μαζί με τη Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου. Η Ακολουθία έχει αναστάσιμο και πανηγυρικό χαρακτήρα, γιατί είναι εσπερινός της μεγάλης και κοσμοσωτήριας γιορτής του Πάσχα και αποτελεί εισαγωγή σ' αυτή. Ο λαός την ονομάζει "πρώτη Ανάσταση".

Πηγή: «Η Μεγάλη Εβδομάς - Μετά ερμηνείας» υπό Επιφανίου Θεοδωροπούλου - Εκδ. της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος