Δημιουργηθηκε στις ΣαβPMEESTE_Ιούλιος+0300RΙουλPMEEST_1C21

  Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι ἀφιερωμένη στοὺς ἁγίους Πα-τέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι διεκήρυξαν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, ἀλλὰ ταυτόχρονα εἶναι ἕνας. Οἱ δύο φύσεις ἑνώθηκαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ διακρίνονται καὶ νὰ διαφέρουν μεταξύ τους, ἀλλὰ καὶ δὲν χωρίζονται, ἐπειδὴ εἶναι ἑνωμένες σὲ ἕνα πρόσωπο. Ἀπ’ τὴν συνύπαρξή τους γίνεται μία ἀνταλλαγὴ δώρων καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση ἐμπλουτίζεται ἀπ’ τὴν θεία. Ἡ κατώτερη ἀπ’ τὶς δύο φύσεις λαμβάνει ἀπ’ τὴν ἄλλη ὅ,τι δὲν ἔχει μόνη της.

Στὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐπὶ τοῦ  Ὄρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου ποὺ ἀκούσαμε στὴ Θεία Λειτουργία, ὁ Χριστὸς παρομοιάζει τοὺς μαθητές Του μὲ τὸ ἁλάτι καὶ τὸ φῶς. Οἱ πιστοὶ δηλαδὴ θὰ πρέπει νὰ ἔχουν τὶς ἰδιότητες τοῦ ἁλατιοῦ καὶ τοῦ φωτός, ἀλλὰ σὲ σχέση μὲ τὸν κόσμο, μέσα στὸν ὁποῖο ζοῦν. Τὸ ἁλάτι ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἦταν τὸ ὑλικὸ ἐκεῖνο ποὺ προστάτευε τὶς τροφὲς ἀπ’ τὴν σήψη, ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχαν τὰ ψυγεῖα καὶ ὁ ἠλεκτρισμός. Τὸ φῶς ἐμποδίζει καὶ διαλύει τὸ σκοτάδι. Οἱ Χριστιανοὶ ἀναλαμβάνουν τὴν εὐθύνη νὰ ἐμποδίζουν στὸν κόσμο γύρω τους τὴν ἀποσύνθεση καὶ τὴν κυριαρχία τοῦ σκοταδιοῦ. Γιὰ νὰ παρομοιάζει ὁ Χριστὸς τοὺς πιστοὺς μὲ τὸ ἁλάτι καὶ τὸ φῶς σὲ σχέση μὲ τὸν κόσμο, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ κόσμος εἶναι δυνατὸν νὰ κινηθεῖ πρὸς δύο κατευθύνσεις, εἴτε νὰ προοδεύσει εἴτε νὰ καταστραφεῖ. Πότε κινεῖται πρὸς τὴν μία καὶ πότε πρὸς τὴν ἄλλη κατεύθυνση, εὔκολο εἶναι νὰ καταλάβουμε ἀπ’ τὰ συμφραζόμενα τῆς ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλίας. Λίγο παραπάνω ὁ Χριστὸς εἶπε τούς «μακαρισμούς», περιέγραψε δηλαδὴ τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ἀληθινῶν μαθητῶν Του. Εἶπε σὲ γενικὲς γραμμὲς ὅτι σὲ ἕνα κόσμο ποὺ κυριαρχεῖ τὸ μίσος, ἡ ἀδικία, τὸ συμφέρον καὶ ὁ ἐγωισμός, οἱ ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ ἀντιπαραθέτουν τὴν ἀγάπη, τὴν θυσία, τὴν ἀνιδιοτέλεια καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη.

Δὲν ζήτησε ὁ Χριστὸς ἀπ’ τοὺς μαθητές Του τὴν ἀπομάκρυνση ἀπ’ τὸν κόσμο καὶ τὴν ἀπομόνωση. Πολὺ περισσότερο δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὴν πορεία καὶ τὴν κατάσταση τοῦ κόσμου. Ἀπ’ τὴν ἄλλη πλευρά, ὑπογραμμίζει τὴν ἀνάγκη νὰ διαφέρουν οἱ μαθητές Του ἀπ’ τὸν κόσμο, νὰ σκέπτονται καὶ νὰ ἐνεργοῦν διαφορετικὰ ἀπ’ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, νὰ ἔχουν ὡς κριτήριο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ εἶναι σταθερὸς ὁ προσανατολισμός τους πρὸς τὸν ἐρχόμενο κόσμο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἄν δὲν συμβαίνει αὐτό, τότε δὲν ἔχει νόημα ἡ παρουσία τους. Στὴν περίπτωση αὐτὴ θὰ εἶναι ὅπως τὸ ἁλάτι ποὺ ἔχασε τὴν ἰδιαίτερη χημική του σύσταση καὶ ἔπαυσε νὰ προστατεύει ἀπ’ τὴν σήψη τὶς τροφὲς ἤ νὰ ἐμποδίζει τὴν μόλυνση ἀπ’ τὶς πληγὲς καὶ τὰ τραύματα. Ὁπότε εἶναι ἄχρηστο καὶ οἱ ἄνθρωποι θὰ τὸ ρίξουν στὰ σκουπίδια. Κατὰ ἕνα ἀνάλογο τρόπο, τὸ φῶς, μὲ τὴν παρουσία του καὶ μόνο, λάμπει μέσα στὸ σκοτάδι. Καὶ ἡ παρουσία τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ θέλουν νὰ αὐτοπροβάλλονται καὶ νὰ διαφημίζονται, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν προκαλέσει τὸν θαυμασμὸ στὸ περιβάλλον τους. Ὅπως εἶναι γραμμένο σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐὰν ἐξ αἰτίας τῆς κακῆς συμπεριφορᾶς τῶν λεγομένων χριστιανῶν βλασφημεῖται τὸ  Ὄνομα τοῦ Θεοῦ μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἄλλο τόσο μὲ τὴν ἀρετὴ τῶν πραγματικῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ δοξάζεται τὸ ἅγιο Ὄνομα τοῦ Θεοῦ.  

Ἡ ἔκφραση «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων» δὲν σημαίνει, ὅπως ἤδη εἴπαμε, ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἐπιδιώκουν τὴν αὐτοπροβολή. Λίγο παραπάνω ἄλλωστε ὁ Χριστὸς μίλησε γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Ὡστόσο, «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων» σημαίνει ὅτι οἱ πιστοὶ ἔχουν καθῆκον νὰ ὁμολογοῦν τὴν ἀλήθεια σὲ μία κοινωνία ποὺ ὁ καθένας θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἐλεύθερος νὰ πράττει ὅ,τι τοῦ ἀρέσει. Σὲ ἕνα κόσμο ποὺ κυριαρχεῖ ὁ ὑποκειμενισμὸς καὶ σὲ μία κοινωνία ποὺ ἀνέχεται καὶ δικαιολογεῖ τὰ πάντα, οἱ Χριστιανοὶ μὲ τὸν λόγο τους, ὅταν βεβαίως εἶναι «ἅλατι ἠρτυμένος», κυρίως ὅμως μὲ τὴν ζωή τους, καλοῦνται νὰ δείξουν τὸν διαφορετικὸ τρόπο ζωῆς, τὸν σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.    

Ὁ Χριστός, ὅταν δίδασκε, ἀντιμετώπιζε πολὺ συχνά, τὴν κατηγορία ὅτι εἶναι παραβάτης τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Στὴν κατηγορία αὐτὴ ὁ Χριστὸς ἀπαντοῦσε ὅτι, ὄχι μόνο δὲν εἶναι παραβάτης, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα Αὐτὸς ἐκπλήρωσε τὸν Νόμο μὲ ἰδιαίτερη ἀκρίβεια. Κανεὶς ἄλλος δὲν τήρησε τὸν Νόμο ὅπως ὁ ἀναμάρτητος Χριστός. Ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο πολὺ σημαντικό. Οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται καταπίεση μπροστὰ στὸν ὁποιοδήποτε νόμο, δὲν τοὺς εὐχαριστεῖ ἡ τήρηση τῶν νόμων, ἐπειδὴ αἰσθάνονται ὅτι τοὺς περιορίζει. Ὁ Χριστὸς προσφέρει ἕνα ἐσωτερικὸ κίνητρο, ὥστε ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ νὰ φαίνεται εὔκολος καὶ εὐχάριστος. Τὸ ἐσωτερικὸ αὐτὸ κίνητρο δὲν εἶναι ἄλλο ἀπ’ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία δόθηκε στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν Πεντηκοστή. Μὲ τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι σχετικῶς εὔκολο νὰ τηρήσει ὁ ἄνθρωπος τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε, ὁ Χριστὸς συμπλήρωσε τὸν Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ καινούριες ἐντολές, οἱ ὁποῖες φαίνονται δυσκολότερες στὰ μάτια τῶν συνηθισμένων ἀνθρώπων. Ἐάν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀπαγορευόταν ὁ φόνος, ἔρχεται ὁ Χριστὸς καὶ προσθέτει ὅτι δὲν ἀπαγορεύεται μόνο ὁ φόνος, ἀλλὰ ὅτι καὶ ὁ φθόνος εἶναι ἐπικίνδυνος, γι’ αὐτὸ ἄς φροντίζουν οἱ μαθητές Του νὰ τὸν βγάζουν γρήγορα ἀπ’ τὶς καρδιές τους.

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἔθεσε αὐτὸν τὸν καινούριο Νόμο τῆς Χάριτος καὶ πρῶτος Αὐτὸς ἐφάρμοσε αὐτὴν τὴν καινούρια διδασκαλία. Ὑπάρχει βεβαίως κίνδυνος νὰ δημιουργηθεῖ ἡ ἐντύπωση ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι μόνο ὡραῖες θεωρίες. Καὶ ὑπάρχει ἐπίσης ὁ κίνδυνος νὰ νομίσει κάποιος ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ ἐντολὲς εἶναι ἀνεφάρμοστες καὶ οὐτοπικές. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὐτοὶ ποὺ δίδαξαν τὸ Εὐαγγέλιο χωρὶς προσθαφαιρέσεις καὶ χωρὶς ἐκπτώσεις, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ ἔζησαν τὸ περιεχόμενο τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας. Ἀπέφυγαν μὲ τὸν συνδυασμὸ αὐτὸ τὸν μεγαλύτερο κίνδυνο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ὑποκρισία καὶ ἡ ἀσυνέπεια. Ὅπως λέγει ὁ λαὸς σοφότατα, «δάσκαλε ποὺ δίδασκες καὶ λόγο δὲν ἐκράτεις…». Ὅπως οἱ ἅγιοι Πατέρες μετέδιδαν ἀπ’ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν κόσμο, αὐτὸ τὸ Φῶς μὲ τὴν σειρά μας νὰ ἀκτινοβολοῦμε καὶ ἐμεῖς πρὸς τὸ εὑρύτερο περιβάλλον μας.  

π. Ν.Η.

Δημιουργηθηκε στις ΣαβPMEESTE_Ιούνιος+0300RΙουνPMEEST_1C21

Ἡ πρώτη ἐντύπωση ἀπ’ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι  ὅτι δὲν φαίνεται νὰ ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Ὅλα ὅσα ἀκούσαμε σὲ αὐτὸ τὸ ἀνάγνωσμα, συνέβησαν στὴν διάρκεια μιᾶς ἄλλης ἐβραϊκῆς γιορτῆς, τῆς Σκηνοπηγίας, τὴν ὁποία ἑόρταζαν στὶς ἀρχὲς τοῦ φθινοπώρου. Σὲ αὐτὴν τὴν ἑορτὴ οἱ Ἰουδαῖοι θυμοῦνταν τὰ γεγονότα τῆς διαμονῆς καὶ τῆς περιπλανήσεώς τους στὴν ἔρημο, στὸν δρόμο πρὸς τὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, καθὼς ἦταν ἀναγκασμένοι νὰ ζοῦν μέσα σὲ σκηνές, μέχρι νὰ φθάσουν στὸν προορισμό τους. Μετὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα ἡ Σκηνοπηγία ἦταν ἡ πιὸ σημαντικὴ γιορτή τους.  Ἤθελαν νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τοὺς γεωργικοὺς καρποὺς τῆς περιόδου τοῦ καλοκαιριοῦ. Ἀπὸ δύο σημεῖα τοῦ τελετουργικοῦ τῆς Σκηνοπηγίας λαμβάνει τὴν ἀφορμὴ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἀπευθύνεται πρὸς τὸ συγκεντρωμένο πλῆθος.  

Κατὰ τὴν ἑβδόμη καὶ τελευταία ἡμέρα τοῦ ἑορτασμοῦ ἕνας ἱερέας ἔφερνε νερὸ ἀπ’ τὴν δεξαμενὴ τοῦ Σιλωὰμ καὶ μὲ αὐτὸ ράντιζαν τὸ θυσιαστήριο τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομώντα. Καὶ στὸ τέλος τῆς ἡμέρας ἄναβαν μεγάλες λυχνίες.  Μὲ ἀφορμὴ τὸ νερὸ ὁ Χριστὸς φώναξε δυνατὰ καὶ εἶπε ὅτι ὅποιος πιστεύει σὲ Αὐτόν, ὅτι δηλαδὴ εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ  Σωτήρας τοῦ κόσμου, ὁ ἄνθρωπος αὺτὸς στὴν συνέχεια θὰ ἀποτελέσει, μέσα ἀπ’ τὰ ἐσωτερικὰ βάθη τῆς ὑπάρξεώς του, πηγὴ ζωντανοῦ νεροῦ, ἀπ’ τὸ ὁποῖο τόσο ὁ ἑαυτός του ὅσο καὶ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι θὰ σβήνουν τὴν δίψα τους. Ὁ εὐαγγελιστὴς σχολιάζει στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅτι τὸ ζωντανὸ αὐτὸ νερὸ εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀπ’ τὸ Ὁποῖο ἐπρόκειτο νὰ λάβουν ὅσοι θὰ πιστεύσουν στὸν Χριστό. Καὶ μὲ ἀφορμὴ τὸ φῶς, τὸ ὁποῖο ἐξέπεμπαν οἱ μεγάλες ἐκεῖνες λυχνίες τοῦ Ναοῦ, ὁ Χριστὸς διεκήρυξε ὅτι ὁ Ἑαυτός Του εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Γι’ αὐτὸ ὅποιος θὰ Τὸν ἀκολουθήσει, δὲν θὰ βαδίζει μέσα στὸ σκοτάδι.

Μεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο διακηρύξεων τοῦ Χριστοῦ παρεμβάλλονται ἀρκετοὶ στίχοι, στοὺς ὁποίους τὸ κύριο θέμα εἶναι ἡ ἔντονη ἀντιπαράθεση μέσα στὸ συγκεντρωμένο πλῆθος γιὰ τὸ ποιός εἶναι στὴν πραγματικότητα ὁ Χριστός. Ἄλλοι δέχονται ὅτι εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ἄλλοι θεωροῦν ὅτι ἡ πίστη στὸν Χριστὸ εἶναι χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῶν ἀγραμμάτων. Διαψεύδονται ὅμως ἀπ’ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐμφανίζονται καὶ ἐ-πίσημοι Ἰουδαῖοι, μέλη τοῦ Μεγάλου Συνεδρίου, ὅπως ἦταν ὁ νυκτερινὸς μαθητὴς τοῦ Κυρίου Νικόδημος, οἱ ὁποῖοι ἐκδηλώνουν, ἔστω καὶ μὲ προφυλάξεις, τὴν πίστη τους καὶ τὴν ὑποστήριξή τους πρὸς τὸν Χριστό. Γιὰ νὰ  δικαιολογήσουν τὴν ἄρνησή τους ἀπέναντι στὸν Χριστό, μερικοὶ ἀπ’  αὐτοὺς τοὺς δῆθεν ἐνημερωμένους πάνω στὰ θρησκευτικὰ ζητήματα, προβάλλουν τὸ «ἐπιχείρημα» ὅτι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας δὲν θὰ προερχόταν ἀπ’ τὴν Γαλιλαία, ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ κατάγεται μόνο ἀπ’ τὴν Ἰουδαία. Οἱ φαρισαῖοι εἶχαν ἤδη ἀποστείλει μιὰ παραστρατιωτικὴ ὁμάδα, γιὰ νὰ κατασκοπεύσουν καὶ νὰ συλλάβουν τὸν Ἰησοῦ Χριστό, αὐτοὶ ὅμως γοητεύθηκαν τόσο πολὺ ἀπ’ τὴν διδασκαλία Του καὶ δὲν τόλμησαν νὰ ἐκτελέσουν τὶς διαταγὲς τῶν ἀρχόντων τοῦ λαοῦ. Αὐτὸ τὸ κλίμα ἐπικρατεῖ σὲ γενικὲς γραμμὲς στὸ ἐνδιάμεσο μεταξὺ τῶν δύο διακηρύξεων τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Σκηνοπηγίας. Ὁ Χριστὸς ἦταν τότε «σημεῖον ἀντιλεγόμενον», ἀφορμὴ διχασμοῦ καὶ ἀντιπαραθέσεως μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὸ φαινόμενο αὐτὸ ἐξακολουθεῖ νὰ παρατη-ρεῖται μέχρι καὶ τὶς ἡμέρες μας μὲ ἀμείωτη ἔνταση.

Τὸ δῶρο τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἀνθρωπότητα εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Μὲ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁλοκληρώνεται τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ. Μὲ τὴν ἐνεργὸ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία συνεχίζεται καὶ ἐπεκτείνεται τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ μέχρι καὶ τὴν Δευτέρα Παρουσία.  Χωρὶς τὸν Χριστὸ δὲν θὰ ἐρχόταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὴν γῆ. Ὁ εὐαγγελιστὴς σχολίασε ὅτι «δὲν ὑπῆρχε ἀκόμη τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἐπειδὴ ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶχε ἀκόμη δοξασθεῖ». Βεβαίως, ὅπως ἀκούσαμε στοὺς ὕμνους «τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὑπῆρχε πάντοτε καὶ θὰ ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει χωρὶς ἀρχὴ καὶ χωρὶς τέλος», ἐπειδὴ εἶναι ἰσότιμο Πρόσωπο μὲ τὰ ἄλλα δύο μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα. Ἀλλὰ μέχρι νὰ «δοξασθεῖ», δηλαδὴ νὰ σταυρωθεῖ ὁ Χριστός, κυριαρχοῦσε ἡ ἁμαρτία στὸν κόσμο καὶ δὲν ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ δράσει μὲ ἔντονο καὶ δυναμικὸ τρόπο. Ἄλλωστε, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο δὲν ἐνανθρώ-πησε ὅπως ὁ Χριστός, συμβολίζεται μεταξὺ ἄλλων καὶ μὲ τὸ περιστέρι. Καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀπεχθάνεται τὴν ἀκαθαρσία.

Ἀπ’ τὴν ἄλλη πλευρά, ἐὰν ὁ Χριστὸς ἄνοιξε τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος στὴν ἀνθρωπότητα, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὅμως συνετέλεσε στὴν Ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν γαστέρα τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου». Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς ὁδηγεῖ στὸν Χριστό. Καὶ ἄν δὲν μᾶς φωτίσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὁ Χριστὸς ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ὁ ἄγνωστος Χ. Καὶ ἡ κορυφαία στιγμὴ τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ καθαγιασμὸς τῶν τιμίων δώρων, δὲν πραγματοποιεῖται χωρὶς τὴν ἐπενέργεια τοῦ ἁγίου Πνεύματος, γιὰ τὴν ὁποία ζητοῦμε νὰ μὴν περιορίζεται στὰ «προκείμενα δῶρα», ἀλλὰ νὰ ἀλλοιώνει μὲ τὴν καλὴ ἀλλοίωση καὶ τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο. «Τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλης ἀφ’ ἡμῶν δεόμεθα, Φιλάνθρωπε». Ἀμὴν

π. Ν.Η.

Δημιουργηθηκε στις ΣαβPMEESTE_Ιούνιος+0300RΙουνPMEEST_1C21

Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ μᾶς διηγήθηκε σήμερα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Τὸ ἀνάγνωσμα περιελάμβανε ἕνα ὁλόκληρο κεφάλαιο ἀπ’ τὸ τέταρτο Εὐαγγέλιο. Ὁ συγγραφέας ἐπιλέγει νὰ διηγηθεῖ ἑλάχιστα θαύματα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ αὐτὰ τὰ θαύματα  προκαλοῦν στὴν συνέχεια διαλόγους μεταξὺ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων. Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τὸ θαῦμα περιγράφεται μέσα σὲ λίγους στίχους καὶ στὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς περικοπῆς ἐκτίθεται ὁ διάλογος μεταξὺ τοῦ πρώην τυφλοῦ καὶ τῶν φαρισαίων.

 Ὅλοι οἱ παρόντες μέχρι ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἔβλεπαν τὸν τυφλὸ νὰ ζητιανεύει, ὅλοι γνώριζαν ὅτι ἦταν τυφλὸς ἀπὸ τὴν γέννησή του. Ἐπειδὴ ἀπ’ τὶς κόγχες τοῦ προσώπου του ἔλειπαν ἐντελῶς τὰ μάτια, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς κατεσκεύασε μὲ πηλὸ καινούρια μάτια καὶ τὰ τοποθέτησε στὴν σωστή τους θέση στὸ πρόσωπο. Ἔδωσε στὴν συνέχεια ἐντολὴ στὸν τυφλὸ νὰ πλύνει τὸ πρόσωπό του στὴν δεξαμενὴ τοῦ Σιλωάμ, ὥστε νὰ θεραπευθεῖ. Οἱ λεπτομέρειες αὐτὲς τοῦ συγκεκριμένου θαύματος ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ δημιουργὸς τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ρώτησαν τὸν πρώην τυφλὸ τί εἶχε μεσολαβήσει καὶ τώρα ἔβλεπε κανονικά, ἐκεῖνος μὲ ἁπλότητα καὶ σαφήνεια περιέγραψε μὲ συντομία πῶς πραγματοποιήθηκε αὐτό. Ὁ πρώην τυφλὸς δὲν γνώριζε τὸν πρωταγωνιστὴ τοῦ θαύματος, εἶχε ἁπλῶς πληροφορηθεῖ γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Φαίνεται ὅτι στὴν σκηνὴ τοῦ θαύματος συναντοῦσε γιὰ πρώτη φορά του τὸν Χριστό. Ἐξακολουθοῦσε ὅμως καὶ μετὰ τὴν θεραπεία νὰ μὴν Τὸν ἔχει δεῖ μὲ τὰ σωματικά του μάτια. Εἶχε ἀκούσει τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ὅταν τὸν ἔστειλε στὴν δεξαμενὴ τοῦ Σιλωάμ, εἶχε ἀρχίσει νὰ βλέπει μὲ τὰ σωματικὰ μάτια, ἀλλὰ μέχρι στιγμῆς μὲ αὐτὰ τὰ μάτια δὲν εἶχε (ἀνα)γνωρίσει τὸν Χριστό.

Τὸ θαῦμα ἦταν προφανὲς καὶ ἀναμφισβήτητο. Ὁλοι γνώριζαν τὸν πρώην τυφλό.  Ἐπειδὴ ἡ τύφλωσή του ἦταν «ἐκ γενετῆς», δὲν ἦταν δυνατὴ ἡ θεραπεία μὲ τὰ ἐπιστημονικά ἰατρικὰ μέσα. Ἐὰν ὅμως παραδέχονταν τὸ θαῦμα, θὰ ἦσαν ὑποχρεωμένοι νὰ πιστεύσουν στὸν Χριστό, στὴν διδασκαλία Του καὶ κυρίως τὴν Θεότητά Του. Ἄλλωστε, γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ἔχει προηγηθεῖ στὸ 7^ο κεφάλαιο τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου ἔντονη ἀντιπαράθεση μεταξὺ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἰουδαίων. Ὁ ταπεινὸς κατὰ τὰ ἄλλα Ἰησοῦς Χριστὸς διεκήρυσσε ὅτι εἶναι ὁ κατὰ φύσιν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἰου-δαῖοι Τὸν κατηγοροῦσαν ὅτι βλασφημεῖ, Ἐκεῖνος ὅμως δὲν ὑποχωροῦσε ἀπ’ τὴν δήλωση αὐτή, ἀπ’ τὴν αὐτοσυνειδησία τῆς Θεότητός Του, ἡ ὁποία ἄλλωστε στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο δηλώνεται εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς.

Ἐάν οἱ ἄνθρωποι δὲν θέλουν νὰ παραδεχθοῦν τὴν ἀλήθεια, τότε καταφεύγουν στὸ ψεῦδος. Ἡ ἀλήθεια εἶναι συνήθως ἁπλὴ καὶ σαφής, ἀλλὰ τὸ ψεῦδος εἶναι σύνθετο καὶ περίπλοκο. Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα αὐτὸ ἀποδεικνύεται πολὺ καθαρά. Ἐπειδὴ ἀκριβῶς οἱ φαρισαῖοι καὶ οἱ ἰουδαῖοι δὲν θέλουν νὰ παραδεχθοῦν ὅτι τὸ θαῦμα πραγματοποιήθηκε ἀπ’ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, μετέρχονται πλῆθος τεχνασμάτων. Τὸ ἐντυπωσιακὸ βεβαίως εἶναι ὅτι ὁ πρώην τυφλὸς καταρρίπτει καὶ κονιορτοποιεῖ ὅλα αὐτὰ τὰ σοφίσματα. Στὸν δόλο καὶ τὸ θράσος τῶν ἀντιπάλων τοῦ Χριστοῦ, ὁ πρώην τυφλὸς ἀντιπαραθέτει ἀνιδιοτελὲς θάρρος καὶ σταθερὴ γενναιότητα γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἀληθείας. Στὴν ἀρχή, ὅπως ἀκούσαμε, οἱ φαρισαῖοι καλοῦν τοὺς γονεῖς τοῦ θεραπευθέντος νὰ ἐπιβεβαιώσουν ἄν ὅντως αὐτὸς ἦταν ὁ πρώην τυφλὸς γιός τους ἤ ἄν ἔχουν κάποιον ἄλλο τώρα μπροστά τους. Οἱ γονεῖς ἐπιβεβαιώνουν ὅτι πραγματικὰ αὐτὸς εἶναι ο γιός τους, ἀρνοῦνται ὅμως νὰ ἀποδώσουν τὸ θαῦμα στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Γνώριζαν τὶς ἐχθρικὲς διαθέσεις τῆς ἰουδαϊκῆς κοινῆς γνώμης ἀπέναντι στὸν Χριστὸ καὶ δὲν τολμοῦσαν νὰ ποῦν τὴν ἀλήθεια, ἐπειδὴ φοβοῦνταν ὅτι θὰ ἀποδοκιμάζονταν καὶ ἐκδιώκονταν ἀπ’ τὶς δημόσιες κοινωνικὲς καὶ θρησκευτικὲς ἐκδηλώσεις. Ὁ γιός τους ὅμως, ὁ πρώην τυφλός, ἐπιδεικνύει ἐντελῶς ἀντίθετη συμπεριφορὰ ἀπ’ τοὺς γονεῖς του. Ἐκεῖνοι εἶναι καιροσκόποι καὶ δειλοί, αὐτὸς εἶναι ἀσυμβίβαστος καὶ ἀτρόμητος. Στὴν συνέχεια οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Χριστοῦ θὰ ἐπικαλεσθοῦν ἄλλη δικαιολογία. Δὲν εἶναι δυνατόν, θὰ ποῦν, νὰ θαυματουργήσει ἕνας ἁμαρτωλός, ἕνας παραβάτης τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου. Ὁ πρώην τυφλός, χωρὶς νὰ γνωρίζει σὲ βάθος ποιός εἶναι ὁ Χριστός,  θὰ ἀπαντήσει ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ εὐεργέτης του νὰ εἶναι ἁμαρτωλός. Ὁ Θεὸς πραγματοποιεῖ τὰ θαύματα, ἐπειδὴ εἰσακούει τὶς προσευχὲς τῶν ἁγίων ἀνθρώπων καὶ ὁπωσδήποτε δὲν ἱκανοποιεῖ τὰ αἰτήματα τῶν ἁμαρτωλῶν. Οἱ φαρισαῖοι θύμωσαν καὶ ἐξεδίωξαν τὸν πρώην τυφλὸ ἀπ’ τὴν συναγωγή, ἐπειδὴ εἶχε τὸ θάρρος νὰ τοὺς ἐλέγξει. Θὰ τὸν συναντήσει ὅμως ὁ Χριστός, αὐτὴν τὴν φορὰ θὰ Τὸν δεῖ μὲ τὰ σωματικά του μάτια ὁ πρώην τυφλὸς καὶ ὁ Χριστὸς θὰ ἀποκαλύψει σὲ αὐτὸν τὴν Θεότητά Του.

Στὴν ἀρχὴ τοῦ ἀναγνώσματος, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἕνας ἦταν τυφλὸς καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔβλεπαν. Στὸ τέλος ὅμως αὐτὸς ὁ τυφλός, ὄχι μόνο βρῆκε τὴν σωματικὴ ὅραση, ἀλλὰ κυρίως εἶδε μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Ἕνας τυφλὸς ἀνοίγει τὰ μάτια τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς, ἐκεῖνοι ὅμως ποὺ εἶχαν ἀνοιχτὰ τὰ σωματικὰ μάτια καὶ νομίζουν ὅτι ἔχουν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα, ἀποδεικνύονται τυφλωμένοι ἀπ’ τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὸν φανατισμό. Στὸν κόσμο μας τὶς περισσότερες φορὲς ἡ ἀλήθεια ἀποκρύβεται καὶ διαστρεβλώνεται, γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν ἄνομα συμφέροντα. Ἄς ἀντλήσουμε τὰ  ἀπαραίτητα διδάγματα ἀπ’ τὸ παράδειγμα τοῦ πρώην τυφλοῦ, ὥστε νὰ ἀντιπαραταχθοῦμε μὲ θάρρος ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἀλήθεια.

π. Ν.Η.

Δημιουργηθηκε στις ΤριPMEESTE_Μάιος+0300RΜαϊPMEEST_1C21

Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἀγαπητοὶ  ἀδελφοί, εἶναι ἡ τρίτη στὴν σειρὰ μέσα στὴν ἀναστάσιμη περίοδο. Ἡ τρίτη αὐτὴ Κυριακὴ ἔχει τὴν θέση τῶν μεθεορτίων τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. Σὲ ὅλες τὶς μεγάλες ἑορτὲς μέσα στὸ ἔτος ἡ Ἐκκλησίας μας ἀφιερώνει τὴν πρώτη ἡμέρα μετὰ τὴν ἑορτὴ στοὺς πρωταγωνιστὲς τοῦ συγκεκριμένου γεγονότος. Στὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα ἡ πρώτη Κυριακὴ ἀπετέλεσε τὴν ἔναρξη τῆς «διακαινησίμου» ἑβδομάδος. Ἡ δεύτερη Κυριακὴ ἦταν ἀφιερωμένη στὰ «ἐγκαίνια» τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὴν ψηλάφηση τοῦ Θωμᾶ. Ἡ τρίτη Κυριακή, ἑπομένως, λαμβάνει τὴν θέση τῆς πρώτης μεθεορτίου ἡμέρας. Γι’αὐτὸ καὶ ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη στὰ πρόσωπα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶχαν ἐνεργὸ ἀνάμειξη στὰ γεγονότα τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τὰ πρόσωπα αὐτὰ εἶναι ἀφ’ ἑνὸς μὲν δύο ἄνδρες, ὁ  «εὐσχήμων βουλευτής» Ἰωσὴφ καὶ ὁ νυκτερινὸς μαθητὴς τοῦ Κυρίου Νικόδημος. Καὶ ἀφ’ ἑτέρου κατονομάζονται τρεῖς γυναῖκες, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία τοῦ Ἰακώβου καὶ ἡ Σαλώμη, στὶς ὁποῖες θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ προστεθοῦν καὶ κάποιες ἄλλες γυναῖκες.

Αὐτὰ τὰ πρόσωπα, μὲ τὰ ὁποῖα ἐκπροσωποῦνται καὶ τὰ δύο φύλα, διακρίνονται γιὰ δύο πράγματα. Τὰ πρόσωπα αὐτὰ ἐπιδεικνύουν ἀσυνήθιστη τόλμη καὶ ἀνυπέρβλητο θάρρος στὴν κρίσιμη στιγμή.  Ἡ τόλμη καὶ τὸ θάρρος ἐκπηγάζουν ἀπ’ τὴν θερμὴ ἀγάπη τους πρὸς τὸν Διδάσκαλο Ἰησοῦ Χριστό. Οἱ δύο ἄνδρες Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημος ἦσαν μέλη τοῦ ἰουδαϊκοῦ συνεδρίου, τὸ ὁποῖο εἶχε καταδικάσει ἐκείνη τὴν ἡμέρα (δηλαδὴ τὸ πρωΐ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς) τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ σὲ θάνατο. Ἡ κοινὴ γνώμη τῆς ἰουδαϊκῆς κοινωνίας ἐκεῖνες τὶς ὧρες τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς ἦταν σαφέστατα ἐχθρικὴ ἀπέναντι στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἦταν κρεμασμένος πάνω στὸν σταυρό. Καὶ προφανῶς διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο καὶ ὁ ὁποιοσδήποτε ἐκεῖνες τὶς ὧρες θὰ τολμοῦσε νὰ ἐκφράσει τὴν συμπάθειά του ἤ τὴν ὑποστήριξή του πρὸς τὸν ἐσταυρωμένο Διδάσκαλο. Κινδύνευε εἴτε νὰ στιγματισθεῖ εἴτε νὰ θανατωθεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ μαθητές Του κρύφθηκαν καὶ διασκορπίσθηκαν. Τὶς ὧρες ἐκεῖνες οἱ δύο ἄνδρες ἀγνόησαν ὅτι ἦσαν μέλη τοῦ ἰουδαϊκοῦ συνεδρίου καὶ ὑπερίσχυσε μέσα τους ἡ ἰδιότητα τοῦ μαθητῆ. Γιὰ τὸν Ἰωσὴφ ὁ εὐαγγελιστὴς γράφει σχετικῶς ὅτι «ἀνέμενε μὲ μεγάλη προσδοκία τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Οἱ ἄλλοι μαθητὲς ἦσαν φανεροὶ κατὰ τὸ προηγούμενο χρονικὸ διάστημα, ἀλλὰ ἐκείνη τὴν δύσκολη στιγμὴ ἐγκατέλειψαν τὸν Διδάσκαλο. Οἱ δύο αὐτοί, Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημος, ἦσαν κρυφοὶ μαθητές, ἐπειδὴ ἡ πλειοψηφία τοῦ συνεδρίου εἶχε ἐχθρικὲς διαθέσεις πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Τὴν ὥρα αὐτὴ ὅμως μόνο αὐτοὶ βρέθηκαν νὰ ἔχουν τὸ θάρρος νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν ἐσταυρωμένο Διδάσκαλο. Ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι, ὄχι μόνο οἱ μαθητές, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀμέτρητοι εὐεργετηθέντες ἀπ’ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, Τὸν εἶχαν ἐγκαταλείψει «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Τὶς ἀπογευματινὲς ὧρες τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς ὁ Ἰωσὴφ ζήτησε ἀπ’ τὸν Πιλάτο τὴν ἄδεια νὰ ἀποκαθηλώσει ἀπ’ τὸν σταυρὸ τὸ νεκρὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ στὴν συνέχεια, ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος ἐνεταφίασαν τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες στὸν ἀχρησιμοποίητο μέχρι τὴν στιγμὴ ἐκείνη τάφο.

Οἱ γυναῖκες μαθήτριες παρακολουθοῦσαν ἀπὸ κάποια ἀπόσταση ἀσφαλείας τὴν ἀποκαθήλωση καὶ τὸν ἐνταφιασμό. Ὁ χρόνος ὅμως ἦταν περιορισμένος καὶ ἔπρεπε ὅλα αὐτὰ νὰ ἔχουν ὁλοκληρωθεῖ πρὶν ἀπ’ τὴν δύση τοῦ ἠλίου. Ἐκεῖνο τὸ βράδυ σὲ ὅλα τὰ σπίτια τῶν Ἐβραίων θὰ ἐτελεῖτο τὸ πασχάλιο δεῖπνο ἐκείνου τοῦ ἔτους καὶ ἡ ἑπομένη ἡμέρα (τύχαινε νὰ εἶναι Σάββατο) ἦταν ἀργία καὶ δὲν ἐπιτρεπόταν ἡ κυκλοφορία στοὺς δρόμους. Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ χρόνος τῆς Παρασκευῆς δὲν ἦταν ἐπαρκῆς γιὰ νὰ προσφέρουν στὸν Ἀγαπημένο τους Νεκρὸ τὶς καθιερωμένες τιμὲς καὶ ἐπειδὴ τὸ Σάββατο δὲν ἐπιτρεπόταν ἡ ὁποιαδήποτε δραστηριότητα ἔξω ἀπ’ τὰ σπίτια, γι’ αὐτὸ ἀποφάσισαν τὸ πρωΐ τῆς Κυριακῆς νὰ ξεκινήσουν γιὰ τὸν τάφο. Στὰ χέρια τους κρατοῦσαν μύρα, ἐπειδὴ ἤθελαν μὲ αὐτὰ νὰ συμπληρώσουν τὶς ἐπικήδειες τιμὲς πρὸς τὸν ἀγαπημένο τους Διδάσκαλο. Τίποτα δὲν στάθηκε ἱκανὸ νὰ τὶς ἐμποδίσει στὸν σχεδιασμό τους. Οὔτε ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα οὔτε ἡ σκέψη ὅτι μὲ ἕνα μεγάλο λίθο εἶχε σφραγισθεῖ ἡ εἴσοδος τοῦ μνημείου οὔτε ἡ ἄλλη σκέψη ὅτι ἔξω ἀπ’ τὸ μνημεῖο ὑπῆρχε ἡ κουστωδία, δηλαδὴ ἡ ρωμαϊκὴ στρατιωτικὴ φρουρά. Ὅταν ὅμως ἔφθασαν, τὶς περίμενε ἡ ἔκπληξη. Βρῆκαν τὸν τάφο ἀνοικτὸ καὶ ἄδειο καὶ αὐτὲς πρῶτες ἄκουσαν ἀπ’ τὸ στόμα τοῦ ἀγγέλου τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως.

Ὅλα αὐτὰ τὰ πρόσωπα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, συνετέλεσαν στὴν φανέρωση τῆς Ἀναστάσεως, ὄχι ἀσφαλῶς στὴν πραγματοποίησή της. Ἦταν κάτι ποὺ δὲν περίμεναν, ὅσο καὶ ἄν τοὺς εἶχε μιλήσει γι’ αὐτὴν ἀπὸ πρὶν ὁ Χριστός. Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι τέτοια, ὥστε οἱ ἀνθρώπινοι ὑπολογισμοὶ νὰ μὴν ἐπαληθεύονται καὶ τὰ ἀνθρώπινα ἀδιέξοδα νὰ ὑπερβαίνονται. Τὰ πρόσωπα αὐτὰ χωρὶς νὰ γνωρίζουν τὴν Ἀνάσταση καὶ χωρὶς νὰ τὴν περιμένουν, ἐπέδειξαν καταπληκτικὴ τόλμη καὶ μοναδικὸ θάρρος, ἐπειδὴ ἡ καρδιά τους θερμαινόταν ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Δὲν φοβήθηκαν τὴν ἐχθρικὴ ἀτμόσφαιρα στὸ κοινωνικὸ περιβάλλον τους καὶ τὰ ὁποιαδήποτε ἐμπόδια ὀρθώνονταν μπροστά τους. Ἐμεῖς ζοῦμε μετὰ τὴν Ἀνάσταση. Ἔχουμε παρόμοια στάση σὲ ἀνάλογες περιστάσεις καὶ ἀφορμὲς ποὺ ἐμφανίζονται στὴν ζωή μας καὶ στὴν κοινωνία μας; 

π. Ν.Η.

Δημιουργηθηκε στις ΣαβPMEESTE_Απρίλιος+0300RΑπρPMEEST_1C21

Λίγο πρὶν ἀπ’ τὴν σταυρική Του θυσία, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ Κύριος ἀντιμετώ-πισε ἄλλη μία δυσάρεστη ἔκπληξη ἀπ’ τὴν πλευρὰ τῶν μαθητῶν Του. Δύο ἀπ’ αὐτούς, ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος, ἀδελφοὶ μεταξύ τους, μαζί μὲ τὴν μητέρα τους, πλησίασαν τὸν Κύριο καὶ ζήτησαν νὰ τοὺς δώσει ἐπίσημα ἀξιώματα. Ὅταν σὲ λίγο θὰ γινόταν βασιλιάς, ὅπως αὐτοὶ περίμεναν, θὰ ἤθελαν νὰ τοὺς βάλει νὰ κάθονται δίπλα Του, ὁ ἕνας ἀπ’ τὰ δεξιὰ καὶ ὁ ἄλλος ἀπ’ τὰ ἀριστερά. Ὁ Κύριος γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, τρίτη στὴν σειρά, προλέγει τὸ ἐπικείμενο Πάθος Του, ἐκεῖνοι ὅμως δείχνουν ὅτι δὲν ἔχουν καταλάβει τίποτα ἀπ’ ὅσα τοὺς ἔλεγε. Οἱ ὑπόλοιποι μαθητὲς ἀγανάκτησαν μὲ τοὺς δύο αὐτοὺς συμμαθητές τους, ὄχι ἐπειδὴ διαφωνοῦσαν μὲ τὸ αἴτημα τῶν δύο, ἀλλὰ ἐπειδὴ μέσα τους καὶ αὐτοὶ  εἶχαν τὴν ἴδια ἐπιθυμία, ἀλλὰ δὲν τολμοῦσαν νὰ τὴν ἐκφράσουν μπροστὰ στὸν Διδάσκαλό τους. Ὁ Χριστὸς ἐπέπληξε τοὺς δύο μαθητές, ἀπεδοκίμασε τὴν συμπεριφορά τους, ἐπανέλαβε ὅτι ὁ δικός Του θρόνος δὲν θὰ ἦταν μία ἀναπαυτικὴ πολυθρόνα, ἀλλὰ ὁ σταυρός. Καὶ προειδοποίησε ὅτι καὶ ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀληθινοὺς μαθητές Του στὸ προσεχὲς μέλλον θὰ τοὺς ζητηθεῖ νὰ ὑποβληθοῦν σὲ παρόμοιες θυσίες. Ὁ Χριστὸς ἐννοοῦσε ὅτι χωρὶς ἕνα τέτοιο μαρτύριο καὶ χωρὶς μία παρόμοια θυσία δὲν θὰ ἦταν δυνατὸ νὰ περιβληθοῦν τὴν οὐράνια δόξα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὑπογράμμισε ὅμως μὲ ἰδιαίτερη ἔμφαση ὅτι ἡ δική Του ἐξουσία εἶναι διαφορετικὴ ἀπ’ τὶς ἀνθρώπινες ἐξουσίες, ἐπειδὴ ὁ Ἴδιος ἦλθε στὸν κόσμο καὶ ἔφερε μία ἄλλη λογική, ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπ’ τὴν συνηθισμένη κοσμικὴ ἀντίληψη καὶ νοοτροπία.

Οἱ ἄνθρωποι συνήθως διψοῦν γιὰ ἐξουσία, προβολή, γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν τους καὶ ζηλεύουν ὅσους ἔχουν καὶ ἀπολαμβάνουν τὰ παραπάνω, ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορὲς ἐπιζητοῦν νὰ ζήσουν εὐτυχισμένοι σὲ βάρος ὅμως τῶν ἄλλων. Νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὶς καταστάσεις καὶ νὰ ἀξιοποιήσουν τὶς εὐκαιρίες ποὺ θὰ παρουσιασθοῦν μπροστά τους, γιὰ νὰ κερδίσουν ὑλικὰ ἀγαθά, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὸ ἀτομικό τους συμφέρον, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸν ἐγωϊσμό τους. Γιὰ νὰ ἐπιτύχουν ὅμως ὅλα αὐτά, δὲν γίνεται νὰ μὴν ἀδικήσουν τοὺς ἄλλους μὲ πολλοὺς τρόπους.

Ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὸν κόσμο καὶ ἐγκαινιάζει μία ἐντελῶς διαφορετικὴ νοο- τροπία. Εἶναι ὁ πραγματικὸς βασιλιὰς τοῦ  κόσμου, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι καὶ Θεός. Ἡ ἐξουσία Του εἶναι αἰώνια καὶ δὲν κινδυνεύει ἀπὸ τίποτα καὶ ἀπὸ κανένα. Ἀντιθέτως, οἱ ἀνθρώπινες ἐξουσίες ἔρχονται καὶ παρέρχονται. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ μόνος πραγματικὸς ἐξουσιαστὴς τοῦ κόσμου εἶναι ὁ ἀθάνατος Θεὸς ποὺ ὅμως γίνεται ἄνθρωπος. Ὡς Θεάνθρωπος καὶ ὡς τελείως ἀναμάρτητος εἶναι ὁ μόνος ποὺ ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ μὴν πεθάνει. Ὁ Βασιλιὰς αὐτὸς ὅμως ἐπιλέγει, ὄχι μόνο νὰ ἐνδυθεῖ τὴν μορφὴ τοῦ δούλου, ἀλλὰ καὶ νὰ πεθάνει γιὰ τοὺς ὑπηκόους Του χωρὶς νὰ εἶναι ἀναγκασμένος καὶ ὑποχρεωμένος νὰ κάνει κάτι τέτοιο. Ἄλλωστε,  σχεδὸν κανεῖς ἀπ’ τοὺς ἄλλους ἄρχοντες καὶ σχεδὸν κανεῖς ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους δὲν θυσιάζουν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τὰ συμφέ-ροντά τους γιὰ τοὺς ἄλλους.

Ὅσο καὶ νὰ φωνάζουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι τὰ πράγματα στὴν ζωὴ δὲν βελτιώνο-νται, αὐτὰ θὰ χειροτερεύουν, ἐπειδὴ ὁ καθένας κατὰ βάθος σκέφτεται μόνο τὸν ἑαυτό του. Ἀντιθέτως, ὁ Χριστὸς ἐνεργεῖ ἐντελῶς ἀνατρεπτικὰ καὶ φέρνει τὴν μεγάλη ἀλλαγή. Γίνεται ὁ μεγαλύτερος, πιὸ σωστὰ ὁ μοναδικὸς εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅπως ἤδη εἴπαμε, ἡ θυσία Του εἶναι ἐθελοντική, ἀλλὰ καὶ τὸ θῦμα εἶναι ὁ μοναδικὸς Θεάνθρωπος στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου. Γι’  αὐτὸ καὶ τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς θυσίας εἶναι ἡ σωτηρία καὶ ἡ λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπ’ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου. Ἄν δὲν ὑπῆρχε ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἔμεναν χωρὶς δικαίωση τὰ αἵματα τῶν μαρτύρων, οἱ ἰδρῶτες τῶν ἀσκητῶν καὶ ὅλοι οἱ εὐγενικοὶ ἀγῶνες γιὰ ἕνα καλύτερο κόσμο. Ὅλες αὐτὲς οἱ θυσίες καὶ ὅλες αὐτὲς οἱ στερήσεις θὰ γίνονταν ματαίως καὶ ἀσκόπως. Ἡ ἀδικία, τὸ ψεῦδος καὶ ἡ κακία θὰ εἶχαν τὸν πρῶτο καὶ τὸν τελευταῖο λόγο μέσα  στὸν κόσμο. Γι’ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει ἄλλη, μεγα-λύτερη ἀνατροπὴ στὰ ἀνθρώπινα δεδομένα ἀπ’ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἐπανάσταση στὸν κόσμο, μεγαλύτερη ἀπ’ τὴν Ἀνάσταση.

 Ἄν θέλουμε νὰ ἔχουμε καὶ ἐμεῖς τὸ μερίδιό μας σὲ αὐτὴν τὴν νέα πραγματικότητα, χρειάζεται νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν ἐγωϊστικὸ τρόπο ζωῆς καὶ τὴν κοσμικὴ νοοτροπία. Αὐτὸ ζήτησε ὁ Χριστὸς στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀπ’ τοὺς δύο μαθητές Του, ἀλλὰ καὶ ἀπ’ τοὺς λοιποὺς μαθητές Του, καθῶς καὶ ἀπὸ ἐμᾶς σήμερα. Νὰ εἶναι ἕτοιμοι γιὰ ἀγῶνες καὶ θυσίες, ἀκόμη καὶ γιὰ τὸν βιολογικὸ θάνατο, ἀφοῦ θέσουν ἄλλες προτεραιότητες καὶ στοχοθεσίες στὴν ζωή τους. Νὰ παύσουν νὰ θεωροῦν ὅτι ἔχουν πραγματικὴ ἀξία αὐτὰ ποὺ ὁ πολὺς κόσμος θεωρεῖ ὅτι εἶναι σημαντικά: τὸν πλοῦτο, τὴν ἡδονή, τὴν ἐξουσία πάνω στοὺς ἄλλους. Μὲ μία λέξη, τὴν καταραμένη φιλαυτία, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ αἰτία ὅλης τῆς κακοδαιμονίας σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο.

Σὲ ἕναν ὕμνο ἀπ’ τὴν ἑβδομάδα τῆς Τυρινῆς, στὴν ἀρχὴ αὐτῆς τῆς περιόδου, ἀκούσαμε: «Πρὶν ἀπ’ τὸν Σταυρό, μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς μᾶς χάρισε τὴν σωτηρία, ὅταν ἡ ἁμαρτία βασίλευε καὶ ἡ ἀσέβεια ἐπικρατοῦσε, θεωροῦνταν ὡς πρώτη ἀξία ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους ἡ σωματικὴ ἀπόλαυση καὶ ἐλάχιστοι ἄνθρωποι περιφρονοῦσαν τὶς σαρκικὲς ἡδονές. Ἀπὸ τότε ὅμως ποὺ πραγματοποιήθηκε τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, μὲ τὴν ἐπίγνωση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡ ἐξουσία τῶν δαιμόνων καταργήθηκε καὶ πάνω στὴν γῆ ἐφαρμόζεται ὁ ἐνάρετος τρόπος ζωῆς, ὅπως τὸν βλέπουμε στοὺς Ἀγγέλους. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναγνωρίζεται ἡ ἀξία τῆς νηστείας, ἀκτινοβολεῖ ὁ ἀσκητικὸς τρόπος ζωῆς, ἡ προσευχὴ γίνεται εὐκολότερη. Ἀπόδειξη γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ παροῦσα περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ὁποία χαρίσθηκε σὲ μᾶς ἀπ’ τὸν Σταυρωθέντα Χριστὸ γιὰ τὴν σωτηρία μας».

 Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, τελειώνει σὲ λίγες ἡμέρες, ἀλλὰ ὁ πνευματικὸς ἀγώνας τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἰσόβιος.   Εἶθε ὅλες οἱ ἀρετές, ὄχι μόνο ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐγκράτεια, νὰ εἶναι ἡ σταθερή μας ἐπιδίωξη σὲ ὅλη μας τὴν ζωή. Ἀμήν.     

π. Ν.Η.