Ἄρχισα νὰ γράφω στὸ Κάθισμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, κοντὰ στὸν ἀρσανᾶ τῆς Σιμωνόπετρας. Τελείωσα ἀργότερα στὸ νησὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, στὴν Πάτμο, στὸ Κουβάρι. Καὶ οἱ δύο τόποι ἡσυχαστικοὶ καὶ ἐρημικοί. Σημεῖα προσευχῆς. Συνολικὰ χρειάστηκαν λίγες μόνο μέρες. Συντροφιά μου ὁ ἀρχοντικὸς μαθητὴς τῆς ἀγάπης. Ὁ εἰλικρινὰ ἀγαπῶν καὶ ὄντως ἠγαπημένος. Τὸ κείμενο δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ εἶναι καρπὸς ἀγάπης καὶ ἡσυχίας· εἶναι καρπὸς ἐρήμου. Θὰ ἔλεγα καὶ προσευχῆς, ἀλλὰ φοβοῦμαι τὶς παρεξηγήσεις τῶν νοσηρῶν ὑπερβολῶν.

Τὰ ἐρωτήματα -ἐπέλεξα ἑκατὸ γιὰ νὰ εἶναι στρογγυλὸς ὁ ἀριθμὸς- καὶ ὁ διάλογος εἶναι ὅλα αὐθεντικά. Τὰ πρόσωπα εἶναι ἐπίσης ἀληθινά, ἂν καὶ μὲ διαφορετικὰ προφανῶς ὀνόματα. Ἡ συζήτηση δὲν ἦταν αὐτοτελής, ἀλλὰ ἀποτελεῖ μία σύνθεση μὲ ἐπιλογὴ ἐρωτημάτων. Ὅλα αὐτὰ ὅμως δὲν ἔχουν ἰδιαίτερη σημασία. Αὐτὸ ποὺ βαραίνει εἶναι μέσα ἀπὸ αὐτὰ νὰ φανεῖ αὐθεντικὰ ἡ ἀνθρώπινη φύση καὶ καθαρὰ τὸ πρόσωπο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ νὰ ἀξίζει περισσότερο σὲ αὐτὴ τὴ ζωή.