Ἡ ση­με­ρι­νὴ Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ ποὺ δι­η­γεῖ­ται τὴν πα­ρα­βο­λὴ τοῦ πλου­σί­ου καὶ τοῦ πτω­χοῦ Λα­ζά­ρου μᾶς φέρ­νει μπρο­στὰ στὸ δύ­σκο­λο, αἰ­ώ­νιο καὶ ἀκαν­θῶ­δες πρό­βλη­μα τοῦ πλού­του καὶ τῆς φτώ­χει­ας. Δὲν εἶ­ναι ὅμως τὸ κεν­τρι­κὸ θέμα της ἡ κα­τα­δί­κη τοῦ πλού­του καὶ ὁ ὕμνος τῆς φτώ­χει­ας, ὅπως φαί­νε­ται ἐκ πρώ­της ὄψε­ως.

Ὁ πττω­χὸς δὲν κερ­δί­ζει τὴν εὔ­νοια τοῦ Θεοῦ, ἐπει­δὴ εἶ­ναι πτω­χός, ἄλλα ἐπει­δὴ στη­ρί­ζει τὶς ἐλ­πί­δες του στὸν Θεὸ καὶ ζεῖ σύμ­φω­να μὲ τὴν ἐν­το­λή του. Καὶ ὁ πλού­σι­ος δὲν εἶ­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νος, μόνο καὶ μόνο ἐπει­δὴ ἀπο­λαμ­βά­νει ὑλι­κὰ ἀγα­θά, ἄλλα ἐπει­δὴ στη­ρί­ζει τὴν ζωή του σ’ αὐ­τὰ καὶ ὄχι στὸν Θεό. Ἐπει­δὴ ἐπί­σης ἔχει ξε­χά­σει τὸν πτω­χὸ συ­νάν­θρω­πό του καὶ ἐπει­δὴ ἔχει κλει­σθεῖ καὶ πα­γι­δευ­θεῖ στὸν πλοῦ­το του. Μπο­ρεῖ ὅμως κι ἕνας πλού­σι­ος νὰ εἶ­ναι πρό­τυ­πο ἀγά­πης καὶ ἕνας πτω­χὸς νὰ εἶ­ναι ἀσε­βής. Αὐτὸ ἀπο­τε­λεῖ ἐπί­σης μιὰ πι­θα­νὴ ἄλλη κα­τά­στα­ση μέσα στὴ ζωή.

Ἔτσι οἱ λέ­ξεις «πλού­σι­ος» καὶ «πτω­χὸς» γιὰ τὴν δι­δα­σκα­λία τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας ἔχουν ἕνα βα­θύ­τε­ρο καὶ οὐ­σι­α­στι­κὸ παρὰ κα­θα­ρὰ κοι­νω­νι­κὸ πε­ρι­ε­χό­με­νο. Ἐκεῖ­νο στὸ ὅποιο ἀπο­βλέ­πει ἡ πα­ρα­βο­λὴ εἶ­ναι ἡ ἐπι­σή­μαν­ση ἑνὸς πρα­γμα­τι­κοῦ κιν­δύ­νου. Τοῦ κιν­δύ­νου τῆς αὐ­τάρ­κει­ας καὶ τῆς πε­ποί­θη­σης ὅτι ἡ εὐ­η­με­ρία εἶ­ναι ἀτέ­λει­ω­τη, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα τὸ μόνο στα­θε­ρὸ καὶ ἀμε­τά­βλη­το εἶ­ναι ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ, ὅπως δι­α­τυ­πώ­θη­κε μέσα στὴν Ἁγία Γρα­φή. Ὅλα ἀλ­λά­ζουν καὶ εὑ­ρί­σκε­ται ὁ ἄν­θρω­πος μπρο­στὰ σὲ ἀπροσ­δό­κη­τες ἐκ­πλή­ξεις. Ὅταν μά­λι­στα εἶ­ναι ἀργὰ πιὰ γιὰ νὰ με­τα­νο­ή­σει, ἡ κα­τά­στα­ση τότε γί­νε­ται ἀνα­πό­φευ­κτα τρα­γι­κή.

Ὁ πλού­σι­ος τῆς Εὐ­αγ­γε­λι­κῆς δι­η­γή­σε­ως βλέ­πει νά με­τα­βάλ­λον­ται τὰ πάν­τα στὴν ἄλλη ζωή. Αὐ­τὸς διψᾶ καὶ ὁ πτω­χὸς Λά­ζα­ρος εὐ­φραί­νε­ται. Ζη­τεῖ νὰ τοῦ δο­θεῖ ἡ δυ­να­τό­τη­τα νὰ προ­ει­δο­ποι­ή­σει τοὺς πέν­τε ἀδελ­φούς του γιὰ τήν μελ­λον­τι­κὴ κα­τά­στα­σή τους. Ἀλλὰ ἡ ἀπάν­τη­ση εἶ­ναι σα­φής: «Ἔχουν τοὺς Προ­φῆ­τες, ἂς τοὺς ἀκού­σουν».

Εἶ­ναι ἀδι­αμ­φι­σβή­τη­το γε­γο­νὸς ὅτι ὁ κάθε ἄν­θρω­πος ζητεῖ λο­γι­κὲς ἀπο­δεί­ξεις γιὰ ὅλα τὰ πρά­γμα­τα ποὺ τὸν ἀφο­ροῦν, θέ­λει ἕνα θαῦ­μα, ἔχει ἀνάγ­κη τὴν ἐμ­πει­ρία ἑνὸς αὐ­τό­πτη μάρ­τυ­ρα γιὰ νὰ πει­σθεῖ, θέ­λει ἡ πί­στη του νὰ στη­ρί­ζε­ται, ὅπως λέμε, σὲ τε­τρά­γω­νη λο­γι­κή. Ὅλοι λίγο πολὺ εἴ­μα­στε πα­γι­δευ­μέ­νοι στὸν πλοῦ­το τῶν γνώ­σε­ών μας, τῆς ἐπι­στή­μης, τῆς λο­γι­κῆς μας. Προ­φα­νῶς ὅλοι θὰ πι­στεύ­α­με ἀμέ­σως στὴ μέλ­λου­σα κα­τά­στα­ση τῆς ζωῆς μας, ἂν κά­ποι­ος αὐ­τό­πτης μάρ­τυ­ρας ἐρ­χό­με­νος ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πε­ρι­γρά­φον­τάς την μᾶς βε­βαί­ω­νε λο­γι­κά.

Ὅμως πρέ­πει νὰ συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με ὅτι ἡ Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ αὐ­τὴν ἀκρι­βῶς τὴν ἀνάγ­κη μας θε­ρα­πεύ­ει. Ἔρ­χε­ται ξανὰ καὶ ξανά, ὡς ἐπα­να­λαμ­βα­νό­με­νη ἐπί­σκε­ψη στὸν χρό­νο τῆς ζωῆς μας καὶ μᾶς προ­τρέ­πει γιὰ ἐλεύ­θε­ρη ἀπο­δο­χὴ στὸ προ­σκλη­τή­ριο τοῦ Θεοῦ, ὑπερ­βαί­νον­τας τὴν φυ­λα­κὴ τῆς λο­γι­κῆς μας. Αὐτὴ ἡ ὑπέρ­βα­ση εἶ­ναι με­τά­νοια καὶ και­νού­ρι­ος τρό­πος ζωῆς, ποὺ στρέ­φει τὴν προ­σο­χή μας στὴν πα­ροῦ­σα χρο­νι­κὴ στι­γμή, ὡς τὴν πιὸ κα­ταλ­λή­λη ὥρα τῆς με­γά­λης ἀπό­φα­σε­ώς μας.

Γέ­νοι­το.