Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκὰς μᾶς περιέγραψε σήμερα μὲ ἀρκετὲς λεπτομέρειες ὅσα συνέβησαν κατὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ στὴν χώρα τῶν Γεργεσηνῶν: τὴν θεραπεία ἑνὸς δαιμονισμένου, τὴν καταστροφὴ μιᾶς ἀγέλης χοίρων στὰ νερὰ τῆς  γνωστῆς λίμνης Γεννησαρὲτ, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς εἰσόδου πλήθους δαιμονίων μέσα στὰ ζῶα αὐτὰ μετὰ τὴν ἀπομάκρυνσή τους ἀπ’ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀντίδραση τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτά. Ἔχουν σημασία ὅμως καὶ ὅσα προηγήθηκαν, τὰ ὁποῖα δὲν συμπεριελήφθησαν στὴν σημερινὴ περικοπή: Καθὼς ὁ Χριστὸς καὶ οἱ μαθητές Του ἐπέβαιναν  στὸ πλοῖο, γιὰ νὰ διαπεραιωθοῦν ἀπ’ τὴν μιὰ πλευρὰ τῆς λίμνης στὴν ἀπέναντι, δηλαδὴ ἀπ’ τὴν Γαλιλαία στὴν χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, ἐκδηλώθηκε φοβερὴ καταιγίδα. Τὸ πλοῖο κινδύνευε νὰ βυθισθεῖ μέσα στὰ κύματα, οἱ μαθητὲς ταράχθηκαν, ὁ Χριστὸς δὲν παρακολουθοῦσε ἐπειδὴ κοιμόταν πάνω στὸ πλοῖο. Οἱ μαθητὲς Τὸν ξύπνησαν καὶ ζήτησαν τὴν παρέμβασή Του. Ἐκεῖνος τοὺς μίλησε αὐστηρὰ γιὰ τὴν δειλία καὶ τὴν ἀπιστία τους. Στὴν συνέχεια, μὲ ἕνα πρόσταγμά Του ἡ τρικυμία τελείωσε, ἐπανῆλθε ἡ γαλήνη καὶ τὸ ταξίδι συνεχίσθηκε. Ὅταν ἔφθασαν στὸν προορισμό τους καὶ ἀποβιβάσθηκαν ἀπ’ τὸ πλοῖο, ἐπακολούθησαν τὰ ὑπόλοιπα γεγονότα, ὅπως μᾶς τὰ διηγήθηκε τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ὰνάγνωσμα.

 Γιατὶ ὁ εὐαγγελιστὴς καταγράφει μὲ τόσες λεπτομέρειες αὐτὰ τὰ δύο θαύματα; Μήπως ὁ Χριστὸς μὲ αὐτὰ ἐπιδιώκει νὰ καταπλήξει γιὰ τὴν παντοδυναμία Του τοὺς τότε αὐτόπτες μάρτυρες καὶ ὅλους τοὺς ἀναγνῶστες τῶν εὐαγγελίων μέχρι σήμερα;  Ἤ κάτι ἄλλο, πολὺ πιὸ σημαντικό, μᾶς διδάσκουν ὅλες αὐτὲς οἱ λεπτομέρειες στὴν περιγραφὴ τῶν γεγονότων αὐτῶν;       

Μὲ τὴν κατάπαυση τῆς τρικυμίας ὁ Χριστὸς ἐπιβεβαιώνει ὅτι Αὐτὸς ὁ Ἴδιος δημιούργησε τὸν κόσμο ἀπ’ τὸ μηδὲν καὶ στὴν συνέχεια, ἔβαλε τάξη στὴν ἀταξία καὶ στὸ χάος τοῦ σύμπαντος, ὅπως μᾶς πληροφοροῦν οἱ πρῶτοι στίχοι τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ἐπιπροσθέτως, δείχνει ὅτι ἐξακολουθεῖ νὰ φροντίζει καὶ νὰ προνοεῖ γιὰ τὰ δημιουργήματά Του, ἐπειδὴ δὲν ἐπιτρέπει στὶς δυνάμεις τῆς διαλύσεως καὶ τῆς ἀποσυνθέσεως νὰ καταστρέψουν τὸ ἔργο τῆς δημιουργικῆς ἀγάπης Του. Μὲ τὸ ἄλλο θαῦμα, τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονισμένου, ἐπαναφέρει τὸν δυστυχισμένο ἄνθρωπο σὲ σωστὲς καὶ ἰσορροπημένες σχέσεις μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, καθ’ ὅσον μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἦταν ἐπικίνδυνος καὶ ζοῦσε σὲ ἀπομόνωση.                     

Βεβαίως, καὶ στὰ δύο θαύματα ἐνεργεῖ ἡ παντοδυναμία τοῦ Χριστοῦ. Ὡστόσο, μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμή, δηλαδὴ καὶ στὶς δύο περιπτώσεις μέχρι τὴν πραγματοποίηση τοῦ θαύματος, κυριαρχεῖ ἡ ἐντύπωση ὅτι τὸ κακὸ θριαμβεύει στὸν κόσμο καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ἀπουσιάζει. Ἡ πραγματικὴ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ἄλλη: ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει τὸν πρῶτο καὶ τὸν τελευταῖο λόγο γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα, ὅσο καὶ ἄν αὐτὸ δὲν φαίνεται καθαρὰ ἐκ πρώτης ὅψεως.  Οἱ δαίμονες στὴν περικοπὴ διαισθάνονται ὅτι ἔρχεται μία νέα κατάσταση πραγμάτων στὴν ὁποία θὰ περιορισθεῖ, μέχρι νὰ ἐξαφανισθεῖ πλήρως, ἡ ἱκανότητά τους νὰ ἐπηρεάζουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς ὁδηγοῦν σὲ κατεύθυνση ἀντίθετη πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Τὸ πραγματικὸ πρόβλημα εἶναι, καὶ σήμερα ὅπως καὶ τότε ἀλλὰ καὶ πάντοτε, ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκδιώκουν τὸν Χριστὸ ἀπ’ τὴν ζωή τους. Καὶ αὐτὸ αὐξάνει τὴν ἀταξία, τὴν σύγχυση, τὰ ἀδιέξοδα μέσα στὸν κόσμο. Ὡστόσο, ἡ ἀντίστροφη μέτρηση ἔχει ἤδη ἀρχίσει. Ὅσο καὶ ἄν ἐπικρατεῖ ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀπόρριψη τοῦ Χριστοῦ καὶ στὸν σημερινὸ κόσμο, ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία ὡς φάρος ἐλπίδας, ὡς προθάλαμος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὡς ἀντίβαρο στὴν ἀποσύνθεση καὶ τὴν ἀταξία τοῦ κόσμου. Στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας οἱ ἄνθρωποι, ὅπως καὶ ὁ πρώην δαιμονισμένος, ἀναγνωρίζουν τὴν κυριαρχία τοῦ Θεοῦ, ἀγωνίζονται νὰ τηρήσουν τὸ θέλημά Του καὶ τοὺς ἔχει ἀνατεθεῖ νὰ προσκαλέσουν καὶ τοὺς συνανθρώπους τους σὲ αὐτὸν τὸν διαφορετικὸ τρόπο ζωῆς.

 π. Ν. Η.