Ἡ σημερινὴ παραβολή, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μᾶς παρουσιάζει ἕνα γεωργό, ποὺ πῆγε στὸ χωράφι του, γιὰ νὰ σπείρει. Καθὼς ἔσπερνε, ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε κοντὰ στὸ δρόμο τοῦ χωραφιοῦ· ἄλλο σὲ πετρώδη γῆ, ἄλλο σὲ ἔδαφος ποὺ ἦταν γεμᾶτο ἀπὸ σπόρους ἀγκαθιῶν. Τέλος, τὸ τέταρτο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε μέσα στὴν εὔφορη γῆ, κι ὅταν φύτρωσε, ἔκανε καρπὸ ἑκατὸ φορὲς περισσότερο ἀπὸ τὸν σπόρο. Ἡ παραστατικὴ αὐτὴ παραβολὴ ἔκανε ἰδιαίτερη ἐντύπωση στοὺς μαθητές, οἱ ὁποῖοι ἦρθαν ἰδιαιτέρως καὶ ρώτησαν τὸν Διδάσκαλό τους ποιὰ ἦταν ἡ βαθύτερη σημασία τῆς παραβολῆς. Καὶ ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἐξηγῶντας τὴ βαθύτερη σημασία τῆς παραβολῆς εἶπε ὅτι «ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ», τὸν ὁποῖο ὁ θεῖος Γεωργὸς σπέρνει στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ παράγει μὲ δύναμη ἀκατανίκητη «καρπὸν ἑκατονταπλασίονα».

       Ἂς δοῦμε λοιπὸν γιατὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει τόσο μεγάλη δύναμη καὶ πῶς ἐνεργεῖ στὶς ψυχές μας.

       Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ θεῖος Γεωργός, σπέρνει στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, ἔχει δύναμη μυστηριώδη. ῾Ο ὑλικὸς σπόρος ἐκτινάζει τὸ χῶμα καὶ γίνεται δένδρο! Ὁ πνευματικὸς σπόρος εἶναι ἀσυγκρίτως ἰσχυρότερος! Διασπᾶ βράχους μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀνασταίνει. Διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι νεκρὸ γράμμα· εἶναι δραστικὸς καὶ φορτισμένος μὲ Θεία Χάρι, ἡ ὁποία μεταμορφώνει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων λέει ὅτι καθὼς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ εὐαγγελικὸ καὶ σωτήριο κήρυγμα, σπείρεται στὶς ψυχές μας, κατέρχεται ταυτόχρονα σὲ μᾶς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἡ Θεία Χάρι. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μ’ ἕνα τρόπο ἀκατάληπτο κατέρχεται στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐνεργεῖ ἀδιάκοπα· ἀποκαλύπτει τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, σοφίζει τοὺς ἀγραμμάτους. Μεταδίδει ἄφθονη τὴ Θεία Χάρι.

       Κι ἂν ἀκόμη ὁ νοῦς μας δὲν κατανοεῖ, ὅταν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σπαρεῖ στὴν ψυχή μας, δὲν χάνεται. Ἀλλὰ βαθμιαῖα, ἀπαρατήρητα σχεδόν, περνάει στὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας. Καὶ ἐκπληρώνεται ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος «βάλει τὸν σπόρον ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ καθεύδει καὶ ἐγείρεται νύκτα καὶ ἡμέραν, καὶ ὁ σπόρος βλαστάνει καὶ μηκύνεται ὡς οὐκ οἶδεν αὐτὸς» (Μάρκ. Δ΄27).

      Διότι εἶναι «ζῶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον» (῾Εβρ. δ΄ 12). Δηλαδὴ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι νεκρὸ γράμμα· εἶναι ζωντανὸς καὶ δραστικὸς καὶ πιὸ κοφτερὸς ἀπὸ κάθε δίκοπο μαχαίρι καὶ εἰσχωρεῖ καὶ σ’ αὐτὰ τὰ ἀδιασπάστως ἑνωμένα βάθη τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἐρευνᾶ καὶ νὰ κρίνει καὶ αὐτὲς τὶς ἀφανεῖς σκέψεις καὶ ἰδέες τοῦ νοῦ μας.

       Πῶς ἐνεργεῖ ὅμως αὐτὴ ἡ μυστικὴ δύναμη τοῦ θείου λόγου στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων;

       Κατ’ ἀρχὰς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ καθαρτικά. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καθαρίζει τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας ἀπὸ κάθε ἀκαθαρσία. Χειρουργεῖ τὶς πληγές. Μᾶς καθαρίζει καὶ ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά. Κάθε λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι φωτιὰ ποὺ κατακαίει, ἀλλὰ καὶ τσεκούρι ποὺ κόβει πέτρες, ὅπως μᾶς λέει ὁ προφήτης Ἱερεμίας: «ἰδοὺ οἱ λόγοι μου ὥσπερ πῦρ φλέγον καὶ ὡς πέλυξ κόπτων πέτραν» (Ἱερεμ. κγ΄ 29). Καὶ καθὼς διεισδύει στὸ ἐσωτερικό μας, καθὼς εἰσέρχεται στὴν ψυχή μας, στὶς σκοτεινές της γωνιές, στὰ πληγωμένα της μέρη, συγκλονίζει τὸν ἄνθρωπο, χύνει ἄπλετο φῶς στὸ σκοτάδι. Ἀναμοχλεύει ἀκαθάρτους λογισμούς, δυσώδεις ἐνθυμήσεις καὶ ἐπιθυμίες ἐλεεινές. Καὶ σιγά-σιγὰ χειρουργεῖ τὶς πληγές, καθαρίζει κάθε ρύπο καὶ ἁμαρτία, πετάει κάθε ἁμαρτωλό· δένει τὰ τραύματα καὶ θεραπεύει τὴν ψυχή. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριός μας στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο εἶπε στοὺς μαθητές Του· «ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν» (Ἰω. ιε΄3).

       Ταυτοχρόνως μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ θείου λόγου μέσα μας γινόμαστε νέοι ἄνθρωποι «ἀναγεγεννημένοι οὐκ ἐκ σπορᾶς φθαρτῆς, ἀλλὰ ἀφθάρτου, διὰ λόγου ζῶντος Θεοῦ καὶ μένοντος εἰς τὸν αἰῶνα» (Α΄ Πέτρ. α΄ 23). Μελετοῦμε ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἁγία Γραφή, καὶ αἰσθανόμαστε ὅτι ἡ καρδιά μας ἀναγεννᾶται, ὁ νοῦς θέλγεται ἀπὸ τὰ θεῖα νοήματα καί μεταφέρεται σὲ πνευματικὸ χῶρο ὅπου σαγηνεύεται ἀπὸ τὰ οὐράνια καὶ περιφρονεῖ τὰ ἁμαρτωλὰ καὶ ἐπίγεια. Μᾶς ἀνεβάζει σὲ ἀνώτερα ἐπίπεδα, «ἀπεργάζεται τὸν ἁγιασμό μας»· καὶ ἔχει ὡς ἀπώτερο σκοπὸ νὰ μᾶς καταστήσει ἁγίους λουσμένους στὸ θεῖο φῶς, νὰ μᾶς κάνει κατὰ χάρι θεούς.

        Ἀδελφοί, ἂς ἀφήνουμε τὶς καρδιές μας ἀνοιχτὲς στὸ φῶς τοῦ θείου λόγου καὶ τότε ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης θὰ σκορπίζει τὶς φεγγοβόλους ἀκτῖνες του στὶς σκοτισμένες καρδιές μας καὶ θὰ μᾶς μεταμορφώνει καθημερινὰ σὲ υἱοὺς φωτὸς καὶ δόξης αἰωνίου. Αὐτὸ τὸ παράδειγμα ἄλλωστε μᾶς κληροδότησαν καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες ποὺ συνεκρότησαν τὴν Ἑβδόμη ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, τῶν ὁποίων τὴ μνήμη ἑορτάζουμε σήμερα. Ἐπραγματοποίησαν αὐτὴ τὴ θαυμαστὴ καρποφορία στὴ ζωή τους. Ὑπῆρξαν Χριστοειδεῖς, διότι μέσα τους ζοῦσε μόνον ὁ Χριστός. Ἡ δική Του παρουσία τοὺς φώτιζε. Γι’ αὐτὸ καὶ  μπόρεσαν σὲ ἐκείνη τὴ θυελλώδη ἐποχὴ νὰ ὑπερασπίσουν τὴ μορφὴ τοῦ Χριστοῦ στὶς ἱερὲς καὶ ἅγιες εἰκόνες, ποὺ οἱ αἱρετικοὶ Εἰκονομάχοι μὲ μανία πολεμοῦσαν. Εἴθε τὸ παράδειγμά τους νὰ ἐμπνέει ὅλους μας. Ἀμήν.