Στὴν Ἐπιστήμη δὲν ἔχεις πετύχει ἄν δὲν ἔχεις ἀποδείξει. Ἡ ἀπόδειξη ἔχει ἀντικειμενικὸ χαρακτήρα. Ὑποχρεώνεσαι νὰ τὴν δεχθεῖς. Στὴ Θεολογία ἔχει ὑποκειμενικό, προσωπικό, ἐμπειρικό χαρακτήρα. Μὲ τὴν ἐπιστήμη προσπαθεῖς νὰ κατανοήσεις τὴν ἀλήθεια αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Μὲ τὴν πίστη προσδοκᾶς νὰ σοῦ ἀποκαλυφθεῖ ἡ ἀλήθεια, ποὺ μπορεῖ νὰ ξεπερνᾶ τὴ στενὴ λογική σου.
Τὸν Θεὸ μπορεῖς νὰ Τὸν βλέπεις, ἀλλὰ νὰ Τὸν ἀπορρίπτεις, γιατὶ δὲν Τὸν θέλεις. Μπορεῖ νὰ σοῦ ἐμφανίζεται καὶ νὰ ἀρνεῖσαι νὰ Τὸν ὁμολογήσεις. Ἡ ἀλήθεια Του ἔχει σχέση μὲ τὴ ζωή σου.
Ὅπως λέγει στὶς «Σκέψεις» του ὁ Pascal: «Εἶναι δυνατὸν κάποιος ποὺ ζεῖ κατὰ Θεὸν νὰ μὴ Τὸν θέλει; Εἶναι δυνατὸν κάποιος ποὺ Τὸν θέλει νὰ μὴν Τὸν πιστεύει;» Γιὰ νὰ πιστέψεις στὸν Θεὸ πρέπει νὰ Τὸν θέλεις∙ καὶ γιὰ νὰ Τὸν θελήσεις πρέπει νὰ ζεῖς τὴ ζωή Του.
Ἡ πίστη δὲν εἶναι παραδοχὴ μιᾶς ἄποψης, οὔτε ἔνταξη σὲ μιὰ ὁμοϊδεάτικη ὁμάδα ποὺ ἀντιμάχεται τοὺς ἀντιπάλους. Οὔτε πάλι συμμόρφωση μὲ συγκεκριμένες συμπεριφορὲς καὶ συνήθειες.
Πίστη εἶναι ἡ ἀποκάλυψη μιᾶς πραγματικότητος πέραν ἀπὸ τὴν ὀρθὴ λογική, τὶς αἰσθήσεις, τὰ συνήθη ἀνθρώπινα μέτρα. Ὄσφρηση ἑνὸς κόσμου πιὸ τέλειου ἀπὸ τὸ σύμπαν, πιὸ μεγαλειώδους ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, μὲ πειστικότερη βεβαιότητα ἀπὸ αὐτὴν τῶν σκληρῶν ἀποδείξεων.
Πίστη εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς Ἀλήθειας, ἡ συνάντηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ κοινωνία μαζί Του!

Νοέμβριος 2012