Μέσα στὸν κύκλο τῶν ἑορτῶν τῆς θείας οἰκονομίας, τῶν δεσποτικῶν ἑορτῶν, ὅπως εἶναι ὁ Εὐαγγελισμὸς ὁ ὁποῖος εἶναι δεσποτοθεομητορικὴ ἑορτή, ὅπως εἶναι ἡ Γέννησις, ὅπως εἶναι ἡ Βάπτισις, ὅπως εἶναι ἡ Σταύρωσις, τὰ Πάθη, ἡ Ἀποκαθήλωσις ἀκόμη κι ἡ Ἀνάστασις ξεχωρίζουν δύο ἑορτὲς οἱ ὁποῖες φανερώνουν τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ: ἡ Μεταμόρφωσις καὶ ἡ Ἀνάληψις. Σὲ ὅλες τὶς δεσποτικὲς ἑορτὲς ὑπάρχει ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ εἶναι κρυμμένη. Εἴτε ὅταν εἶναι ἔμβρυο, εἴτε ὅταν εἶναι βρέφος, εἴτε ὅταν ὁ Χριστὸς βρίσκεται γυμνὸς στὸν Ἰορδάνη, εἴτε ὅταν βρίσκεται ἐπὶ τοῦ σταυροῦ αἱμόφυρτος, εἴτε ὅταν βρίσκεται στὴν Ἀποκαθήλωση νεκρός, ἀκόμη τὴ στιγμὴ τῆς Ἀναστάσεως, δὲν φαίνεται ἡ δόξα Του. Τὸν εἴδαμε ἀναστημένο ἀλλὰ δὲν τὸν ἔχουμε ἀντικρύσει ἀνιστώμενο, τὴν ὥρα ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸν τάφο. Καὶ στὶς δύο ἑορτὲς τῆς Μεταμορφώσεως καὶ τῆς Ἀναλήψεως φαίνεται ἡ δόξα Του.

Τὸ ἀπολυτίκιο τῆς Μεταμορφώσεως λέγει «δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδύναντο». Ὅσο μποροῦσαν νὰ ἀντέξουν οἱ μαθητές, ὁ Κύριος τοὺς δείχνει τὴ θεότητά Του. Αὐτὴ εἶναι ἡ δόξα Του. Καταλαβαίνουν πάνω στὸ ὄρος Θαβὼρ ὅτι ὁ Κύριος δὲν εἶναι μόνο ὁ δάσκαλος, δὲν εἶναι μόνον ὁ θαυματουργός, δὲν εἶναι μόνο ἕνα πρότυπο ἀνθρώπου ἀλλὰ παίρνουν τὴν ὑποψία τῆς θεότητός Του. Καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴ μεταμόρφωση τοῦ προσώπου Του ἀντικρύζουν ἀκριβῶς τὰ ἴχνη τῆς θεότητός Του.

Κάτι ἀνάλογο γίνεται καὶ τὴ στιγμὴ τῆς Ἀναλήψεως. Εἶναι ἔκθαμβοι ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση, εἶναι πραγματικὰ ἀλλοιωμένοι ἀπὸ τὴ συνάντηση μὲ τὸν Ἀναστάντα, εἶναι συγκλονισμένοι ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος μέσα ἀπὸ τὸ πάθος νικάει τὸν θάνατο καὶ ἐπικρατεῖ πλέον ὁ ἴδιος γεμᾶτος ζωή. Καθὼς λοιπὸν τοὺς δίνει τὶς τελευταῖες νουθεσίες, ἀμέσως μετὰ ἀπὸ λίγο ξεχωρίζει ἀπὸ κοντά τους καὶ ἀνέρχεται ἐν δόξῃ. Ἐπιβεβαιώνεται ἡ δόξα Του ἀπὸ τὴ μαρτυρία τῶν ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι καὶ ἀναγγέλουν στοὺς μαθητὲς ὅτι θὰ ἔλθει ξανὰ ὁ Κύριος πάλι ἐν δόξῃ. Δόξα στὴ Μεταμόρφωση εἶναι ἡ ἀλλοίωση τοῦ προσώπου Του. Δόξα στὴν Ἀνάληψη εἶναι ἡ ἀνύψωσή Του.

Τὸ γεγονὸς λοιπὸν τῆς Ἀναλήψεως εἶναι ἕνα πολὺ μεγάλο γεγονὸς ποὺ ἀφήνει τὴ σφραγίδα του πάνω στὶς ψυχὲς τῶν ἀποστόλων. Ὁ Κύριος μὲ τὸν ὁποῖον ζοῦσαν εἶναι πράγματι ὁ Θεός, τὸν ὁποῖον εἶχε ὀμολογήσει καὶ ὁ Πέτρος, Τὸν εἶχε ὁμολογήσει καὶ ἡ Μάρθα, Τὸν εἶχε ὁμολογήσει στὴν ἀρχὴ καὶ ὁ Ναθαναὴλ ἀλλὰ ἴσως χωρὶς καλὰ καλὰ νὰ τὸ καταλαβαίνουν. Ἐνῶ διαρκῶς ὁ Κύριος τοὺς λέγει ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, τὴ στιγμὴ τῆς Ἀναλήψεως συνειδητοποιοῦν οἱ μαθητὲς ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου διὰ τῆς εὐλογίας. Τώρα ἔχουν τὴν ἐσωτερικὴ βεβαιότητα.

Ἡ Ἐκκλησία μας αὐτὸ τὸ γεγονὸς θέλει νὰ μᾶς τὸ προσφέρει σὰν μιὰ πνευματικὴ τροφή, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀντλοῦμε καὶ ἐμεῖς τὴν ἴδια μας τὴ ζωὴ καὶ τὴν πίστη στὴ θεότητα τοῦ Κυρίου.

Ἔχει ἕνα πολὺ μικρὸ ἀνάγνωσμα στὸν ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἡσαΐα, τὸ ὁποῖο λέγει ὅτι στὶς ἔσχατες ἡμέρες θὰ εἶναι ἐμφανὲς τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Καὶ τότε θὰ εἶναι «ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ ἀπ΄ ἄκρων τῶν ὀρέων»(β΄ 2)· τὸ ὅρος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δόξα Του, τὸ πρόσωπό Του. Ὅταν πλέον τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας -αὐτὸ εἶναι ἡ θεία οἰκονομία- ὁλοκληρώνεται, τότε θὰ φανεῖ τὸ ὅρος τοῦ Κυρίου καὶ ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ στὶς κορυφές, δηλαδὴ στὰ ὑψηλὰ σημεῖα στὰ ὁποῖα καλούμεθα κι ἐμεῖς στὴ συνέχεια νὰ ἀνεβοῦμε. Ἐκεῖ ὁ Κύριος θὰ μᾶς ἀποκαλύψει «τὴν ὁδὸν αὐτοῦ» στὴν ὁποία θὰ πορευθοῦμε.

Ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προτρέπει νὰ συναναβοῦμε μὲ τὸν Κύριο στὸ ὕψος τῆς θεότητός Του διὰ τῆς πίστεως. Νὰ τὸν πιστέψουμε καὶ νὰ Τὸν ὁμολογήσουμε. Τότε θὰ μᾶς φωτίσει καὶ θὰ μᾶς ἀποκαλύψει τὸν δρόμο τῶν ἐντολῶν του. Ἡ θεότητα διὰ τῆς πίστεως, ἡ ἀποκάλυψη τῆς ὁδοῦ τῆς ζωῆς μας καὶ στὴ συνέχεια ἡ πορεία μας: «Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου και εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ· καὶ ἀναγγελεῖ ἡμῖν τὴν ὁδὸν αὐτοῦ καὶ πορευσόμεθα ἐν αὐτῇ». (Ἡσ. β΄ 3)

Καὶ συνεχίζει ὁ Ἡσαῒας μὲ μιὰ νέα προτροπή. «Δεῦτε πορευθῶμεν τῷ φωτὶ Κυρίου» (στ. 5). Ἄς προχωρήσουμε πλέον στὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ φῶς τοῦ Κυρίου. Ὅπως ἡ ἀποκάλυψη τῆς θεότητος στὴ Μεταμόρφωση ἔγινε στὸ Θαβώρ, ὅπως ἡ ἀποκάλυψη τῆς δόξης τοῦ Κυρίου μὲ τὴν Ἀνάληψή Του ἔγινε στὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὅπως στὸ Σινᾶ φανερώθηκε ὁ Κύριος στὸν Μωϋσῆ καὶ ἐκεῖ δόθηκε ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, ἔτσι κι ἐμεῖς καλούμεθα νὰ ἀνέλθουμε σὲ νοητὰ ὑψώματα. Νὰ ἀφήσουμε τὴν ψυχή μας νὰ ἀνεβεῖ λίγο ψηλά, καὶ τότε θὰ εἶναι ἐμφανὲς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου, «ἀπ΄ ἄκρων τῶν ὀρέων», πάνω στὶς κορυφὲς αὐτοῦ τοῦ κόσμου, αὐτῆς τῆς ζωῆς, αὐτῶν τῶν νοημάτων. Ἐκεῖ συναντᾶται ἡ ἀλήθεια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Κύριος δοξασμένος καὶ ἀναστάς.

 Ἀφοῦ πιστέψουμε καὶ κάνουμε αὐτὴν τὴν κίνηση πρὸς τὰ πάνω, θὰ μᾶς δείξει ὁ Κύριος τὴν ὁδό Του, τὸν δρόμο τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ πορευθοῦμε γιὰ νὰ δοῦμε κι ἐμεῖς τὸ φῶς Του. Στὶς μέρες μας χτυπήθηκε ἡ πίστη, πολεμήθηκε. Ποιά πίστη ὅμως; Αὐτὴ ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ μυαλό. Πρέπει νὰ προσέξουμε νὰ μὴν χάσουμε τὴν πίστη ἡ ὁποία βρίσκεται στὴν καρδιά. Ἡ ἐποχή μας θέλει ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ πιστέψει. Μὲ ἐπιχειρήματα δὲν πιστεύεται ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς πιστεύεται μὲ τὴν καρδιὰ καὶ τότε ἀποκαλύπτονται τὰ ἐπιχειρήματα καὶ οἱ ἀπαντήσεις. Τὴν πίστη τῆς καρδιᾶς πρέπει νὰ κρατήσουμε. Αὐτὴ ἡ πίστη εἶναι ποὺ πραγματικὰ θὰ μᾶς ἀνεβάσει καὶ στὰ νοητὰ ὕψη καὶ θὰ μᾶς κάνει νὰ ἀκούσουμε τὴν ἀναγγελία τῆς ὁδοῦ, νὰ φωτισθεῖ ὁ δρόμος μας καὶ νὰ δοῦμε πῶς θὰ προχωρήσουμε. Κι ἔτσι νὰ χαροῦμε πραγματικὰ τὴ συνάντηση μαζί Του, τὴ φανέρωση τοῦ φωτός Του, τὴ δόξα Του, ἀπὸ αὐτὴν τὴ ζωὴ καὶ γιατὶ ὄχι καὶ αἰωνίως στὴ βασιλεία Του.

Χρόνια Πολλὰ κι εὐλογημένα! Ὁ Θεὸς ὅλους νὰ σᾶς εὐλογεῖ.