Πρὸς τὸν ἀββὰ Ἰωάννην τῆς Μυρωσάβης

(σελ 80) Ἐρώτησις τοῦ αὐτοῦ πρός τόν αὐτόν μέγαν Γέροντα. Οἶδα, Πάτερ, ὅτι ταῦτα γίνεταί μοι διά τάς ἁμαρτίας μου˙ καί ὅτι ἄφρων εἰμί καί αἴτιος κακῶν. Ὁ δέ φέρων με εἰς ταύτην τήν θλῖψιν, ὁ Ἀββᾶς ἐστιν, ὅτι ἀμελεῖ καί παραβλέπει τά πράγματα, καί ἀφανίζονται ἐκ τῆς αἰτίας αὐτοῦ, καί οὐ βαστάζω. Τί δέ ποιήσω ὅτι ἀποκρίνομαι πρός τούς λογισμούς καί οὐ λαμβάνω δύναμιν; Καί συγχώρησόν μοι, ὅτι ἅπαξ ἐλάλησα. Ἐπί δέ τῷ δευτέρῳ οὐ προσθήσω˙ θαυμάζω δέ πῶς ἐψύγη ἐκείνη ἡ θερότης τῆς ἀγάπης ἧς εἶχον πρός [τόν Ἀββᾶν καί] τούς ἀδελφούς, καί εὔχου ὑπέρ ἐμοῦ διά τόν Κύριον.


Ἀδελφέ, μιμνήσκων ὅτι εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὁ Κύριος˙ ὅτι καί «ὑμεῖς ἀνόητοι ἐστέ»; ἔγραψά σοι λέγων ἀκριβεῦσαι μετά τῶν λογισμῶν σου. Εἰ ἐπόνησας τοῦ ἀκριβεύσασθαι, μαθεῖν εἶχες, ὅτι τήν δύναμιν ὧν ἀρτίως μοι ἔγραψας, προέγραψά σοι ἐγώ καί οὐκ ἦν μοι χρεία τοῦ γράψαι, ἀλλ᾿ ὅμως προσθήσω σοι πρός τάς ἐπερωτήσεις. Πρῶτον δέ ἐλέγχω σε: Εἶπας γάρ σεαυτόν ἁμαρτωλόν, καί ἐν τοῖς ἔργοις οὐκ ἔχεις σεαυτόν οὕτως˙ ὁ γάρ ἔχων ὅτι ἁμαρτωλός ἐστι καί αἴτιος κακῶν, οὐκ ἀντιλέγει τινί, οὐ μάχεται, οὐκ ὀργίζεται κατά τινος, ἀλλ᾿ ἔχει ὅλους βελτίους˙ καί εἰ χλευάουσί σε (σελ. 82) οἱ λογισμοί οὕτως ἔχειν, πῶς κινοῦσί σου τήν καρδίαν κατά τῶν βελτιόντων σου; Πρόσχες, ἀδελφέ˙ οὐκ ἔστιν ἀλήθεια, ἀκμήν γάρ οὐκ ἐφθάσαμεν ἔχειν ἑαυτούς ἁμαρτωλούς.

Εἴ τις ἀγαπᾷ τόν ἐλέγχοντα αὐτόν, σοφός ἐστι. Εἴ τις δέ ἀγαπᾷ καί οὐ ποιεῖ ἅ ἀκούει παρ᾿ αὐτοῦ, μᾶλλον τοῦτο μῖσός ἐστιν. Εἰ ἁμαρτωλός εἶ, τί μέμφῃ τόν πλησίον καί αἰτιᾶσαι αὐτόν, ὅτι δι᾿ αὐτοῦ γίνεταί σοι ἠ θλῖψις; Οὐκ οἶδας ὅτι ἕκαστος πειράζεται ὑπό τῆς ἰδίας συνειδήσεως, καί τοῦτο τίκτει αὐτῷ τήν θλῖψιν; Καί τοῦτό ἐστιν ὅ ἔγραψά σοι περί τῶν ἀδελφῶν, ὅτι μή δείξωσί σοι κάμηλον τόν κώνωπα κ.λ.π. Εὔξαι δέ μᾶλλον ἵνα συμμέτοχος ᾖ ἀεί εἰς τόν φόβον τοῦ Θεοῦ.

Ὅτι δέ εἶπας σεαυτόν ἄφρονα, μή χλευασθῇς, ἀλλ᾿ ἐρεύνησον καί εὑρήσεις ὅτι οὐκ ἔχεις οὕτως˙ εἰ γάρ κατέχεις οὕτως, οὐδέ ὀργισθῆναι ὀφείλεις, μή δυνάμενος διακρῖναι, ἤ καλῶς, ἤ κακῶς ἐγένετο τό πρᾶγμα. Ὁ γάρ ἄφρων μωρός ἀκούει˙ καί ὁ ἄφρων καί μωρός ἑρμηνεύεται ἄναλος˙ καί ὁ ἄναλος, πῶς ἄλλους ἀρτύει καί ἁλίζει; Βλέπε, ἀδελφέ, ὅτι χλευαζόμενοι λαλοῦμεν στόματι μόνον καί τά ἔργα δεικνύουσιν.

Ὅτε ἀποκρινόμεθα πρός τούς λογισμούς, οὐ λαμβάνομεν δύναμιν, ἐπειδή πρῶτον δεχόμεθα τό κατακρῖναι τόν πλησίον καί ἐκνευροῦται ἡμῶν ἡ δύναμις τοῦ πνεύματος καί αἰτιώμεθα τόν ἀδελφόν ἡμῶν, αὐτοί αἴτιοι ὄντες. Ἐάν ἔχῃς ὅτι τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ ἐστι τό πᾶν, καί οὔτε τοῦ θέλοντος, οὔτε τοῦ τρέχοντος, τί οὐ κατανοεῖς καί ἀγαπᾷς τόν ἀδελφόν σου ἐν τελείᾳ ἀγάπῃ; Πόσοι γάρ ἤθελον ἡμᾶς τούς γέροντας καί ἔτρεχον, καί οὐκ ἐδόθη αὐτοῖς! Καί καθημένου αὐτοῦ ἔπεμψεν ἡμᾶς πρός αὐτόν ὁ Θεός, καί τέκνον γνήσιον ἡμῶν αὐτόν ἐποίησε˙ τήν ἔσω γάρ προαίρεσιν ἀγαπᾷ ὁ Θεός.

(σελ. 84) Τό δέ εἰπεῖν ἅπαξ ἐλάλησα, καί τά λοιπά, ἐάν πυκτεύῃς τοῦ κτήσασθαι, μακάριος εἶ˙ οὐ γάρ πᾶσι δέδοται. Καί περί τῶν λοιπῶν λογισμῶν, ἀνάθου εἰς τόν θεόν πάντα λογισμόν, λέγων˙ ὁ Θεός οἶδε τό συμφέρον καί ἀναπαύῃ˙ καί κατά μικρόν ἔρχεταί σοι δύναμις τοῦ ὑπενεγκεῖν. Καί μή παντελῶς κόψῃς τό λαλῆσαι˙ κἄν δέ λαλήσῃς καί μή εἰσακουσθῇς μηδέ εὕρης χάριν ἐν τῷ λόγῳ περί σου, μή λυπηθῇς, ὠφελῆσαι γάρ μᾶλλον.

Περί δέ ὧν θαυμάζεις, ἡ τελεία ἀγάπη ἄπτωτός ἐστι, καί ὁ κτώμενος αὐτήν μένει ἐν τῇ θερμότητι, κατακλειόμενος τῇ ἀγάπῃ πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον.

Περί δέ ὧν ἐσχάτως ἔγραψας δεήσεων, ὀφείλεις ἀρκεσθῆναι ᾗ ἔγραψά σοι λέξει˙ ὅτι νύκτα καί ἡμέραν εὔχομαι περί σοῦ ἀδιαλείπτως πρός τόν Θεόν. Ἐκ περισσοῦ οὖν καί τοῦτο ἔγραψας. Ἔχεις οὖν παρ᾿ ἐμοῦ τροφήν κατά Θεόν ἐπί πολύν χρόνον˙ καρτέρησον καί ὑπόμεινον τόν Κύριον, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.