Τὸ ἱστορικὸ καὶ πνευματικὸ γεγονὸς τῆς ἀνάβασης τοῦ Κυρίου στὸ ὄρος Θαβώρ, ὅπου μετεμορφώθη ἐνώπιον τῶν ἁγίων Του μαθητῶν καὶ Ἀποστόλων, καὶ τὸ ὁποῖο ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα,  ἔγινε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πορείας πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ πρὸ τοῦ πάθους. Ὅπως μάλιστα σημειώνεται στὴ σχετικὴ ἀφήγηση τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ ποὺ διαβάζουμε στὸν ὄρθρο τῆς ἑορτῆς, τὸ θέμα τῆς συζητήσεως τοῦ Κυρίου μὲ τὸν Μωυσῆ καὶ τὸν Ἠλία ἦταν ἀκριβῶς ὁ σταυρικὸς θάνατός του, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ πραγματοποιηθεῖ στὴν Ἁγία πόλη. Γιαυτό, ὅπως σημειώνουν οἱ Πατέρες, ἡ λάμψη τῆς Μεταμορφώσεως συνδέεται μὲ τὴ δόξα τοῦ Σταυροῦ.

Ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε ἁπλῶς νὰ διδάξει ἀλλὰ νὰ μεταμορφώσει τὸν ἄνθρωπο.  Νὰ ξαναντύσει τὴν ἀνθρώπινη φύση στὸ φῶς, νὰ τῆς ξαναδώσει τὴ λάμψη, τῆς δόξης τοῦ Πατρός.  Στὸ Θαβώρ ἔδειξε στοὺς μαθητές του τὴ δόξα Του καὶ ἐκεῖνοι τὴν ἀντελήφθησαν «καθὼς ἠδύναντο», στὸ μέτρο δηλαδὴ ποὺ οἱ ἴδιοι μποροῦσαν νὰ ἀντέξουν.

Ἔτσι, ὅσοι ποθοῦν νὰ δοῦν τὰ ἀνθρώπινα νὰ μεταμορφώνονται καὶ νὰ ἀποκτοῦν τὴν καθαρότητα καὶ τὴ λάμψη ποὺ ἔδωσε στὴν ἀνθρώπινη φύση ὁ Χριστός, ἂς μὴ λησμονοῦν ὅτι ἡ τελικὴ ἀλλαγὴ συντελεῖται μὲ τὸ Σταυρό. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ διαπερνᾶ μυστικὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ καὶ μεταμορφώνει τὸν κόσμο.

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς σημειώνει ὅτι ἡ μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου ἔγινε μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα προσευχῆς. Ἀνέβηκε στὸ ὄρος γιὰ νὰ προσευχηθεῖ καὶ ἐνῶ προσευχόταν ἄλλαξε ἡ  ὄψη τοῦ προσώπου Του καὶ τὰ ἐνδύματά του ἔγιναν λευκὰ καὶ ἀστραφτερά. Ἦταν ἀκριβῶς ἡ στιγμὴ τῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ  μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, ποὺ ἔλαμψε στὰ ἔκπληκτα μάτια τῶν μαθητῶν.

Ἔκτοτε, μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς προσευχῆς τῆς Ἐκκλησίας συνεχίζει νὰ ἀποκαλύπτεται τὸ μυστικὸ φῶς τῆς Μεταμορφώσεως στοὺς προσευχομένους πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἀτενίζουν τὸ φῶς τοῦ προσώπου Του, αἰσθάνονται τὴν ἀκτινοβολία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κοινωνοῦν στὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ νοιώθουν τὴ ζωή τους νὰ ὑψώνεται σὲ ἄλλο ἐπίπεδο.

Οἱ πνευματικὲς αὐτὲς μυστικὲς ἐμπειρίες σφραγίζουν τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ ἀσφαλῶς συνέβη καὶ στὴν περίπτωση τῶν μαθητῶν, μόνο ποὺ δὲν διαρκοῦν πολύ, οὔτε  προσφέρονται σὰν φυγὴ ἀπὸ τὴν καθημερινὴ πραγματικότητα. Οἱ ὧρες τῆς κατάνυξης στὴ λατρευτικὴ ζωὴ δὲν δίνονται σὰν δυνατότητα ἀποφυγῆς τῆς κοπιαστικῆς διακονίας, οὔτε ὡς δυνατότητα ἀποφυγῆς τοῦ προσωπικοῦ Γολγοθᾶ, ἀλλὰ σὰν βάλσαμο γιὰ τὸν πόνο ποὺ θὰ ἀκολουθήσει, ὡς δύναμη ἀντιστάσεως στὸν πειρασμὸ τῆς δοκιμασίας καὶ ὡς πρόγευση τῆς νίκης, ποὺ θὰ στηρίξει τελικὰ τὴν καρδιά μας στὶς δύσκολες φάσεις τῆς μάχης.

Στὸ γεγονὸς τῆς Μεταμορφώσεως, ποὺ θυμόμαστε σήμερα,  ἀτενίζουμε τὸν Κύριο τῆς δόξης, τὴ χορεία τῶν Ἁγίων του καὶ  προγευόμαστε τὴν ἔνδοξη  παρουσία Του.  Σὲ τέτοιες μοναδικὲς στιγμὲς ἀκούγεται  συγκλονιστικότερη ἡ φωνὴ τοῦ Πατρὸς «Αὐτοῦ ἀκούεται». Ὥστε ὅταν κατόπιν μείνουμε μόνοι, νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε ἀνεπιφύλακτα μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ ἕνα νομοθέτη, ἕνα Δάσκαλο ἠθικῆς τελειότητος, ἕνα Προφήτη, ἀλλὰ γιὰ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀνέλαβε νὰ ὁδηγήσει τὴν ἀνθρώπινη φύση στὸν Πατέρα του, ἀποκαθιστώντας την στὴ δόξα καὶ τὴ λαμπρότητα τῆς θεότητάς του.

Ἀδελφοί μου,
στὴν ἐκκλησιαστική μας παράδοση ἡ ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως κατέχει κεντρικὴ θέση καὶ προσδιορίζει τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Κάθε τι ποὺ συντελεῖται μυστηριακὰ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλαδή, ἡ διδαχή, ἡ προσευχή, τὰ ἔργα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης, ἡ κοινωνία τῶν πιστῶν, καὶ τὰ μυστήρια, μεταμορφώνουν τὴν ἀνθρώπινη ζωή μας μὲ πρότυπο καὶ ἄξονα τὸν Θεάνθρωπο Κύριο.

Ἐμεῖς ἀτενίζοντας τὶς διάφορες ἐκφάνσεις τῆς δόξης του, τὴ Σταύρωση, τὴ Μεταμόρφωση, τὸ Σταυρό, τὴν Ἀνάστασή του, ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε ἐν Αὐτῷ, μεταμορφούμενοι «ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν», διότι ἡ καθημερινὴ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι μόνον ἐπίπονη πορεία μεταμορφώσεώς μας μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος.  Ἀμήν.

Δίκαιο ἀντηχεῖ μέχρι σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸ παράπονο τοῦ Κυρίου μας «ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; ». Διότι ἡ γενεὰ ἐκείνη τῶν Ἰουδαίων εἶχε δεῖ τόσα θαύματά του, εἶχε ἀπολαύσει τόσες εὐεργεσίες Του, εἶχε ἀκούσει τόσες διδασκαλίες Του. Καὶ ὅμως ἔμενε ἄπιστη, σκληρὴ καὶ ἀμετανόητη. Ἀλλὰ μήπως μέχρι σήμερα δὲν ἐπαναλαμβάνονται τὰ ἴδια καὶ χειρότερα;  Ὅσο κι ἂν θέλουμε νὰ ἐλαφρύνουμε τὴ θέση μας, τὰ γεγονότα βοοῦν μὲ τὴν ἀνάρμοστη συμπεριφορά μας, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἤδη ξεσπάσει ἡ δίκαιη ὀργή του. Ἀλλὰ ὁ Κύριος μᾶς ἀνέχεται ἐπειδὴ ἀληθινὰ μᾶς ἀγαπᾶ.

Δὲν ὑπάρχει  ἀμφιβολία ὅτι μακροθυμεῖ μέχρι καὶ σήμερα καὶ μᾶς ἀνέχεται ὁ Κύριος. Βλέπει ἀνθρώπους ποὺ σέβονται τὸν νόμο Του καὶ τὰ προστάγματά του; Βλέπει ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν ζωὴ καθαρότητος καὶ ἁγιασμοῦ; Βλέπει  νὰ προοδεύουν πνευματικά, ὅσοι χαρακτηρίζονται μὲ τὸ ὄνομά του;

Δυστυχῶς. Ἡ ἁμαρτία ἔχει δηλητηριάσει τὴ ζωή μας. Φίλαυτοι, φιλάργυροι, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, ἀχάριστοι, ἀνελεήμονες, φιλήδονοι μᾶλλον παρὰ φιλόθεοι, δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε τὶ θὰ γινόταν, ἂν μετὰ ἀπὸ κάθε παράβαση ἐρχόταν ἡ δίκαιη τιμωρία.

Ἐδῶ ἀνοίγεται μπροστά μας τὸ μέγα κεφάλαιο τῆς ἀνοχῆς καὶ μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Κύριος, γι' αὐτὸ μακροθυμεῖ. Γι' αὐτὸ δὲν πατάσσει σκληρὰ τὸ κακό, ὅπως θὰ ἦταν δίκαιο νὰ τὸ κάνει.  Ὁ Κύριος ὅταν ἦλθε στὴ γῆ, προτίμησε ἀντὶ νὰ τιμωρήσει τοὺς ἐνόχους, νὰ τιμωρηθεῖ ὁ  Ἴδιος γιὰ χάρη μας· ἀντὶ νὰ καταδικάσει τοὺς ἁμαρτωλούς, νὰ καταδικαστεῖ ὁ Ἐκεῖνος γιὰ μᾶς. Ὑπέμεινε ὅλες τὶς δοκιμασίες, τὶς βλασφημίες, τοὺς ὀνειδισμούς, καὶ τὸν ἀπερίγραπτο πόνο τοῦ μαρτυρίου τοῦ Σταυροῦ.

Ἐμεῖς καὶ μετὰ τὴ σταυρικὴ θυσία Του ἐξακολουθοῦμε νὰ ἁμαρτάνουμε καὶ εἶναι πολὺ λυπηρό, διότι μετὰ Χριστὸν ἡ ἁμαρτία γίνεται ὄχι πλέον ἀπὸ εἰδωλολάτρες, ποὺ δὲν ἄκουσαν τίποτε περὶ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀπὸ ὀρθοδόξους χριστιανούς, βαπτισμένους καὶ χρισμένους στὸ ὄνομά του.

«Νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχετε περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ὑμῶν» διασαφηνίζει ὁ Κύριος. Ὄχι γιὰ νὰ μᾶς ἀπειλήσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς ὑπομνήσει τὴν δυνατότητα ποὺ ἔχουμε στὸν χρόνο ποὺ μᾶς παρέχεται νὰ μετανοήσουμε, ἐπειδὴ κατεργάζεται τὴν σωτηρία μας.

Ὁ ἅγιος Θεὸς παρατείνει τὸ ἔλεός του γι’αὐτὸ τὸν σκοπό, μᾶς δίνει καὶ ἄλλες εὐκαιρίες νὰ μετανοήσουμε. Στὸν ἄνθρωπο ὅμως ποὺ παραμένει σάρκα δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ λειτουργήσει ἡ μακροθυμία Του.  Τότε θὰ λειτουργήσει καὶ ἡ δικαιοσύνη του.

Ἀδελφοί, στὴν ἐποχή μας εἴμαστε ὅλοι βιαστικοὶ καὶ ἀνυπόμονοι. Δὲν ἔχουμε ὑπομονὴ νὰ περιμένουμε, οὔτε μακροθυμία νὰ ἀνεχόμαστε. Ἀκόμη καὶ οἱ γονεῖς ποὺ διακρίνονται γιὰ τὴν φυσικὴ λειτουργία τῆς ἀγάπης τους, ὑψώνουν αὐστηρὴ τὴ φωνή τους καὶ χρησιμοποιοῦν μὲ περισσὴ εὐκολία τὴν παιδαγωγικὴ ράβδο τους. Οἱ συγγενεῖς, ἀκόμη καὶ οἱ πιστοὶ φίλοι μᾶς τιμωροῦν χωρὶς ἔλεος στὴν διαπίστωση ἀδιόρθωτου λάθους μας. Μόνο ὁ ἅγιος Θεός, ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπᾶ, ἀνέχεται ὅλες τὶς παρεκτροπές μας. Μᾶς χαρίζει τὴν πίστωση τοῦ χρόνου ποὺ χρειαζόμαστε, γιὰ νὰ μετανοήσουμε.

 Σήμερα ἀκούγεται πάλι ξεκάθαρα ἡ φωνὴ Του: «ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».
Νὰ μὴ τὴν  περιφρονήσουμε, οὔτε πολὺ περισσότερο πάλι νὰ τὴν λησμονήσουμε, ἀσυγχώρητα προσκολλημένοι στὴ βιοτικὴ μέριμνα, ἀλλὰ μὲ βαθειὰ τὴν συνείδηση τῆς ἀδυναμίας μας, νὰ ζητήσουμε τὸ μέγα ἔλεός του γιὰ νὰ ἑλκύσουμε τὴν αἰωνιότητά του.
Ἀμήν.

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν σημερινὴ Εὐαγγελικὴ παραβολὴ τοῦ σκληροῦ ἄκαρδου δούλου, ἦταν ἡ ἐρώτηση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου  «Κύριε πόσες φορὲς νὰ συγχωρήσω τὸν ἀδελφό μου, ἐὰν ἐξακολουθεῖ νὰ μοῦ κάνει κακό;» Τὸ συνηθισμένο ὅριο γιὰ τοὺς Ἰουδαίους ἧταν τρεῖς φορές. Ὁ Πέτρος πιστεύοντας ὅτι τὸ ἐξαντλεῖ φθάνοντας σὲ ὕψη μακροθυμίας, τὸ ὑπερδιπλασιάζει προτείνοντας ἕως ἑπτὰ φορές. Ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπαντᾶ «οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλὰ ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά», γιὰ νὰ τοῦ δείξει ὅτι μπορεῖ νὰ συγχωρήσει κανεὶς τὸν συνάνθρωπό του ἀπεριόριστες φορές.

Στὴν παραβολὴ αὐτὴ χαρακτηριστικὲς εἶναι οἱ ἀντιθέσεις. Πρώτη εἶναι  ἡ διαφορὰ τοῦ χρέους. Ὁ ἕνας δοῦλος ὤφειλε στὸν βασιλιὰ ἀσύλληπτα μεγάλο ποσό, «μύρια τάλαντα», ἐνῶ ὁ ἄλλος δοῦλος ὤφειλε τὸ ἀσήμαντο ποσὸ τῶν ἑκατὸ δηναρίων.

Στὴν δεύτερη ἀντίθεση ἡ εἰκόνα παρουσιάζεται πιὸ προκλητική. Ὁ μὲν βασιλιὰς «σπλαγχνισθείς» χαρίζει στὸν  δοῦλο τὸ ὑπέρογκο ποσὸ ποὺ καταχράσθηκε καὶ τὸν ἐλευθερώνει, ἐνῶ ὁ μόλις εὐεργετημένος δὲν δείχνει ἐπιείκια, οὔτε τὴν ἐλάχιστη κατανόηση στὸ σύνδουλό του, ὁ ὁποῖος τοῦ ζητᾶ μόνο λίγη  πίστωση χρόνου, ἀλλὰ γρήγορα τὸν ὁδηγεῖ στὴ φυλακή.

Καὶ ἕνα τρίτο σημεῖο. Αὐτὴ τὴ σκληρότητα τὴν δείχνει μόλις βγῆκε ἀπὸ τὴν τραγικὴ θέση ποὺ βρισκόταν ὁ ἴδιος, ἀφοῦ  εἶχε ἀπολαύσει τὴν μεγαλοψυχία τοῦ Κυρίου του.

Πῶς θὰ βοηθήσουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ συνέλθει ἀπὸ αὐτὴ τὴν παρανοϊκὴ στάση τῆς σκληροκαρδίας;

Χρειάζεται ἀδελφοί μου, νὰ συνειδητοποιήσουμε τὶς ὀφειλές μας στὸν Θεό, τὰ λάθη καὶ τὶς παραλείψεις μας, τὰ ἁμαρτήματά μας. Ἀναλογισθήκαμε τὰ χρέη μας στὸν Θεό; Σ’ αὐτὴ τὴν ἀντιπαράθεση εὐκολότερα θὰ καταλάβουμε πόσο ἀσήμαντες εἶναι οἱ  ἀδικίες καὶ προσβολὲς τῶν ἄλλων σὲ μᾶς.

Ἡ ἐξάρτησή μας ἀπὸ τὸν Θεὸ θὰ μᾶς φέρει σὲ αὐτόματη συνάφεια μὲ ὅλους τους ἀνθρώπους.

Ἀγαπητοί μου,
τὸ δυνατὸ φῶς τῆς παραβολῆς αὐτῆς φωτίζει ζωηρὰ τὴν  ὑποκρισία ποὺ ὅλοι δείχνουμε, ὅταν τὴ μιὰ στιγμὴ ἱκετεύουμε «Κύριε, μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί», ἐνῶ τὴν ἄλλη καθημερινὰ δὲν θέλουμε καὶ δὲν μποροῦμε νὰ συγχωρήσουμε τὸν ἀδελφό μας γιὰ μικρότερες ὀφειλὲς καὶ ἀσήμαντα παραπτώματα ἐμπρὸς στὰ δικά μας.

Εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι τὸ νὰ εἴμαστε φιλάνθρωποι καὶ συγχωρητικοὶ δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἠθικὴ ὑποχρέωση, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Θεό. Ὁ ὅρος φιλανθρωπία δὲν χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὡς ἔννοια συναισθηματική, ἠθικιστικὴ ἢ συμπαθητική, ἀλλὰ γιὰ νὰ δηλώσει τὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀγάπη καὶ καλεῖ τοὺς ἀνθρώπους σὲ διαρκῆ πορεία καὶ ζωὴ ἀγάπης μέσα στὸν κόσμο. Αὐτὴ ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ ἀπαιτεῖ νὰ τὴν μιμούμεθα διαρκῶς στὴ ζωή μας καὶ νὰ τὴ φανερώνουμε στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς συνανθρώπους μας.  Γένοιτο.

Ἀδελφοί μου, ὅλοι σήμερα διαπιστώνουμε ὅτι ἡ κατάσταση τοῦ κόσμου μας δὲν εἶναι καθόλου εὐχάριστη. Ἡ κοινωνία στὴν ὁποία ζοῦμε παρουσιάζει τὴν εἰκόνα ἑνὸς βαρειὰ ἀσθενοῦς. Οἱ καθημερινὲς εἰδήσεις ἔχουν σχέση μὲ πολέμους καὶ ἐγκλήματα, μὲ ἀδικίες καὶ ἀτιμίες, μὲ κρίσεις καὶ σκάνδαλα. Καὶ ὁ μικρὸς καθημερινός μας βίος εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ ἀγωνίες καὶ στενοχώριες, ἀπὸ ἄγχος καὶ ἀνασφάλεια καὶ δικαιολογημένα διερωτώμαστε, γιατὶ ὁ κόσμος μας νὰ παρουσιάζει αὐτὴ τὴν τραγικὴ εἰκόνα.

Τὴν ἀπάντηση, μαζὶ μὲ τὴ λύση τοῦ προβλήματος, μᾶς τὴ δίνει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Μὲ τὸ Εὐαγγέλιό της μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ ἐκπληρώσει  τὸν βασικὸ σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς του. Κι αὐτὸς ὁ σκοπός εἶναι νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Θεό, διότι αὐτὸς μόνος εἶναι «ἡ ἀστείρευτη πηγὴ τῆς ζωῆς». Ἑπομένως, ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ φθάσει στὸν Θεό, κληρονομώντας τὴν βασιλεία Του.

Ὅμως οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἔχουν χάσει ἀπὸ τὰ μάτια τους τὸν ἀληθινὸ σκοπὸ τοῦ βίου τους καὶ τὸν ἔχουν ἀντικαταστήσει μὲ ἄλλους σκοπούς, πρόσκαιρους καὶ δευτερεύοντες. Ἀπὸ τότε ποὺ συνειδητοποίησαν τὸν ἑαυτό τους, ἔχουν ὡς κύριο μέλημά τους νὰ ἀπολαύσουν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Γι’ αὐτὸ καὶ διαθέτουν ὅλο τὸν χρόνο καὶ ὅλες τους τὶς δυνάμεις, γιὰ νὰ γίνουν ἐπιτυχημένοι καὶ εὐτυχισμένοι μὲ βάση τὰ ὑλικὰ ἀγαθά.

Τὸν Θεὸ τὸν θυμοῦνται στὶς δύσκολες ὧρες τοῦ βίου τους, στὸν κίνδυνο, στὴν ἀρρώστεια καὶ στὸν θάνατο. Καὶ τότε δὲν τὸν ἐπιζητοῦν γιὰ νὰ τοὺς δείξει τὸν δρόμο καὶ νὰ τοὺς ἐνισχύσει στὴν προσπάθεια τῆς ζωῆς τους. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἔχασαν τὸν σκοπὸ καὶ τὸν προορισμὸ τῆς ὑπάρξεώς τους. Γι’ αὐτὸ βιώνουν τὴν τραγικότητά τους.

Αὐτὴ τὴν εἰκόνα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ποὺ ἔχασε τὸν προσανατολισμό του, τὴν βλέπουμε καθαρὰ στὸν πλούσιο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἐκ πρώτης ὄψεως ὅτι γνωρίζει καλὰ ποιὸς εἶναι ὁ κύριος σκοπὸς τοῦ βίου του καὶ ἐπιδιώκει μὲ ζῆλο νὰ τὸν ἐκπληρώσει. Γι αὐτὸ καὶ ἐρωτᾶ τὸν Χριστό: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τὶ καλὸ νὰ κάνω γιὰ νὰ ἔχω αἰώνια ζωή»;

Στὴν πραγματικότητα ὅμως δὲν ἔχει ξεκαθαρισμένη ἀντίληψη. Αἰώνια ζωὴ γι’ αὐτὸν εἶναι τὰ πλούτη του. Τὸ μόνο ποὺ τοῦ λείπει εἶναι νὰ μπορεῖ νὰ μὴν πεθάνει, γιὰ νὰ τὰ ἀπολαμβάνη αἰώνια. Γι’ αὐτὸ καὶ στὸ τέλος ἀρνεῖται νὰ κάνει ὅ,τι τοῦ παραγγέλλει ὁ Χριστός· δηλαδή, νὰ μοιράσει τὰ πλούτη του καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Ὅπως σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής, «ὅταν ὅ νέος ἄκουσε αὐτὸ τὸν λόγο ἔφυγε λυπημένος, διότι εἶχε πολλὰ κτήματα».

Ὁ καρδιογνώστης Χριστός γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι ὁ πλούσιος, ποὺ στέκεται μπροστά του, ἔχει χάσει ἀπὸ τὰ μάτια του τὸν πραγματικό του στόχο. Ἡ προσωρινὴ λάμψη τοῦ πλούτου καὶ ὁ σκοτισμὸς ἀπὸ τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας δὲν τὸν ἐπιτρέπουν νὰ ἰδῆ μακρύτερα καὶ νὰ κατανοήση ποιὰ εἶναι ἡ ἀληθινὴ αἰώνια ζωή, ποὺ προσφέρει ὁ Χριστός. Οὔτε τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ τὸν γνωρίζει πραγματικά, ἀφοῦ τὸν πιστεύει ἁπλῶς ὡς ἕνα σοφὸ διδάσκαλο καὶ ὄχι ὡς Θεό. Γι αὐτὸ καὶ τὸν προσφωνεῖ ὡς Διδάσκαλο.

Ἔχοντας αὐτὰ τὰ δεδομένα ὁ Χριστός ἐπιχειρεῖ νὰ θεραπεύσει τὸν πλούσιο ἄρχοντα. Πρῶτα πρῶτα θέλει νὰ τὸν βοηθήσει νὰ μάθει ποιὸς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς. Ὅτι δηλαδὴ εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὥστε νὰ τοῦ δείξει ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ δεχθεῖ τὶς συμβουλές του. Ὕστερα τοῦ προτείνει δύο δραστικὰ φάρμακα, ποὺ θὰ τὸν βοηθήσουν νὰ γνωρίσει τὴν ἀληθινη αἰώνια ζωὴ καὶ νὰ τὴν κληρονομήσει. Τὸ ἕνα εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Ὁ πλούσιος ὁμολογεῖ ὅτι ἐφύλαξε τὶς ἐντολὲς ἀπὸ τὰ μικρά του χρόνια. Δὲν ἀρκεῖ ὅμως νὰ τηρεῖ κάποιος μόνον τυπικὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται νὰ εἶναι πρόθυμος νὰ κάνει ὅ,τι ἄλλο κι ἄν τοῦ ζητηθεῖ. Ἔτσι μποροῦν νὰ καθαρισθοῦν οἱ πνευματικές του αἰσθήσεις, ὥστε νὰ μὴν θαμβώνεται ἀπὸ τὴν προσωρινὴ λάμψη τοῦ πλούτου του καὶ νὰ βλέπει μακρύτερα τὴ λάμψη τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Αὐτὸ ὅμως δὲν συνέβη στὸν πλούσιο τοῦ εὐαγγελίου.

Τὸ δεύτερο φάρμακο, τὸ ἀκόμη πιὸ δραστικό, ἦταν νὰ ὑπερβεῖ τὶς ἐντολὲς, νὰ διαλέξει τὴν τέλεια ἀκτημοσύνη καὶ νὰ ἀφοσιωθεῖ ἀπόλυτα στὸν Θεὸ. Νὰ ἀποκολλήσει ἀπὸ τὴν καρδιά του τὰ ἐφήμερα ἀγαθὰ καὶ νὰ τὴν προσκολλήσει στὰ αἰώνια, αὐτὰ ποὺ ἑτοίμασε ὁ Θεὸς γιὰ ὅσους τὸν ἐμπιστεύονται καὶ τὸν ἀκολουθοῦν.

Ὁ πλούσιος τοῦ Εὐαγγελίου δὲν βρῆκε τὴ δύναμη νὰ νικήσει τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας καὶ ἔτσι ἔχασε τὴν εὐκαιρία νὰ ἀπολαύσει αὐτὸ ποὺ στὸ βάθος ἐπιθυμοῦσε, τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια εὐτυχία. Ἀρνήθηκε νὰ ἐφαρμόσει τὴ θεραπευτικὴ συνταγὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔγινε περίλυπος. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔδωκε τὴν ἀφορμὴ στὸν Χριστὸ νὰ μᾶς διδάξει πόσο μεγάλο ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἀληθινὴ ζωὴ εἶναι ἡ φιλαργυρία, τήν ὁποίαν ἄν ὑπερβοῦμε θὰ προσελκύσουμε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ καθαρίσει τὸ εἶναι μας  καὶ θὰ διασώσει τὴν ὕπαρξή μας.

  Ἀμήν.

Κηρύγματα Αὐγούστου 2017