Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, τὸ ὁποῖο ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα δημιουργεῖ μιὰ σημαντικὴ θεολογικὴ ἀπορία. Ποιὸς ἦταν πράγματι ὁ αἴτιος γιὰ τὴν τυφλότητα ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου.

Ὅταν οἱ μαθητὲς ρώτησαν τὸν Χριστὸ ἐὰν ἔφταιγε ὁ ἴδιος ὁ τυφλὸς ἢ οἱ γονεῖς του, ὥστε νὰ γεννηθεῖ μὲ τέτοια ἀναπηρία, τότε ὁ Κύριος διευκρίνισε ὅτι ἡ τύφλωση ὑφίσταται «ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ». Μὲ τὴν ἀπάντησή του ὁ Χριστὸς δὲν ἐννοεῖ ὅτι ὁ Θεὸς εὐθύνεται γιὰ τὴν τύφλωση τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁποία τελικὰ θεραπεύει, διότι αὐτονόητα θὰ ἦταν σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀσθένεια τοῦ τυφλοῦ προέρχεται ἀπὸ λόγους φυσιολογίας καὶ ὁ Κύριος χρίοντας τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ μὲ λάσπη, ἀποκαλύπτει ὅτι εἶναι ὁ Ἴδιος ποὺ ἔπλασε τὸν Ἀδάμ.

Τὸ θαῦμα αὐτὸ προκάλεσε τὴν ἀντίδραση τῶν Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι ὀργίζονται κατὰ τοῦ Κυρίου. Ἡ ἀντίδρασή τους ἑστιάζεται ἐπιφανειακὰ στὴν παράβαση τῶν διατάξεων τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου. Τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ἴσχυαν γιὰ τὸ Σάββατο  ἀπαγορεύσεις, μία ἐκ τῶν ὁποίων ὅριζε νὰ μὴν φτιάχνεται πηλὸς αὐτὴν τὴν ἡμέρα. Ὁ πηλὸς λοιπὸν ποὺ χρησιμοποίησε ὁ Κύριος, πτύσας χαμαί, Τοῦ ἀποδόθηκε ὡς παράβαση τοῦ Νόμου.

Ἐπιπλέον ἡ ἐνέργεια αὐτή, δηλαδὴ ἡ ἀνάπλαση τῶν ματιῶν τοῦ τυφλοῦ ἀνθρώπου, ἦταν ἐνδεικτικὴ θεϊκῆς ἰδιότητας καὶ δυνάμεως καὶ οἱ Φαρισαῖοι θεωρώντας τὸν Χριστὸ ἕναν ἁπλὸ καὶ συνεπῶς ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ κάνει θαύματα, ἐξαγριώθηκαν. Μὲ κανένα τρόπο δὲν ἤθελαν καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀναγνωρίσουν στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία, γιαυτὸ καὶ ἐνεργοποιοῦσαν τὴν ἀπόφασή τους νὰ διώκουν ὅσους τὸ ἀποδέχονταν «ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται».

Τὸ θαῦμα ὅμως πέραν ὁποιασδήποτε ἀμφισβητήσεως ἀποκά-λυψε τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Ἡ θεραπεία τοῦ τυφλοῦ ἀποδείχθηκε οὐσιαστικὰ διπλή. Ὁ πρώην τυφλὸς ἄνθρωπος ὄχι μόνον ἀξιώθηκε νὰ δεῖ μὲ τοὺς σωματικούς του ὀφθαλμούς, ἀλλὰ παράλληλα νὰ ἀνοίξει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του στὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, ὁμολογώντας καὶ κηρύσσοντας τὸν Ἰησοῦ, ἐνώπιον τῶν Φαρισαίων, ὡς ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ μέχρι τότε τυφλὸς ἄρχισε νὰ βλέπει ὀρθὰ τὰ πράγματα καὶ νὰ ἀντιλαμβάνεται ἀλήθειες τῆς ζωῆς, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ οἱ κατ᾽ ἐξοχὴν τηρητὲς τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ οἱ Φαρισαῖοι, παρέμεναν πνευματικὰ τυφλοί, ἀρνούμενοι πεισματικὰ νὰ δοῦν πέραν τῶν φαινομένων.

Τὸ γεγονὸς τοῦ ἐσωτερικοῦ φωτισμοῦ ποὺ ἀποκαθιστᾶ τὴν πνευματικὴ τύφλωση ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς σήμερα τὸ σημαντικὸ μήνυμα. Κάθε ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κατανοεῖ τὴν πνευματική του τυφλότητα καὶ προσέρχεται μὲ ἀληθινὴ πίστη στὸν Ζωοδότη Χριστό, ζεῖ τὸ θαῦμα στὴ ζωή του. Συνεπῶς, τὸ ἀξιοσημείωτο γεγονὸς στὴ θεραπεία τοῦ τυφλοῦ εἶναι ἡ πίστη του στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ τὸν ὁδηγεῖ στὸ νὰ ἀποδεχθεῖ πρόθυμα, μακρυὰ ἀπὸ ἐγωισμοὺς, τὴν προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ, νὰ πορευτεῖ γιὰ νὰ ξεπλύνει τὸν πηλὸ ποὺ τοῦ ἔβαλε στὰ μάτια.

 Ὁ ἐκ γενετῆς τυφλὸς ἀποκτᾶ τὸ φῶς του, ὁμολογεῖ τὸν εὐεργέτη του καὶ ἑδραιώνει τὴν πίστη του «ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. Εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν».

Αὐτὴ ἡ ὁμολογία τῆς θεότητας τοῦ Κυρίου γίνεται εὐλογημένη εὐκαιρία, ὥστε ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ νὰ προβληματιστοῦμε γιὰ τὴν πίστη μας καὶ νὰ ἀνανεώσουμε μὲ λόγια καὶ μὲ πράξεις τὸ βάπτισμά μας, προκειμένου ὑπερβαίνοντας τὰ ὅρια τοῦ ἑαυτοῦ μας νὰ ἀνοίξουν τὰ μὰτια τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ βλέπουμε ὡς ὁρατὰ τὰ ἀόρατα τοῦ ἐπίγειου βίου μας. Ἀμήν.

Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναγινώσκεται ἕνα τμῆμα τῆς ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου μετὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα Του, ποὺ ἔχει ὡς θέμα τὴν οὐσιαστικὴ ἑνότητα τῶν προσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος, ἐνῶ παράλληλα τὴν παράκλησή Του «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν».

Αὐτὴ ἡ ἑνότητα ἀποτελεῖ τὴν βάση, τὴν προϋπόθεση ἀλλὰ καὶ τὸν σκοπὸ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, γιαυτὸ καὶ δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερο ἁμάρτημα ἀπὸ τὸ νὰ γίνει κάποιος αἰτία διασπάσεως αὐτῆς τῆς ἑνότητας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργηθεῖ σχίσμα καὶ αἵρεση. Νὰ ἀποκοποῦν δηλαδὴ μέλη ἀπὸ τὸ ἕνα Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἀποτελέσουν δική τους παρασυναγωγή.

Τὸ ἁμάρτημα αὐτὸ εἶναι βαρύτατο καὶ ἀσυγχώρητο καὶ δὲν ξεπλένεται οὔτε καὶ μὲ τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου, λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυ-σόστομος. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀποσχίζονται ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ φεύγουν ἀπ᾽ αὐτὴν ὁμοιάζουν μὲ τὸν Ἰούδα ποὺ ἔφυγε μέσα ἀπὸ τὸ Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ πῆγε στοὺς ἀρνητὲς τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἔγινε ἀπὸ μαθητὴς τοῦ Κυρίου υἱὸς τῆς ἀπωλείας· χάνονται μιὰ γιὰ πάντα μέσα στὴν πλάνη καὶ μέσα στὸ ψέμα τῆς αἵρεσης, ἐὰν δὲν μετανοήσουν καὶ δὲν ἐπιστρέψουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες ποὺ τιμοῦμε σήμερα, ἀγωνίστηκαν πολὺ γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ὀρθὴ πίστη ποὺ εἶναι ἡ ἀληθινὴ γνώση τοῦ Θεοῦ. «Αὕτη δὲ ἐστὶν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν».

Τὸ ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ φανέρωση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ ἡ φανέρωση  τοῦ  μυστηρίου  τῆς  Ἐκκλησίας  στὸν  κόσμο.

Ἐκκλησία Χριστοῦ θὰ πεῖ κοινωνία Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Καὶ ὅταν λέμε φανέρωση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο, ἐννοοῦμε τὴν ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου στὴ κοινωνία τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποὺ γίνεται μὲ τὸ μυστήριο τοῦ ἁγίου βαπτίσματος «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Τὰ τρία αὐτὰ πρόσωπα εἶναι ἕνας Θεός· Μία κοινωνία. Καὶ καθὼς τά τρία πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος, ὁ Πατέρας, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι ἕνας Θεός, ἔτσι καὶ τά πολλὰ πρόσωπα, οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι, μέσα στὴν Ἐκκλησία ἀποτελοῦν τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κοινωνία τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πολέμησαν οἱ αἱρετικοὶ ὀπαδοὶ τοῦ Ἀρείου, μὲ σκοπὸ νὰ τὴν διαλύσουν.

Οἱ 318 Θεοφόροι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στάθηκαν ἐμπόδιο μπροστά τους μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἁγία ζωή τους, γιαυτὸ καὶ μπόρεσαν νὰ διατυπώσουν μὲ ἀκρίβεια τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας, καταισχύνοντας τοὺς αἱρετικοὺς καὶ διαφυλάσσοντας τὴν ποθητὴ ἑνότητα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ζωῆς.

Ἑορτάζοντες ἐμεῖς σήμερα αὐτοὺς τοὺς Πατέρες ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως ἐκεῖνοι, διέμειναν στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, βίωσαν τὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης της,  ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὴν ἑνότητά της καὶ σώθηκαν μέσα σὲ Αὐτήν, ἄς ἐνεργοποιήσουμε τὶς δυνάμεις μας, ὥστε μὲ κάθε τρόπο νὰ διατηρήσουμε, ἀγωνιζόμενοι μέσα σ’ Αὐτὴν τὴν ἁγία κιβωτό,  τὸ μυστήριο τῆς κοινωνίας ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία μας. Ἀμήν.

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (Ἰωάν. ζ΄ 37-52, η΄12)

Πεν­τη­κο­στὴν ἑορ­τά­ζον­τες, ἀδελ­φοί, «Πνεύ­μα­τος Ἁγίου ἐπι­δη­μίαν» ἀπο­λαμ­βά­νουμε, γι᾿ αὐτὸ εὐ­χα­ρί­στως καὶ δυ­να­μικὰ ψάλ­λουμε «εἴ­δο­μεν τὸ φῶς τὸ ἀλη­θι­νόν, ἐλά­βο­μεν πνεῦμα ἐπου­ρά­νιον». 

Εἶ­ναι δὲ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα « Πρό­σω­πο»  πολὺ ἀνώ­τερο ἀπὸ τὸ πρό­σωπο ἄν­θρω­πος.  Εἶ­ναι τὸ τρίτο πρό­σωπο τῆς Θε­ό­τη­τος, εἶ­ναι ὁ ἕνας τῆς Τρι­ά­δος, ὁμο­ού­σιος, ὁμό­θρο­νος καὶ ἰσό­τι­μος πρὸς τὸν Πα­τέρα καὶ πρὸς τὸν Υἱό.  Καὶ ὅπως ὁ Πα­τέ­ρας εἶ­ναι Θεὸς ἀλη­θι­νὸς καὶ ὁ Υἱὸς ἐπί­σης Θεὸς ἀλη­θι­νὸς γεν­νώ­με­νος ἐκ Θεοῦ ἀλη­θι­νοῦ, ἔτσι καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶ­ναι Θεὸς ἀλη­θι­νός, ἐκ­πο­ρευ­ό­με­νος ἐκ Θεοῦ ἀλη­θι­νοῦ.  Τέ­λειος Θεὸς ὁ Πα­τέ­ρας, τέ­λειος Θεὸς ὁ Υἱός, τέ­λειος Θεὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα· πλὴν δὲν ὑπάρ­χουν τρεῖς θεοὶ  ἀλλὰ ἕνας· μᾶς πλη­ρο­φο­ρεῖ ὁ ἅγιος Γρη­γό­ριος Θε­ο­λό­γος. Αὐτὸ εἶ­ναι τὸ μυ­στή­ριο τῶν μυ­στη­ρίων.

Ποιὸ εἶ­ναι τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύ­μα­τος;

Ὁ Πα­τὴρ δι᾿ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύ­ματι ποιεῖ τὰ πάντα.  Σὲ ὅλα συ­νερ­γεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο.  Ὁ Πα­τὴρ ὑπό­σχε­ται  καὶ προ­ε­τοι­μά­ζει τὸ ἔργο τῆς ἀπο­λυ­τρώ­σεως τοῦ ἀν­θρώ­που, ὁ Υἱὸς διὰ τῆς ἐναν­θρω­πή­σεώς Του καὶ τῆς Σταυ­ρι­κῆς Του θυ­σίας τὸ ὑλο­ποιεῖ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κά­νει τὴν σω­τη­ρία προ­σω­πικὸ κτῆμα κάθε πι­στοῦ.

Ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Πεν­τη­κο­στῆς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο πα­ρα­μέ­νει στὴν Ἐκ­κλη­σία, φω­τί­ζοντας, δι­δά­σκοντας καὶ προ­φυ­λάσ­σοντάς ­την ἀπὸ τὴν πλά­νη, ὁδη­γών­τας την «εἰς πᾶ­σαν τὴν ἀλή­θεια».

Ἀδελ­φοί μου, ἡ πρὸ Χρι­στοῦ ἐποχὴ ἀνή­κει κατ᾿ ἐξο­χὴν στὸν Πα­τέρα.  Ἡ ἐποχὴ τῆς ἐπὶ γῆς πα­ρου­σίας τοῦ Χρι­στοῦ ἀνή­κει ἰδι­αι­τέ­ρως στὸν Υἱό,  τὸν Χρι­στό,  καὶ ἡ ἐποχὴ ἀπὸ τὴν Πεν­τη­κο­στὴ καὶ μετά, ἀνήκει κατὰ τὴν ἐπαγγελία τοῦ Υἱοῦ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα. 

Ὑπάρχουν δυστυχῶς καὶ πιστοὶ ἄνθρωποι σή­μερα ποὺ ἀγνο­οῦν τὸ πρόσωπο καὶ τὴν θε­ό­τητα τοῦ Ἁγίου Πνεύ­μα­τος καὶ δὲν τι­μοῦν ὅσο πρέ­πει τὸ τρίτο πρό­σωπο τῆς Ἁγίας Τρι­ά­δος.  Γιαυτὸ εἶ­ναι ἅγιο, καλὸ καὶ εὐ­λο­γη­μένο νὰ κη­ρύτ­τουμε τὸ ἔργο τοῦ Κυ­ρίου Ἰη­σοῦ, χωρὶς νὰ πα­ρα­λεί­πουμε τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύ­μα­τος. 

Τὸ τρί­το Θεῖο πρό­σω­πο εἶναι «ὁμο­ού­σιον καὶ ὁμό­θρονον καὶ ἰσό­τι­μον» πρὸς τὰ ἄλλα δύο πρό­σωπα.  Ἂν λη­σμο­νοῦμε ἢ ἀμε­λοῦμε  νὰ λα­τρεύουμε ἰσά­ξια καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τότε ἡ λα­τρεία μας εἶ­ναι ἀτε­λὴς καὶ γίνεται  αἰ­τία στερήσεως τῶν πνευ­μα­τι­κῶν χα­ρι­σμά­των.

Χαρίσματα ποὺ θὰ μᾶς χορηγοῦνται καὶ θὰ τὰ ἀνανεώνουμε μὲ τὴν προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας  « Βα­σι­λεῦ οὐ­ρά­νιε Πα­ρά­κλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀλη­θείας, ὁ θη­σαυ­ρὸς τῶν ἀγα­θῶν, ὁ ζωῆς χο­ρη­γός, ἐλθὲ καὶ σκή­νω­σον ἐν ἡμῖν, κα­θά­ρι­σον ἡμᾶς ἀπὸ πά­σης κη­λῖ­δος καὶ σῶ­σον ἀγαθὲ τὰ ψυ­χὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
 (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄27-30)

Ἡ ση­με­ρι­νὴ Κυ­ρι­α­κὴ εἶ­ναι ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νη σὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, ὅσοι ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ μέχρι τῆς ἐποχῆς μας τελειώθηκαν ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δόξασαν μὲ τὴν ζωή τους τὸν Θεό.

Ὅλα αὐτὰ τὰ πλήθη ἔ­γι­ναν ἅ­γι­οι καὶ ἀ­ξι­ώ­θη­καν τῆς φι­λί­ας τοῦ Θε­οῦ, δι­ό­τι ἀ­κο­λού­θη­σαν τὸν δρό­μο τὸν ἁ­πλὸ καὶ εὐ­αγ­γε­λι­κό. Τή­ρη­σαν δηλαδὴ τὶς δύ­ο βα­σι­κὲς προ­ϋ­πο­θέ­σεις ποὺ ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στὸς ἔ­θε­σε, ὥ­στε νὰ χα­ρι­τώ­σει κά­ποιον.

Ἡ πρώ­τη ἀ­φο­ρᾶ στὴν ὁ­μο­λο­γί­α τῆς πί­στης μας πρὸς τὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ ὁ­ποί­α συ­νο­δεύ­ε­ται μά­λι­στα ἀ­πὸ τὴν ἀ­να­γνώ­ρι­ση ποὺ ὁ πι­στὸς θὰ λά­βει ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο τὸν Χρι­στὸ μπρο­στὰ στὸν Θε­ὸ Πα­τέ­ρα «Πᾶς οὖν ὅ­στις ὁ­μο­λο­γή­σει ἐν ἐ­μοὶ ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ὁ­μο­λο­γή­σω κἀ­γῶ ἐν αὐ­τῷ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς».

Τὸ ση­μαν­τι­κὸ στὴν προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση εἶ­ναι ὅ­τι ὁ Χρι­στὸς δὲν μᾶς ζη­τᾶ μί­α ἀ­ό­ρι­στη καὶ χω­ρὶς ἀν­τίκρυ­σμα ὁ­μο­λο­γί­α. Ἀν­τι­θέ­τως θέ­λει καὶ ζη­τᾶ νὰ Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦ­με κα­θὼς πρέ­πει, δηλαδὴ ὡς Θε­ὸ καὶ Λυ­τρω­τή. Καὶ ζη­τᾶ αὐτό, ἐπειδὴ ἀ­πὸ τό­τε ποὺ βρι­σκό­ταν σω­μα­τι­κὰ ἀ­νά­με­σα στοὺς ἀν­θρώ­πους, μέ­χρι καὶ τὴν ἐ­πο­χή μας, ὅ­λοι ὁ­μο­λο­γοῦν καὶ δὲν ἀρ­νοῦν­ται τὸ ἠ­θι­κὸ με­γα­λεῖ­ο τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τὴν ὑπεροχὴ τῶν λόγων Του, ἀλλὰ ἀ­πο­φεύ­γουν ἐ­πι­με­λῶς νὰ πι­στεύ­ουν καὶ νὰ ὁμολογοῦν τὴν θε­ό­τη­τά Του.

Ἐ­ὰν ὅ­μως ἀ­πο­δεχόμαστε τὸν Χρι­στὸ ἁ­πλῶς ὡς ἕ­να ἱ­στο­ρι­κὸ πρό­σω­πο, δὲν εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ ἔ­χει κά­ποια οὐ­σι­α­στι­κὴ ἐ­πί­δρα­ση στὴ ζω­ή μας. Ἐ­ὰν ὅ­μως τὸν ἀ­πο­δε­χθοῦ­με καὶ Τὸν ὁμολογοῦμε ὡς Θε­ό, τό­τε πρέ­πει νὰ ἀ­πο­δε­χθοῦ­με καὶ ὅ­σα ζη­τᾶ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς γιὰ νὰ ζή­σου­με σύμ­φω­να μὲ τὶς ἐν­το­λές Του. Μό­νο ἔ­τσι θὰ μπο­ρέ­σου­με νὰ ἀ­κο­λου­θή­σου­με τὸν δρό­μο ποὺ ἀ­κο­λού­θη­σαν καὶ τὰ νέφη τῶν ἁγίων καὶ νὰ φτά­σου­με ὅπως ἐκεῖνοι στὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ.

Ἡ δεύ­τε­ρη βα­σι­κὴ προ­ϋ­πό­θε­ση ποὺ θέ­τει ὁ Χρι­στός εἶ­ναι νὰ Τὸν ἀ­γα­ποῦ­με πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε ἄλ­λο πρό­σω­πο στὸν κό­σμο. «Ὁ φι­λῶν πα­τέ­ρα ἢ μη­τέ­ρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος· καὶ ὁ φι­λῶν υἱ­ὸν ἢ θυ­γα­τέ­ρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος· καὶ ὃς οὐ λαμ­βά­νει τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ καὶ ἀ­κο­λου­θεῖ ὀ­πί­σω μου, οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος». Ὅ­ποιος μὲ ἄλλα λόγια ἱεραρχεῖ δευτερευόντως τὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ, τὴν πνευ­μα­τι­κὴ ζω­ὴ καὶ τὴν τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Θε­οῦ, δὲν μπο­ρεῖ νὰ θε­ω­ρη­θεῖ χρι­στια­νὸς καὶ ἄ­ξι­ος μα­θη­τὴς τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἡ ἀ­παί­τη­ση τοῦ Χρι­στοῦ δὲν ἔχει ἰ­δι­ο­τέ­λει­α. Ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι ἀ­νεν­δε­ής, εἶ­ναι τὸ πλή­ρω­μα τῆς ἀ­γά­πης καὶ τῶν δω­ρε­ῶν. Αὐ­τὸς χο­ρη­γεῖ τὰ πάντα στοὺς ἀν­θρώ­πους. Ὁ Χρι­στὸς ζη­τᾶ αὐ­τὴ τὴν ἀ­πο­κλει­στι­κό­τη­τα γιὰ τὸ δι­κό μας συμ­φέ­ρον. Ζη­τών­τας μας νὰ Τὸν ἀ­γα­πή­σου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ὅ­λους τοὺς ἄλ­λους, μᾶς προ­σκα­λεῖ οὐσιαστικὰ νὰ γίνουμε μέ­το­χοι στὴ μα­κα­ρι­ό­τη­τά Του.

Κοινωνώντας ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Χρι­στὸ ζεῖ ἀ­πὸ τώ­ρα, ἀ­πὸ αὐ­τὴ τὴ ζω­ή, τὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Ἔτσι ἁγιάζεται καὶ μπορεῖ πλέον νὰ βοηθήσει καὶ νὰ παρηγορήσει ὅλο τὸν κόσμο, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν οἱ ἅγιοι.  

Κατ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο ἔ­ζη­σαν καὶ ἀ­γω­νί­στη­καν ὅσοι ἑορτά-ζουν  σήμερα. Τή­ρη­σαν τὶς ἐν­το­λὲς τοῦ Θε­οῦ καὶ νοιάστηκαν πά­νω ἀ­πὸ ὅ­λα γιὰ τὴν κοι­νω­νί­α τους μὲ τὸν Χρι­στό, Τὸν Ὁποῖον ὁμολόγησαν μὲ τὸν λόγο τους καὶ τὰ ἔργα τους καὶ γιὰ χάρη τοῦ Ὁποίου ἔδωσαν ἐν τέλει καὶ τὴν ζωή τους.

Ἄς παρακινηθοῦμε ἀπὸ τὰ ὑπέροχα παραδείγματά τους κάνοντας κι ἐμεῖς  φιλότιμη προσπάθεια νὰ γίνουμε ἀρεστοὶ στὸν Μόνο Κύριο τῆς ζωῆς μας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιτύχουμε τὰ ἀκατόρθωτα. Ἀμήν.

 Κηρύγματα Iουνίου 2019