ΜΗΝΥΜΑ YΠΑΠΑΝΤΗΣ

Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου μᾶς δείχνει τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς δύο ἀνθρώπων, τοῦ Συμεὼν καὶ τῆς Ἄννης. Δύο ἡλικιωμένων καὶ γηρασμένων ἀνθρώπων, ποὺ ἔζησαν ὅμως σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο ἀκριβῶς γι᾿ αὐτὴ τὴ στιγμή, τὴ στιγμὴ τῆς συνάντησής τους μὲ τὸν Κύριο ὡς τεσσαρακονθήμερο βρέφος στὸν Ναό. Μιὰ ζωὴ προσδοκῶντας τὴν ἔλευση τοῦ Κυρίου! Μοναδικὴ ἀναφορὰ τῆς Ἁγίας Γραφῆς στὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου Συμεὼν ὑπάρχει στοὺς στίχους 25-35 τοῦ β΄ κεφαλαίου τοῦ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγελίου⸱ πουθενὰ ἀλλοῦ. Στοὺς λιγοστοὺς αὐτοὺς στίχους, ὁ εὐαγγελιστὴς ἀναφέρει κάτι πολὺ ἐνδιαφέρον· ἀποκαλύπτει τὴ σχέση τοῦ ἁγίου Συμεών μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Στὴν ἀρχὴ λέγει ὅτι ὁ Συμεὼν ζοῦσε ὑπὸ τὴν σκέπη καὶ προστασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «καὶ Πνεῦμα ἦν ἅγιον ἐπ᾿ αὐτόν» (στ. 25).

Στὸν ἑπόμενο στίχο συνεχίζει ὅτι ὁ ἅγιος ἔπαιρνε πληροφορία ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ τὰ μελλοντικὰ γεγονότα· αὐτὸ θὰ πεῖ «ἦν κεχρηματισμένος ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου» (στ. 26). Τὸν εἶχε πληροφορήσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Μιλοῦσε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ αὐτὸς ἄκουγε. Τέλος, ἀναφέρει ὅτι «ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν» (στ. 27). Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὸν ὁδήγησε στὸν ναό, δηλαδὴ τὸν σκέπαζε, τοῦ μιλοῦσε καὶ αὐτὸς ἄκουγε καὶ τοῦ κατηύθυνε τὴ ζωή. Ἦταν πραγματικὰ ἁγιοπνευματικὸς ἄνθρωπος.

Συνήθως θεωροῦμε ὅτι πνευματικὸς ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς ποὺ νηστεύει, αὐτὸς ποὺ ἀκούει τοὺς χριστιανικοὺς ραδιοφωνικοὺς σταθμούς, αὐτὸς ὁ ὁποῖος πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία, τηρεῖ τὶς χριστιανικὲς συνήθειες. Ὄχι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Αὐτὰ ἀπὸ μόνα τους δὲν ἀρκοῦν. Αὐτὰ ἀπὸ μόνα τους μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ νεκρά. Πνευματικὸς ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἁγιοπνευματικὸς ἄνθρωπος. Αὐτὸς ποὺ ἔχει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργοῦν μέσα του. Αὐτὸς ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ζεῖ τὴν παρουσία Του καὶ κάνει κάθε βῆμα γιὰ νὰ δέχεται τὴν κατεύθυνσή Του. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς χάριτος. Αὐτὸ θὰ πεῖ πνευματικὸς ἄνθρωπος. Ὄχι ἄνθρωπος ποὺ τηρεῖ τοὺς πνευματικοὺς τύπους, ἀλλὰ ποὺ μετέχει ἀκριβῶς στὴν οὐσία τῆς πνευματικῆς ζωῆς, δηλαδὴ στὴν ἀλήθεια καὶ τὴ χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τέτοιος ἦταν ὁ Συμεών!

Ἀλλὰ τί παράξενο! Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐδόθη στὴν Ἐκκλησία τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Πῶς λοιπὸν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος μποροῦσε νὰ ζεῖ στὰ Ἱεροσόλυμα τῆς τότε κοσμικότητος καὶ ἁμαρτίας αὐτὴν τὴν ἐπικοινωνία καὶ τὴ σχέση μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πρὶν τὴν ἔλευσή Του; Τί μεγάλη πρόκληση γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς! Καὶ πόσο μεγαλύτερη, ἂν δοῦμε τοὺς καρποὺς ἀκριβῶς αὐτῆς τῆς ζωῆς!

Ὁ Συμεὼν εἶδε τὸν Κύριο σὲ τέτοια κατάσταση ποὺ κανεὶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ Τὸν ἀναγνωρίσει. Τὸν ἀντίκρυσε ὡς βρέφος καὶ Τὸν αἰσθάνθηκε Θεό. Τὸν ὁμολόγησε Θεὸ στὴν ταπείνωσή Του. Ποιός θὰ μποροῦσε μὲ τὴ νοοτροπία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἢ πολὺ περισσότερο μὲ  τὸν σημερινὸ τρόπο σκέψης, νὰ δεχθεῖ καὶ νὰ ὁμολογήσει ὡς Θεὸ ἕνα ταπεινὸ βρέφος; Καὶ ὄχι μόνον αὐτό. Δὲν εἶδε μόνο μέσα στὸ βρέφος, στὴν ταπείνωσή τοῦ Κυρίου, τὸν Σωτῆρα Χριστό, ἀλλὰ μπόρεσε νὰ δεῖ καὶ νὰ εἰσχωρήσει στὸ μέλλον καὶ στὸ χρόνο Του.

Ἔκανε μιὰ σημαντικὴ προφητεία, μιὰ σκληρὴ  προφητεία, ὅτι ὁ Κύριος θὰ εἶναι «εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν» καὶ «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (στ. 34). Τὸ εἶπε καὶ στὴν Παναγία. Δὲν προσπάθησε νὰ τῆς πεῖ κολακεῖες ἢ λόγια γιὰ νὰ μὴν τὴν στενοχωρήσει. Τῆς ἀπεκάλυψε ἀλήθεια τὴν ὁποία ἴσως ἡ ἴδια δὲν γνώριζε: ὅτι ὁ Χριστὸς γιὰ μερικοὺς θὰ εἶναι ἀνάσταση καὶ γιὰ μερικοὺς θὰ εἶναι ἔλεγχος καὶ πτώση, σημεῖο ἀντιλεγόμενο. Κάποιοι θὰ Τὸν λατρεύουν ὡς Θεὸ καὶ κάποιοι θὰ Τὸν πρσβάλλουν καὶ θὰ Τὸν καθυβρίζουν, ὅπως γίνεται καὶ σήμερα μὲ ποικίλους τρόπους καὶ μὲ ὅλα τὰ μέσα. Θὰ Τὸν ὑβρίζουν μὲ τὸν χειρότερο τρόπο. Καὶ τὸ νὰ βρίζουν ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς καὶ νὰ μᾶς προσβάλλουν καὶ νὰ μᾶς χαρακτηρίζουν ὅπως θέλουν, δὲν εἶναι τίποτα. Τὸ νὰ προσβάλλεται ὅμως τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸ τὸ πρᾶγμα εἶναι φοβερὸ γιὰ νὰ τὸ ἀντέχει ὁ κόσμος. Κι ὅμως συμβαίνει. Καὶ γινόταν καὶ τότε καὶ ἐπαναλαμβάνεται στὴν ἱστορία καὶ γίνεται καὶ μὲ χειρότερο ἴσως τρόπο καὶ στὶς μέρες μας.  Ὁ Κύριος εἶναι «σημεῖον ἀντιλεγόμενον».

Ὁ ἅγιος Συμεὼν προχώρησε καὶ σ᾿ ἄλλη προφητεία· προφήτευσε τὸ πάθος τοῦ Κυρίου. Ἔπιασε ἕνα βρέφος στὴν ἀγκαλιά του, ἀλλὰ αἰσθανόταν ὅτι ἔβλεπε τὸν Θεό. Καὶ μέσα ἀπὸ τὸν Θεό, ἔβλεπε τὴν ἱστορία τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, τὸ πάθος Του. «Καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία» (στ. 35), ρομφαία θὰ διέλθει τὴν ψυχή σου, εἶπε στὴν Παναγία. Μαχαίρι θὰ σοῦ τρυπήσει τὴν καρδιά. Αὐτὴ ἡ ρομφαία εἶναι τὸ πάθος τοῦ Κυρίου. Τί φωτισμὸ δὲν εἶχε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος! Νὰ δεῖ τὸν Θεὸ στὴν ταπείνωσή Του, ἐκεῖ ποὺ κανένας δὲν θὰ Τὸν ὑποψιαζόταν! Νὰ μπορέσει νὰ Τὸν δεῖ καὶ μέσα στὸ χρόνο καὶ στὴν πορεία Του πάνω σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο! Νὰ τὸν ἀναγνωρίσει καὶ στὸ πάθος Του!

Ἀλλὰ καὶ κάτι ἀκόμη. Μπόρεσε νὰ δεῖ καὶ μέσα στὸν ἑαυτό του. Αὐτὸ δείχνει ἡ ἔκρηξη ποὺ ὑπέστη μόλις ἀντίκρυσε τὸν Κύριο: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον Σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμά Σου ἐν εἰρήνῃ» (στ. 29). Τώρα, Κύριε, ἐλευθέρωσέ με ἀπὸ τὰ δεσμά. Ποιά δεσμά; Τὰ δεσμὰ αὐτῆς τῆς ζωῆς, τὰ δεσμὰ τῆς προσωρινότητος, τοῦ φθαρτοῦ κόσμου, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου. Πεθαίνω γιὰ νὰ μὴν πεθάνω. «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν Σου». Τὸ ρῆμα εἶναι μὲν σὲ ὁριστική, στὴν οὐσία ὅμως εἶναι εὐκτική. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔβγαζε μιὰ εὐχὴ μέσα ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τῆς ψυχῆς του. Σὰν νὰ κοίταζε μέσα του καὶ νὰ ἔβλεπε τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Σὰν νὰ ἔλεγε: «τώρα, Θεέ μου, δὲν ἔχω κανένα λόγο νὰ συνεχίζω τὴν ἐπίγεια πορεία μου, πάρε με ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ἔληξε ὁ προορισμὸς τῆς ζωῆς μου».

Ὑπάρχουν διάφορες ἱστορίες γιὰ τὴν ἡλικία τοῦ Ἁγίου Συμεών. Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι ἦταν σὲ βαθῦ γῆρας. Ἔζησε, λοιπόν, ὅλη του τὴ ζωὴ γιὰ μιὰ στιγμή· τὴ στιγμὴ ποὺ δέχθηκε τὸν Κύριο στὴν ἀγκαλιά του. Τὸν διέκρινε μέσα ἀπὸ τὴν ταπείνωσή Του. Τὸν εἶδε μέσα στὸ χρόνο, Τὸν αἰσθάνθηκε μὲ τὸν ἐναγκαλισμὸ μαζί Του. Ἀγκάλιασε τὸν Χριστό! Ὑπάρχει μόνο μιὰ φορὰ ἡ λέξη «ἀγκαλιὰ» στὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ δύο στὴν Παλαιά. Μιὰ φορὰ εἶναι αὐτή ποὺ ὁ Συμεὼν «ἐδέξατο αὐτὸν εὶς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ» (Λουκ. β΄ 28). Ἡ δεύτερη εἶναι ἐκεῖ ποὺ ὁ Κύριος ἐνηγκαλίσθη τὰ παιδάκια, «ἐνηγκα­λισάμενος αὐτὰ κατηυλόγει» (Μᾶρκ. ι' 16). Τί ζεστὴ λέξη ἡ ἀγκαλιά! Δείχνει ἀκριβῶς τὴν τρυφερότητα τῆς ἀγάπης του, τὸν σεβασμό του, τὴν κίνηση τῆς προσέγγισης πρὸς τὸν Κύριο.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ὄμορφες ἱστορίες γιὰ παιδιά, ἀλλὰ στοιχεῖα καὶ ἀφορμὲς γιὰ ἔμπνευση καὶ ἀλλαγὴ στὸ φρόνημα καὶ τῆς δικῆς μας ζωῆς. Μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας μὲ τὴν ὄμορφη αὐτὴ γιορτὴ νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς ἄνθρωποι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σὰν τὸν Συμεών. Μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ γίνουμε. Ἐκεῖνος ἔζησε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πρὶν ἀπὸ τὴν Πεντηκοστή. Ἐμεῖς ζοῦμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μέσα στὴν πλημμύρα τῆς χάριτός Του, μέσα στὴν Ἐκκλησία. Πόσο ἄδικο γιὰ τὸν ἑαυτό μας δὲν θὰ ἦταν νὰ μὴν Τὸ καταλάβουμε; Πόσο μεγάλο δὲν εἶναι νὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς, ὅπως ὁ Συμεών, μὲ τὴ δική Του σκέπη, μὲ τὴ δική Του κατεύθυνση νὰ ἀντικρύσουμε τὸν Χριστὸ μέσα στὴν ταπείνωσή Του, νὰ Τὸν προσεγγίσουμε μέσα στὸ γεγονὸς τοῦ πάθους Του, νὰ μπορέσουμε νὰ Τὸν διακρίνουμε ὁ καθένας μας μέσα στὴ δική μας ἱστορία, στὴ δική μας ζωή!

Νὰ δώσει ὁ Θεὸς νὰ γευθοῦμε αὐτὸ τὸ ἀγκάλιασμα μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη στὴ χάρι Του, αὐτὸ εἶναι ἡ συμμετοχὴ στὰ μυστήριά Του, αὐτὸ εἶναι ἡ ἁγία ζωὴ καὶ ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας Του καὶ στὴ δική μας τὴ ζωή. Νὰ δώσει νὰ ζήσουμε ὁλόκληρη τὴ ζωή μας σὰν μιὰ στιγμή, τὴ στιγμὴ τῆς αἰωνιότητος, γιὰ νὰ μποροῦμε κάθε ἄλλη στιγμὴ νὰ τὴ ζοῦμε μὲ τὸν πόθο τῆς «ἀπολύσεως».

Ἡ Ὑπαπαντή εἶναι τόσο ὡραία γιορτή! Σημαίνει αὐτὴ τὴν προσδοκία καὶ ὑποδοχὴ τοῦ Κυρίου. Εὐχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ ζωή μας νὰ εἶναι μιὰ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου, ὥστε ὅλα αὐτὰ τὰ ὡραῖα λόγια καὶ ὑψηλὰ νοήματα νὰ γίνουν ἀκόμη πλουσιότερα καὶ βαθύτερα βιώματα. Καὶ ἡ πανήγυρη αὐτῆς τῆς γιορτῆς σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο νὰ γίνει γιὰ ὅλους μας πανήγυρη τῆς μιᾶς καὶ μεγάλης γιορτῆς στὴν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.