Περνᾶμε ὄντως δύσκολες μέρες. Αὐτὸ ὅμως ποὺ μᾶς λείπει δὲν εἶναι ἡ ἐξυπνάδα, οὔτε ἡ δύναμη, οὔτε τὸ χρῆμα, οὔτε οἱ λεγόμενες ἀξίες. Ἡ κύρια φτώχεια μας δὲν εἶναι οἰκονομική, εἶναι σαφῶς πνευματική. Αὐτὸ ποὺ μᾶς λείπει εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Ὅλη ἡ πρὸ Χριστοῦ ἱστορία σφραγίζεται ἀπὸ τὴν προσδοκία Του. Ὅπως γράφει στὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως «οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα καὶ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἐὰν ἔλθῃ τὰ ἀποκείμενα αὐτῷ, καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν» (Γέν. μθ΄ 10).

Στὴ μετὰ Χριστὸν ἐποχὴ ἡ προσδοκία τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου μετεστράφη σὲ προσδοκία συναντήσεως καὶ κοινωνίας μαζί Του. Ἐμεῖς δὲν περιμένουμε νὰ ἔρθει∙ περιμένουμε νὰ Τὸν συναντήσουμε. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Χριστουγέννων. Ἡ συνάντηση μαζί Του θὰ φωτίσει κατ’ ἀρχὴν τὸν νοῦ μας, ἔπειτα θὰ φέρει τὴν εἰρήνη στὶς καρδιές μας καὶ τὴ χαρὰ τῶν ἀγγέλων στὴ ζωή μας καὶ τέλος τὴν πολυπόθητη σωτηρία μας.


Χριστούγεννα 2012