Ἡ Ἐκ­κλη­σία μας σή­με­ρα, ἀδελ­φοί μου, ὑψώ­νει καὶ ἑορ­τά­ζει τὸν Τί­μιο Σταυ­ρὸ τοῦ Κυ­ρί­ου, ὑπεν­θυ­μί­ζον­τάς μας τὴν ἀναγ­και­ό­τη­τά του γιὰ τὴ σω­τη­ρία μας. Ὁ Σταυ­ρὸς τὸν ὁποῖο κα­λού­με­θα νὰ προ­σκυνή­σου­με δὲν εἶ­ναι ἁπλῶς ἕνα σύμ­βο­λο, ἀλλὰ ἀπο­τε­λεῖ τὸ μυ­στή­ριο διὰ τοῦ ὁποί­ου κα­ταρ­γεῖ­ται ἡ ἁμαρ­τία καὶ σώ­ζε­ται ὁ κό­σμος. Ὁ Σταυ­ρὸς εἶ­ναι ἡ φύση τῆς ἀπο­στο­λῆς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας στὸν κό­σμο, ὁ τρό­πος τοῦ ἀγῶ­να τοῦ πι­στοῦ κατὰ τῶν σαρ­κι­κῶν πα­θῶν, τῶν ἐπι­θυ­μι­ῶν, τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς ὑπε­ρη­φα­νεί­ας, τῆς κε­νο­δο­ξί­ας, τῆς φι­λο­δο­ξί­ας καὶ κάθε ἄλ­λης κα­τα­στά­σε­ως ποὺ εἶ­ναι ἐνάν­τια στὸ θέ­λη­μα τοῦ Θεοῦ.

Τὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο μᾶς ὑπεν­θυ­μί­ζει τὴν αἰ­ώ­νια προ­τρο­πὴ τοῦ Χρι­στοῦ στὸν ἄν­θρω­πο νά ἀνα­κα­λύ­ψει τὸν τρό­πο τῆς σω­τη­ρί­ας του: «Ὅστις θέ­λει ὀπί­σω μου ἐλ­θεῖν, ἀπαρ­νη­σά­σθω ἑαυ­τὸν καὶ ἀρά­τω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀκο­λου­θεί­τω μοι», δη­λα­δὴ ὅποι­ος θέ­λει νὰ μὲ ἀκο­λου­θή­σει πρέ­πει νὰ ἀπαρ­νη­θεῖ τὸν ἑαυ­τό του καὶ νὰ ση­κώ­σει τὸν σταυ­ρό του. Ἡ πρό­σκλη­ση νὰ ἀκο­λου­θή­σου­με τὸν Χρι­στὸ δὲν εἶ­ναι τί­πο­τε ἄλλο ἀπὸ τὴν προ­σπά­θεια τῆς συ­νέ­πει­άς μας μὲ τὶς ἐν­το­λὲς Του. Αὐτὸ ὅμως ση­μαί­νει ὄχι μό­νον τὴ ἄρση τοῦ σταυ­ροῦ μας, ἀλλὰ κυ­ρί­ως τὴν προ­ϋ­πό­θε­ση ἀρ­νή­σε­ως τοῦ ἑαυ­τοῦ μας. Μὲ ἄλλα λό­για ἡ προσπά­θειά μας ἀφο­ρᾶ στὴν ἀπο­μά­κρυν­σή μας ἀπὸ τὴν ἁμαρ­τία τοῦ κό­σμου, διὰ τῆς ἀπο­βο­λῆς τῶν πα­θῶν καὶ τῆς νέ­κρω­σης τῶν φθο­ροποι­ῶν λο­γι­σμῶν ποὺ ὁδη­γοῦν στὴν δι­ά­πρα­ξη τῆς ἁμαρ­τί­ας. Πα­ράλ­λη­λα ἀφο­ρᾶ καὶ στὸν ἐσω­τε­ρι­κὸ ἀγῶ­να οὐ­σι­α­στι­κῆς μας με­τα­νοί­ας, μὲ τὴν καλ­λι­έρ­γεια τῆς ψυ­χῆς μας στὴν τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἔμ­πρα­κτη κα­τα­πο­λέ­μη­ση τῆς ἁμαρ­τί­ας. Αὐτὸ ἀπαι­τεῖ ἐπί­μο­νη καὶ ἐπί­πο­νη προ­σπά­θεια, ποὺ ὅμως εἶ­ναι ἀναγ­καία προ­ϋ­πό­θε­ση γιὰ τὴ με­το­χή μας στὴ Βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ δι­ευ­κρί­νι­ση τοῦ Κυ­ρί­ου στὴν συ­νέ­χεια «...ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ σῶ­σαι, ἀπο­λέ­σει αὐ­τήν· ὃς δ᾽ ἂν ἀπο­λέ­σῃ τὴν ἑαυ­τοῦ ψυ-χὴν ἕνε­κεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου, οὗ­τος σώ­σει αὐ­τήν...» ἀφο­ρᾶ στὴν προ­σπά­θεια ποὺ ὀφεί­λου­με νά κα­τα­βά­λου­με στὸν πόθο καὶ στὸν στό­χο νὰ κερ­δί­σου­με τὴν ψυχή μας. Ὅποι­ος δὲν μπο­ρεῖ νὰ ἀπο­δε­σμευ­θεῖ ἀπὸ τὴν ἀσφά­λεια ποὺ πα­ρέ­χουν στὸ βι­ο­τι­κὸ ἐπί­πε­δο τὰ σχή­μα­τα καὶ τὰ πρό­σκαι­ρα πρά­γμα­τα τοῦ κό­σμου, τε­λι­κὰ ζη­μι­ώ­νει τὴν ἴδια του τὴν ψυχή, ἀφοῦ τὴν ἀπο­στε­ρεῖ ἀπὸ τὴν ὄν­τως ζωή, ἡ ὁποία εἶ­ναι ἀσύμ­βα­τη μὲ τὴ φθαρ­τό­τη­τά τους. Ἀν­τι­θέ­τως, αὐ­τὸς ὁ ὁποῖ­ος ἕνε­κεν τοῦ ὀνό­μα-τος τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τῶν ἐν­το­λῶν Του, ἀπο­μα­κρύ­νε­ται ἀπὸ κάθε τι ἁμαρ­τω­λό, νε­κρώ­νε­ται γιὰ τὴν ἁμαρ­τία καὶ ταυ­τό­χρο­να ἀγω­νί­ζε­ται νὰ ἀνα­και­νί­σει τὸν ἑαυ­τό του, ἐν­δυ­να­μού­με­νος ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς ὁποί­ας σώ­ζει τὴν ψυχή του.

Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀν­θρώ­που ἔχει ἄπει­ρη ἀξία. «...Τί δώ­σει ἄν­θρω­πος ἀν­τάλ­λα­γμα τῆς ψυχῆς αὐ­τοῦ;». Οὔτε ὁ κό­σμος ὁλό­κλη­ρος δὲν εἶ­ναι ἀν­τά­ξι­ός της. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ σω­τη­ρία τοῦ ἀνθρώ­που εἶ­ναι τόσο ση­μαν-τικὸ πρᾶ­γμα, γιὰ τὸ ὁποῖο καὶ ὁ ἴδι­ος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἐναν­θρώπησε.

Ἀδελ­φοί μου,

ὁ Σταυ­ρὸς τοῦ Κυ­ρί­ου ὑψώ­νε­ται σή­με­ρα στὸ μέ­σον τῆς Ἐκ­κλησίας ἀλλὰ καὶ τῆς εὐλο­γη­μέ­νης αὐ­τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς πε­ρι­ό­δου καὶ προ­σπα­θεί­ας μας, γιὰ νὰ προ­βλη­θεῖ ὡς ὁ ἰδανικὸς τρό­πος ποὺ μποροῦ­με νὰ ἐπι­λέ­ξου­με γιὰ νὰ ἐξυ­ψώ­σου­με καὶ νὰ δι­α­φυ­λά­ξου­με τὴν ψυχή μας. Ἔτσι θὰ κα­τα­δεί­ξου­με τὴν μο­να­δι­κή της ἀξία, γιὰ τὴν ὁποία πρέ­πει νὰ ἀγω­νι­στοῦ­με καὶ νὰ θυ­σι­ά­σου­με τὰ πάν­τα, αἴ­ρον­τας πρό­θυ­μα τὸν σταυ­ρὸ τῶν δυ­σκο­λι­ῶν μας σ’αὐ­τὴ τὴν προσπάθεια, μὲ σκο­πὸ νὰ ἀξιωθοῦ­με μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ πε­τύ­χου­με τὴν αἰ­ω­νι­ό­τη­τά της, ποὺ εἶ­ναι ἡ ὄν­τως ζωή μας. Ἀμήν.