Κατόπιν τῆς κλονισθείσης ὑγείας μου καί ἐπειδή ἡ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ὥρα τῆς ἐξόδου μου εἶναι ἄδηλος, γράφω ἰδίαις χερσί τήν Διαθήκην μου, ἤτις ἀποτελεῖ καί τήν τελευταίαν μου βούλησιν :

α) Εὐγνωμονῶ ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας τόν Ἅγιον Θεόν, διότι, καίτοι ἀνάξιον ὄντα ἀπό πάσης ἀπόψεως, μέ ἐτίμησε ποικιλοτρόπως, ἀξιώσας με μάλιστα καί τοῦ ἀνωτάτου ἀξιώματος τῆς Ἀρχιερωσύνης. Ἄς εἶναι εὐλογημένον καί δοξασμένον τό Πανάγιον Ὄνομά Του εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.

β) Εὐχαριστῶ ἐπίσης τήν Ἀδελφότητα Θεολόγων «Σωτήρ», τήν μητέρα καί τροφόν μου, εἰς τά σπλάγχνα τῆς ὁποίας ἐγαλουχήθην πνευματικῶς, διά τήν ὅλην της πνευματικήν βοήθειαν καί στοργήν πρός τό πρόσωπόν μου, μάλιστα δέ κατά τάς ἡμέρας τῆς ἀσθενείας μου.

γ) Εὐχαριστῶ ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου τούς πολυτίμους συνεργάτας, πού μοῦ ἐχάρισε ὁ Θεός εἰς τήν Ἐπαρχίαν μου, τόσον τούς κληρικούς, ὅσον καί τούς λαϊκούς , καθώς ἐπίσης καί τάς εὐσεβεστάτας συνεργάτιδας εἰς τό ἔργον τῆς Ἱεραποστολῆς, τῶν φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων, τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ κ.λ.π. Ἰδιαίτερα θά ἤθελα νά ἀναφερθῶ εἰς τήν θυσίαν καί τήν αὐταπάρνησιν πού ἔδειξαν οἱ ἀρχιμ. π. Ἀνδρέας Τρεμπέλας, π. Θεόδωρος Διαμάντης, π. Κοσμᾶς Σιῶζος, π. Νικόλαος Χατζηνικολάου, π. Χριστόδουλος Δεληγιάννης, πρωτοπρεσβύτερος καί ψυχή τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὁ διάκονος Ἰωήλ Κωνστάνταρος, ὡς καί ὁ ἐκλεκτός μας ὁδηγός Λεωνίδας Νικολάου.

Ὅλοι οἱ ἀνωτέρω τά ἐθυσίασαν ὅλα καί ἦλθαν διά νά μείνουν κοντά μου καί νά ἐργασθοῦν μετά πάσης αὐταπαρνήσεως καί ἀφοσιώσεως εἰς τό πρόσωπόν μου. Τό αὐτό ἔπραξαν καί αἵ ἐκλεκταί μας συνεργάτιδες καθηγήτριες, διδασκάλισσες κ.λ.π.

Ὁ Κύριος νά τούς εὐλογήση ὅλους καί νά ἀνταμείψη ἐπί γῆς καί ἐν οὐρανοῖς τήν θυσίαν τούς αὐτήν καί αὐταπάρνησιν.

δ) Θά ἦτο παράλειψις νά μήν εὐχαριστήσω καί ὅλους τους ἱερεῖς τῆς Ἐπαρχίας μου καί τόν πιστόν λαόν της, καί διά τήν ἀγάπην τούς τήν θερμήν, ἀλλά καί διά τήν ἀκούραστον καί ὁλοπρόθυμον συμπαράστασίν τους στίς δύσκολες ἡμέρες πού ἐπεράσαμε.

ε) Πολλήν δέ εὐγνωμοσύνην αἰσθάνομαι καί πρός τούς ἐκλεκτούς συνεργάτας τοῦ Πανελληνίου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.), καθώς καί πρός τά ἠρωϊκά παλληκάρια τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α. , μέ τήν συνεργασίαν τῶν ὁποίων ἐβοηθήσαμε εἰς τήν προώθησιν τοῦ Βορ/κοῦ θέματος.

στ) Τί δέ νά εἰπῶ διά τούς προσφιλεῖς μου ἀδελφούς καί πονεμένους Βορειοηπειρῶτες, τούς ὁποίους τόσον πολύ ἠγάπησα καί ἠγωνίσθην μέ ὅλες μου τίς δυνάμεις, διά τά δικαιώματά τους; Λυποῦμαι μόνον πικρά, διότι τό ἐπίσημον κράτος δέν ἔδειξε τό ἁρμόζον ἐνδιαφέρον, ὅποτε τά πράγματα θά ἤσαν σήμερα πολύ καλύτερα εἰς τήν πολυπαθῆ Β. Ἤπειρον. Πάντως, παρακαλῶ τούς ἀδελφούς Βορειοηπειρῶτες νά μείνουν στόν τόπο τους καί νά συνεχίσουν ἑνωμένοι καί μονοιασμένοι τόν Ἀγώνα τους διά τήν ἀνάκτησιν τῶν δικαιωμάτων τους. «Ἰσχύς ἐν τή ἐνώσει». Ἐγώ δέ ταπεινῶς θά προσεύχωμαι ὑπέρ τοῦ Λυτρωμοῦ τῶν.

ζ) Ἡ θητεία μου εἰς Ἰωάννινα ὡς Ἱεροκήρυκος ἀποτελεῖ τήν ὡραιοτέραν ἐποχήν τῆς ζωῆς μου. Εὐχαριστῶ φίλους, συνεργάτας καθώς καί ὅλον τόν Γενναῖον Ἠπειρωτικόν λαόν διά τήν ἀγάπην τους καί τήν ἐκτίμησίν τους.

η) Ζητῶ, τώρα, συγγνώμην ἀπό ὅλους, ὅσους ἐλύπησα ἡ ἐπίκρανα καθ’ οἱονδήποτε τρόπον. Παρέχω δέ καί ἐγώ τήν ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας μου συγχώρησιν εἰς ὅσους, ἄθελά τους, μέ ἐλύπησαν καί μάλιστα ἐξ αἰτίας τοῦ ἐθνικοῦ θέματος τῆς Β. Ἠπείρου. Τώρα, ἀσφαλῶς, ὅπως ἐξελίχθησαν τά πράγματα, ὅλοι, ὑποθέτω, θά ἀντελήφθησαν τήν ἁγνότητα τῶν προθέσεών μου.

θ) Περιουσιακά στοιχεῖα: Περιουσίαν ἀτομικήν κινητήν ἤ ἀκίνητον δέν ἔχω νά ἀφήσω. Οὔτε ἐκληρονόμησα, οὔτε ἀπέκτησα μέ τήν Ἱερωσύνην μου. ‘Ο,τι χρήματα εὑρεθοῦν εἰς τό γραφεῖον μου, γνωρίζουν οἱ στενοί μου συνεργᾶται, ὅτι ἀνήκουν εἰς φιλανθρωπικούς σκοπούς.

ι) Ὁρίζω, τέλος, τριμελῆ ἐπιτροπήν ἐκ τῶν ἀρχιμανδριτῶν Θεοδώρου Μπεράτη, Ἀνδρέου Τρεμπέλα καί Κοσμᾶ Σιώζου, ὅπως ρυθμίσουν κατά τήν κρίσην τους τά προωπικά μου εἴδη, ἤτοι ἄμφια, βιβλία, κ.λ.π. Παρακαλῶ νά δοθοῦν ὡς ἐνθύμιον εἰς ὅλους τούς συνεργάτας μας. Ἀπό τά ἄμφια, βιβλία κ.λ.π. τινά νά μείνουν καί εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν.

ια) Στούς κατά σάρκα συγγενεῖς μου ἀφήνω τήν εὐχήν μου καί τήν ἀγάπην μου. Νά εἶναι μέ τόν Χριστόν πάντοτε. Τούς εὐχαριστῶ δέ, διότι οὐδέν πρόσκομμα μοι ἐδημιούργησαν κατά τήν περίοδον τῆς Ἱερατείας μου.

ιβ) Ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία μου νά ψαλῆ, παρακαλῶ, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἐν Κονίτση.

Ἡ δέ ταφῆ μου νά λάβη χώραν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μολυβδοσκεπάστου ἐντός τοῦ Περιβόλου τῆς Μονῆς.

Ταῦτα εἶχα νά διατυπώσω ἐν συντομία.

Καί τώρα, Σύ Κύριέ μου, Κύριε, τόν ὁποῖον, παρά τήν ἐν γένει ἁμαρτωλότητά μου, Σέ ἠγάπησα, Γενοῦ Ἴλεως εἰς τήν ἁμαρτωλήν μου ψυχήν καί ἀξίωσον μέ μετά τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ τῆς ἐπουρανίου σου Βασιλείας. Ἀμήν.

Ἐν Κονίτση τῆ 27η Αὐγούστου 1994

 

 

---

Πηγή: www.sfeva.gr

 

Ὁ Μητροπολίτης Σεβαστιανὸς ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα τῆς παρουσίας τοῦ στὴν Μητρόπολή του, ὑποσχέθηκε ὅτι θ’ ἀγωνιστεῖ μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῶν δικαίων τοῦ Ἐλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου. Στὸν ἐνθρονιστήριο λόγο του (29-6-1967) ἀνέφερε ἐπὶ λέξει: «...Κατὰ τὴν στιγμὴν αὐτὴ καθ’ ἢν τὸ πρῶτον ἀνέρχομαι τὸν θρόνο τοῦτον, ἡ σκέψις μου στρέφεται... πρὸς τοὺς ἀλύτρωτους ἀδελφούς μας τῆς Βορείου Ἠπείρου, τοὺς στενάζοντας ὑπὸ τὸν ζυγὸν τῆς πικρᾶς δουλειᾶς, διὰ νὰ τοὺς διαβεβαιώσωμεν ὅτι ὄχι μόνο αἱ προσευχαί μας θὰ τοὺς συνοδεύουν καθημερινῶς, ἀλλὰ καὶ πᾶν τὸ δυνατὸν θὰ πράξωμεν, ὅπως λυτρωθοῦν τῶν δεσμῶν της δουλειᾶς...». Τὴν ὑπόσχεση αὐτὴ ὑπηρέτησε μὲ κάθε μέσο, παρὰ τὶς δυσκολίες, τὶς ὕβρεις, τὴν ἐντονότατη καὶ σκληρὴ πολεμικὴ ποὺ δέχτηκε.
Ὁ Σεβαστιανὸς εἶναι ὁ Ἰεράρχης τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα συνδέθηκε ἄμεσα μὲ τὸ Βορειοηπειρωτικὸ Ζήτημα. «Σύμβολο τοῦ Ἐλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου» τὸν εἶχε χαρακτηρίσει σὲ ἐπιστολή της ἡ ΟΜΟΝΟΙΑ Ἀργυροκάστρου (1991).
1)Ἦταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ νεκρανάστησε τὸ Βορειοηπειρωτικό. Τότε ποὺ κανένας δὲ μίλαγε γιὰ Βόρειο Ἤπειρο, μόνο ὁ Μητροπολίτης Σεβαστιανός, ὀργώνοντας κυριολεκτικὰ τὴν Ἑλλάδα, ἐνημέρωνε καὶ διαμαρτύρονταν γιὰ τὸ δρᾶμα τῶν ξεχασμένων Ἑλλήνων. Για τον λόγο ἐπισκέφθηκε τὸ Ἀμερικανικὸ Κογκρέσο καὶ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο, καταγγέλλοντας τὶς ἀλβανικὲς θηριωδίες.

α) Ἵδρυσε τὸ 1982 καὶ στὴ συνέχεια ὀργάνωσε καὶ ἐνίσχυσε οἰκονομικὰ τὴ μοναδικὴ φοιτητικὴ ὀργάνωση γιὰ τὸ βορειοηπειρωτικὸ - τὴ Συντονιστικὴ Φοιτητικὴ Ἔνωση Βορειοηπειρωτικοὺ Ἀγῶνα (ΣΦΕΒΑ). Καὶ κάτι σημαντικότερο: ἦταν ἡ ψυχή της, ὁ ἐμπνευστής της, ὁ ἐμψυχωτής της. Ἦταν αὐτὸς ποὺ μὲ τὸ λόγο του ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ψυχικὴ τοῦ δύναμη, τὸ ἀγωνιστικὸ τοῦ φρόνημα, τὸ ἀκέραιο ἦθος του, μὲ ὁλόκληρη τὴ ζωὴ του ἄνδρωσέ τη ΣΦΕΒΑ, ἐμψυχώνοντας τὰ μέλη της. Στὸ Σεβαστιανὸ κυρίως ὀφείλεται τό ὅτι οἱ φοιτητὲς καὶ οἱ νέοι της ΣΦΕΒΑ θυσίασαν καὶ θυσιάζουν χρόνο, διασκέδαση, διακοπές, μαθήματα γιὰ τὸν ἱερὸ ἀγῶνα τοῦ Ἐλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου.
β) Τὸ 1987 ἵδρυσε τὸν Πανελλήνιο Σύνδεσμο Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγῶνος (ΠΑΣΥΒΑ) μὲ ἔδρα τὴν Κόνιτσα, σύνδεσμο στὸν ὁποῖο συμμετέχουν ἐξέχοντες ἐπιστήμονες καὶ στελέχη τοῦ διπλωματικοῦ χώρου. Ὁ ΠΑΣΥΒΑ διοργάνωσε στὴν Κόνιτσα δύο (2) ἐπιστημονικὰ συνέδρια (1987 & 1990) τῶν ὁποίων ἔχουν ἤδη ἐκδοθεῖ οἱ τόμοι τῶν πρακτικῶν τους.
γ) Περίπου δεκαπέντε (15) εἶναι οἱ ἐκδόσεις τοῦ Μητροπολίτου γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικὸ ζήτημα, πολλὲς ἀπ’ τὶς ὁποῖες ἔχουν μεταφραστεῖ στὰ Ἀγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικὰ καὶ Ἀλβανικά. Ἐπίσης ἐξέδιδε τὴν ἐφημερίδα «Βορειοηπειρωτικὸ Βῆμα», ἐπίσημο ὄργανο τοῦ ΠΑΣΥΒΑ, τοῦ ὁποίου καὶ προήδρευε.
δ) Γιὰ τὸ βορειοηπειρωτικὸ ζήτημα ὁ Μητροπολίτης Σεβαστιανὸς θεσμοθέτησε ἐτήσιες ἐκδηλώσεις στὴν Ἱ. Μητρόπολη:
- Ἀγρυπνία δίπλα στὰ ἐλληνοαλβανικὰ σύνορα, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μολυβδοσκεπάστου στὶς 15 Αὐγούστου.
- Ἀνάσταση στὸ τελευταῖο ἀκριτικὸ χωριὸ Μαυρόπουλο ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Δρόπολη Ἀργυροκάστρου. Ἡ τελετὴ τῆς Ἀναστάσεως καθιερώθηκε στὰ χρόνια τοῦ Χότζα κατόπιν αἰτήσεως τῶν Βορειοηπειρωτῶν, οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦσαν μέσα ἀπὸ τὶς γρύλλες τῶν παραθύρων, ἐνῶ ὁ ἀντίλαλος του ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ἔφτανε σ’ αὐτοὺς μὲ ἰσχυρὰ μεγάφωνα.
- Ἰδιαίτερα σημαντικὴ ἦταν ἡ διοργάνωση «τριήμερου πένθους καὶ προσευχῆς» στὴ Μητρόπολή του στὰ μέσα Φεβρουαρίου. Οἱ ἐκδηλώσεις κορυφώνονταν τὴν Κυριακὴ στὸ Δελβινάκι Ἠπείρου ὅπου μετὰ τὴν ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία, ψαλλόταν ἐπιμνημόσυνος δέηση στὸ τάφο τοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως Βασιλείου (ὑπουργοῦ τῆς κυβέρνησης Αὐτονόμου Ἠπείρου τὸ 1914) καὶ ἀκολουθοῦσε ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Σεβαστιανοῦ στὸν ἴδιο χῶρο. Τέλος στὸ συνοριακὸ φυλάκιο τῆς Κακαβιᾶς ἀπηύθυνε μήνυμα φιλίας καὶ συνεργασίας πρὸς τὸν Ἀλβανικὸ λαὸ ἀλλὰ καὶ διαμαρτυρίας πρὸς τὴν κυβέρνησή του. Στὶς ἐκδηλώσεις συμμετεῖχαν χιλιάδες λαοῦ ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα.

Νὰ ἀναφερθεῖ ἰδιαίτερα, ὅτι ὁ ἐθνικὸς ἀγώνας τοῦ Μητροπολίτου Σεβαστιανοῦ εἶχε βαθιὰ πνευματικὸ χαρακτήρα, καθὼς πίστευε ἀκλόνητα στὴ δύναμη τῆς προσευχῆς: γι’ αὐτὸ καὶ ἀνέθεσε στὸν ἀγιορείτη μοναχὸ π. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη τὴ σύνθεση Παρακλητικοῦ Κανόνος πρὸς τοὺς ἁγίους τῆς Βορείου Ἠπείρου ὑπὲρ τῶν χειμαζομένων Βορειοηπειρωτῶν.

ε) Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης τὴν ἐποχὴ τοῦ Χότζα ἦταν τὸ καταφύγιο φυγάδων, Βορειοηπειρωτῶν καὶ Ἀλβανῶν. Δὲν ὑπῆρχε φυγὰς ἀνεξαρτήτου ἐθνικότητας καὶ θρησκεύματος ποὺ νὰ μὴν φιλοξενήθηκε στὴ Μητρόπολη, ποὺ νὰ μὴν ἄκουσε λόγο παρηγοριᾶς, ἀγάπης καὶ ἐλπίδας.
2) Ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πτώση τῶν ἠλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων (1990) στὴν Ἀλβανία, συνέχισε πιὸ ἐντατικᾶ τὸν ἀγῶνα, ἐντοπίζοντας τὸν κυρίως στὴν προσπάθεια γιὰ παραμονὴ τῶν Βορειοηπειρωτῶν στὶς πατρογονικὲς τοὺς Ἑστίες.

α) Αὐτὸς πρῶτος ἐπεσήμανε ὅτι ἡ ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὸν Μπερίσα θὰ σήμαινε συνέχιση τῶν διωγμῶν τοῦ Ἐλληνισμοῦ. Ὅταν στὴν Ἑλλάδα ἐπικρατοῦσε εὐφορία γιὰ τὴν ἄνοδο τοῦ Μπερίσα, ὅταν οἱ πολιτικοὶ φορεῖς ἐνίσχυαν τὸ κόμμα τοῦ Μπερίσα, τότε πρῶτος ὁ Μητροπολίτης Σεβαστιανὸς ἐπεσήμαινε: «Οἱ Ἀλβανοὶ πολιτικοὶ εἶναι τὸ ἴδιο μισέλληνες, εἴτε δεξιοὶ εἶναι εἴτε ἀριστεροί». Οἱ πολιτικοὶ στὴν Ἑλλάδα τὸ κατάλαβαν αὐτὸ πολὺ ἀργότερα.

β) Ὀργάνωσε ἀποστολὲς ἑκατοντάδων τόννων ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας στὴ Βόρειο Ἤπειρο. Θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια τῆς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ἀπεστέλλετο ἀδιακρίτως καὶ σὲ ἑλληνόφωνα ἀλλὰ καὶ σὲ ἀλβανόφωνα καὶ μουσουλμανικὰ χωριά.

γ) Σημαντικότατη ἦταν ἡ προσφορὰ τῆς μικρῆς Μητροπόλεως Κονίτσης στοὺς Βορειοηπειρῶτες μὲ τὴν ἀποστολὴ ἱερέων γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῷ θρησκευτικῶν τοὺς ἀναγκῶν, ἰδιαίτερα στὰ πρῶτα χρόνια πρὶν χειροτονηθοῦν Βορειοηπειρῶτες καὶ Ἀλβανοὶ Ἱερεῖς.

δ) Ὁ Μητροπολίτης Σεβαστιανὸς ἐνίσχυε οἰκονομικὰ ἐκκλησιαστικὲς ἐπιτροπὲς τῆς Βορείου Ἠπείρου γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση ναῶν, συντηροῦσε φροντιστήρια ἑλληνικῆς γλώσσας μισθοδοτώντας δασκάλους, ἀλλὰ καὶ γενικότερα ποτὲ δὲν πέρασε ἀπὸ τὴν Μητρόπολη τοῦ Βορειοηπειρώτης ἢ Ἀλβανὸς ποὺ νὰ μὴν πῆρε κάποια μικρὴ ἢ μεγαλύτερη οἰκονομικὴ ἐνίσχυση.

ε) Ἔχει γίνει ἀναφορὰ στὴ φιλοξενία παιδιῶν ἀπὸ τὴ Βόρειο Ἤπειρο σὲ οἰκοτροφεῖα στὴν Κόνιτσα. Ἐδῶ νὰ σημειωθεῖ τὸ προσωπικὸ τοῦ ἐνδιαφέρον γιὰ ἐγγραφὴ τῶν παιδιῶν σὲ Πανεπιστήμια (ἰδιαίτερα στὴν Θεολογικὴ Σχολή) καὶ ἡ πληρωμὴ τῶν τροφείων τοὺς στὴν πόλη ποὺ σπουδάζουν.

στ) Ὕψιστη ὅμως εἶναι καὶ ἡ προσφορὰ τοῦ Μητροπολίτου Σεβαστιανοῦ μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ «Ράδιο Δρυϊνούπολη». Μέσω τριῶν ἰσχυρῶν πομπῶν τὸ μήνυμα ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ ἐλληνισμοῦ φτάνει στὶς περιοχὲς τῆς Δρόπολης, Ἀργυροκάστρου, Τεπελενίου, Πρεμετῆς, Πωγωνίου, Ἁγίων Σαράντα, Βούρκου, Χειμάρρας στὴ Βόρειο Ἤπειρο, ἀλλὰ καὶ στὸ Ἑλληνικὸ ἔδαφος, σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἤπειρο καὶ τὰ Ἑπτάνησα.

Μὲ ἐκπομπὲς γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, τὴν ἱστορία τοῦ Ἐλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἀλλὰ καὶ μαθήματα ἑλληνικῆς γλώσσας, ὑπῆρχε καθημερινὴ ἐπικοινωνία τοῦ Σεβασμιωτάτου μὲ τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ Ἐλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου ποὺ ζεῖ σήμερα στὸν τόπο του.

ζ) Τέλος νὰ ἀναφέρουμε τὶς ἀνοιχτὲς ἐπιστολὲς - ἐκκλήσεις ποὺ ἔχουν μοιραστεῖ σὲ χιλιάδες ἀντίτυπα γιὰ ἐπιστροφὴ τῶν Βορειοηπειρωτῶν στὸν τόπο τους.

Ὅλος αὐτὸς ὁ ἀγώνας ἔγινε μέσα σὲ δύσκολες συνθῆκες. Τὴν δύναμη, ὅμως, ὁ Μητροπολίτης Σεβαστιανὸς τὴν ἀντλοῦσε ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ στὸ Θεό, τὴν ἠρεμία καὶ προπαντῶς ἀπὸ τὴν ἀφοσίωσή του στὴν ἀλήθεια καὶ τὸ δίκαιο, ποὺ διακονοῦσε μὲ εὐλάβεια καὶ ὑπευθυνότητα. Τὸ ταπεινὸ φρόνημά του καὶ τὸ ἀνιδιοτελὲς τοῦ ἀγῶνα του τὸν ἐξύψωσαν στὰ μάτια τοῦ λαοῦ καὶ κέρδισε τὴν ἐμπιστοσύνη του. Ἔλεγε χαρακτηριστικὰ στὴ Διαθήκη του. «Εὐγνωμονῶ ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας τὸν Ἅγιον Θεόν, διότι, καίτοι ἀνάξιον ὄντα ἀπὸ πάσης ἀπόψεως, μὲ ἐτίμησε ποικιλοτρόπως, ἀξιώσας μὲ μάλιστα καὶ τοῦ ἀνωτάτου ἀξιώματος τῆς Ἀρχιερωσύνης. Ἂς εἶναι εὐλογημένον καὶ δοξασμένον τὸ Πανάγιον Ὄνομά Του εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων». Καὶ λίγο παρακάτω ἔγραφε: «Τώρα, ἀσφαλῶς, ὅπως ἐξελίχθηκαν τὰ πράγματα, ὅλοι, ὑποθέτω, θὰ ἀντελήφθησαν τὴν ἁγνότητα τῶν προθέσεών μου».

Ἡ φωτισμένη μορφὴ καὶ τὸ ἀπαράμιλλο ἔργο τοῦ ἀδάμαστου ἐπισκόπου τὸν κρατοῦν ζωντανὸ στὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὶς καρδιὲς ὅλων. Προπορεύεται νοερὰ ὁ σεμνὸς ἰεράρχης καὶ φωτίζει τὸν δρόμο μας.

Σὲ μία Ἑλλάδα ποὺ συνεχῶς ἀλλοτριώνεται ἀπὸ τὶς μικρότητές της, ἀλλὰ καὶ φτωχαίνει ἀπὸ τὶς ἀπουσίες τῶν μεγάλων, εἶναι ἀναγκαία ἡ ἀπόδοση εὐγνωμοσύνης στὰ πρόσωπά τους καὶ ἐπιβεβλημένος ὁ ἀναβαπτισμὸς στὰ ἀκατάλυτα καὶ αἰώνια πρότυπά τους.

 

---

Πηγή: www.imdpk.eu