Κατὰ τὴν σημερινὴ τέταρτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ καὶ προβάλλει μία ἐξέχουσα μορφὴ τοῦ Μοναχικοῦ βίου ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Ἁγίων της. Τὸν ὅσιο Ἰωάννη, τὸν ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Σινᾶ καὶ συγγραφέα τοῦ ἀσκητικοῦ βιβλίου ποὺ εἶναι γνωστὸ ὑπὸ τὸν τίτλο «Κλίμαξ», ἐπειδὴ ἐπιθυμεῖ νὰ ὑπογραμμίσει τὴν ἀρετὴ τῆς ἀσκήσεως, ὡς ἀπαραίτητου χαρακτηριστικοῦ τῆς πνευμα-τικῆς μας ζωῆς. Τονώνει ἔτσι τὴν ἀγωνιστικὴ πορεία μας πρὸς τὸ Πάσχα, καθὼς ὅσο προχωρεῖ ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀνθρώπινο καὶ δικαιολογημένο εἶναι νὰ ἔχουν κουραστεῖ κάποιοι καὶ αὐτονόητα νὰ χρειάζονται ἐνίσχυση.

Γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖ ἡ σημαντικότητα τῆς ἀσκήσεως στὴν πορεία μας καὶ ἡ ἀξία της στὴ διατήρηση τῆς οὐσιαστικῆς σχέσεώς μας μὲ τὸν Θεό, ἡ Ἐκκλησία ἐπιλέγει, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει, τὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ὁμιλεῖ γιὰ προσευχὴ καὶ νηστεία, ὡς τὰ ὅπλα τὰ ὁποῖα, ὅταν συνδυάζονται, κερδίζουν τὴν νίκη κατὰ τῶν δαιμόνων.

Ἡ ἀναφορὰ βεβαίως γίνεται ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας τῶν μαθητῶν νὰ ἐκβάλουν ἕνα δαιμόνιο ἀπὸ ἕνα δυστυχισμένο νέο, τὸν ὁποῖο ὁ πατέρας του στὴ συνέχεια γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ὁδήγησε τελικὰ στὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀδυναμία τῶν μαθητῶν δημιουργεῖ πράγματι μιὰ ἀρχικὴ ἀπορία σὲ ὅλους, δεδομένων τῶν τόσων θαυμάτων, ποὺ οἱ ἴδιοι εἶχαν μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἐπιτελέσει. Ἡ πρόθεση ὅμως τοῦ Κυρίου γίνεται στὴ συνέχεια σαφής, ἀφοῦ ἤθελε νὰ καλλιεργήσει στοὺς μαθητές Του τὸ πνεῦμα ταπεινοφροσύνης ποὺ ἀπαιτεῖται, ὥστε νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ δύναμη ποὺ κατεῖχαν καὶ φανέρωναν δὲν ἦταν δική τους, ἀλλὰ «...δώρημα τέλειον ἄνωθεν κατα-βαῖνον...».

Ὄχι ὅμως μόνον αὐτό. Ὁ Χριστὸς θέλησε νὰ τονίσει σὲ ὅλους ὅσους διακρίνονται στὴν πνευματικὴ ζωὴ, πὼς δὲν ἐπιτρέπεται κανένας ἐφησυχασμός, ἀλλὰ ἐπιβάλλεται διαρκὴς ἐπαγρύπνηση καὶ ἀδιάκοπος ἀγώνας γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπή.

Ὁ Χριστὸς γιαυτὸν τὸν λόγο προτείνει τὸν συνδυασμὸ νηστείας καὶ προσευχῆς.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται μετὰ ἀπὸ νη­στεία τροφῶν καὶ κυρίως παθῶν, ἡ προσευχή του ἔχει τὸ στοι­χεῖο τῆς ἀσκήσεως, τῆς θυσίας καὶ τῆς προσφορᾶς. Τό­τε δὲν δυσκολεύεται νὰ προσευχηθεῖ, ἀφοῦ δὲν ἐμποδίζεται ἀπό τό βάρος τῶν φαγητῶν ἤ ἀπὸ τὸ μεγαλύτερο βάρος τῶν τύ­ψεων.

 Ἡ νη­στεί­α ποὺ ὁρίζει ἡ ἐκκλησία μας δίνει φτερὰ στὴν προ­σ­ευχή, διότι τα­πει­νώνει τὸν ἄν­θρω­πο. Τὸν ἐξασκεῖ σω­ματικὰ καὶ ψυ­χι­κά. Ἀπο­νε­κρώ­νει τὶς σα­ρ­κικὲς ἐπι­θυ­μίες καὶ ἠδονές, καὶ προ­­­ε­τοι­μά­ζει τὸ σῶμα κατάλληλα, ὥστε νὰ μὴν κα­ταστεῖ ἐμ­πό­διο, ἀλλὰ νὰ ὑπηρε­τή­σει τὴν ἀνάγκη τῆς ψυχῆς τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς. Μιὰ τέτοια προσευχὴ αὐ­­ξά­νει τὴν πίστη καὶ γίνεται ζωντανὴ ἐμπειρία ποὺ μᾶς κά­νει νὰ αἰ­σθα­νό­μαστε τὸν Θεὸ ὁλο­ζώντανο μπροστά μας, ἀφοῦ φέρ­νει τὴ Χάρη Του καὶ τὸ θαῦμα στὴ ζωή μας.

Αὐτὰ ἀκριβῶς τὰ δύο πνευματικὰ ὅπλα, τὴν προ­σ­ευχὴ συνδυασμένη μὲ τὴ νηστεία, μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σία μας νὰ χρησιμοποιήσουμε περισσότερο τώρα κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσ­σα­ρακοστῆς.

Ἄς συ­­νεχίσουμε λοιπὸν τὸν ἀγώνα μας στὸν πνευματικὸ στί­βο μὲ τὰ ὅ­πλα αὐτά, ἀφοῦ ἀποδεδειγμένα ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ ζωὴ τῶν πατέρων μας ὁδηγοῦν στὴν ἐπιτυχία τοῦ στόχου μας.

    Καλὴ δύναμη.

Ἡ Πέμπτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὰ ἄχραντα πάθη τοῦ Κυρίου, ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει στὸ πρόσωπό της τὸ πρότυπο τῆς ἀληθινῆς  μετανοίας, μὲ σκοπὸ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς προετοιμασίας μας, γιὰ μετοχὴ στὴν ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ καὶ στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ ἁμαρτία ἀποτελεῖ τὴ μεγαλύτερη τραγωδία τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Τὴν θλιβερότερη ἀποτυχία. Τὴν ἀξιοδάκρυτη ἀλλοτρίωση. Δὲν μολύνει ἁπλῶς τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. Δὲν διαταράσσει ἁπλῶς τὶς σχέσεις μας μὲ τὸν κόσμο, μὲ τὸ περιβάλλον μας καὶ μὲ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας. Κάνει κάτι πολὺ χειρότερο. Μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό. Μᾶς καθιστᾶ ξένους πρὸς Αὐτὸν καὶ μᾶς στερεῖ τὴν σωτήρια Χάρη Του. Ὁ ἄνθρωπος χωρὶς αὐτὴ μένει σκοτισμένος καὶ ταλαίπωρος. Εἶναι νεκρὸς πνευματικά.

Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο μὲ προορισμὸ τὴν ἀπώλεια. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, ἑνώνοντας τὴ θεϊκὴ φύση Του μὲ τὴν ἀνθρώπινη, ὥστε νὰ μᾶς ἀνοίξει δρόμο σωτηρίας. Καὶ ἀφοῦ μᾶς ὑπέδειξε ὁδοὺς σωτηρίας μὲ τὸ λόγο καὶ τὸ πανάγιο παράδειγμά Του, καταδέχθηκε νὰ ὑποστεῖ τὰ φρικτὰ πάθη καὶ τὸν ζωοποιὸ θάνατο πάνω στὸν Σταυρὸ καὶ τὴν τριήμερη Ταφή, ὥστε νὰ πηγάσει σὲ μᾶς κρουνοὺς ἀφέσεως, νὰ θεραπεύσει τὴν ἀσθένεια τῆς φύσεώς μας καὶ νὰ μᾶς περάσει ἀπὸ τὴ φθορὰ στὴν ἀφθαρσία, ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωὴ καὶ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ διὰ τῆς τριημέρου ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεώς Του, γενόμενος γιὰ κάθε πιστὸ τὸ ἀληθινὸ Πάσχα, δηλαδὴ ἡ διάβασις στὴν ὄντως ζωή.

Αὐτὴ ἡ σωτήρια οἰκονομία τοῦ Θεοῦ θὰ προσφερθεῖ, καὶ πάλι ὡς εὐκαιρία σὲ ὅλους, τώρα ποὺ πλησιάζει ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Θὰ προσφερθεῖ ὡς δῶρο θεοπρεπὲς καὶ μοναδικό. Ὅλοι θὰ κληθοῦμε νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Πρὸς ὅλους θὰ ἀπευθυνθεῖ τὸ «Δεῦτε πόμα πίωμεν καινὸν» καὶ τὸ «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός». Ὅλοι εἴμαστε ὑποψήφιοι γιὰ σωτηρία, γιὰ μετοχὴ στὴν ἀναστημένη ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως πρέπει νὰ ἐνεργοποιήσουμε αὐτὴν τὴν δυνατότητα, ποὺ θὰ μᾶς καταστήσει τέκνα φωτὸς καὶ τῆς ζωῆς ποὺ θὰ πηγάσει ἀπὸ τὸν κενὸ Τάφο τοῦ Χριστοῦ, ὄρθρου βαθέως τῆς «Μιᾶς τῶν Σαββάτων τῆς κλητῆς καὶ ἁγίας ἡμέρας».

Ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ὑποδεικνύει τὸν τρόπο ἐνεργοποίησης αὐτῆς τῆς δυνατότητας μὲ τὸ ἅγιο παράδειγμά της.

Ἐργάτρια,  ἡ ἴδια,  ἐπὶ δεκαεπτὰ ὁλόκληρα χρόνια τῆς αἰσχρῆς ἁμαρτίας τῆς πορνείας, ἔγινε στόμα τοῦ Ἅδου καὶ θύρα ἀπωλείας γιὰ πολλὲς νεανικὲς ψυχές. Ἐνῶ ὑπῆρξε ἐνέδρα τοῦ διαβόλου, ποὺ παγίδευσε τόσους καὶ τόσους νέους, ἐμόλυνε τόσες εἰκόνες ἔμψυχες τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται στιγμὴ ποὺ μετανοεῖ. Συντρίβεται τὸ κάστρο τῆς δουλείας της στὰ πάθη τῆς ἀτιμίας καὶ προσπίπτει στά τρυπημένα ἀπὸ τὰ καρφιά, πόδια τῆς Σταυρωμένης Ἀγάπης. Ἀλλάζει ριζικὰ ζωή. Ἀναβαπτίζεται στὰ δάκρυα τῶν θρήνων της. Μὲ νηστεία καὶ ἄσκηση ὑπεράνθρωπη, νεκρώνει τὴν ἡδυπάθεια καὶ τὰ ἄτακτα σκιρτήματα τῆς σάρκας. Κατὰ τὸν πατερικό λόγο «δίνει αἷμα καὶ λαμβάνει πνεῦμα». Θυσιάζει σάρκα καὶ δέχεται τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι «σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις» (Τιτ. 2,12). Αὐτὴ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τὴν μεταμορφώνει καὶ τὴν ἀναδεικνύει Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, Μητέρα τῆς Ἐκκλησίας, στῦλο τῆς εὐσεβείας, πρότυπο μετανοίας καὶ ὑπόδειγμα τῶν θελόντων σωθῆναι.

Σαρανταεπτὰ ὁλόκληρα χρόνια μετὰ τὴν ἁμαρτία ξέπλυνε ἡ Μαρία στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου  τίς ἁμαρτίες της θρηνώντας. Ἔκλαιγε γιὰ τὰ λάθη καὶ στέναζε μὲ συνείδηση. Θρηνοῦσε καὶ δὲν ἔπαυε οὔτε στιγμὴ νὰ ζητάει τὸ ἔλεος καὶ τὴ συγχώρηση τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας, ζώντας μόνη σ’ ἕνα τόπο ἐπικίνδυνο, σκληρὸ καὶ ἀπαράκλητο.

Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἡ Ὁσία Μαρία ἐργαζόταν τὸ σωτήριο ἔργο τῆς ἐπιστροφῆς της στὸ Χριστό. Γιὰ τὴν ἰσόβια καὶ ὑπερφυσικὴ κακοπάθειά της  καὶ γιὰ τὴν ἐκούσια σταύρωσή της ἔλαβε ὄχι ἁπλῶς τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν της, ἀλλὰ ἔγινε καὶ «κοινωνὸς θείας φύσεως». Ἰσάξια τῶν πιὸ μεγάλων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας σὲ τρόπο, ἑορτάζουμε ἔκτοτε τὴν μνήμη της, δύο φορές τὸν χρόνο. Τὴν πρώτη Ἀπριλίου σταθερά, ἡμέρα ποὺ κοιμήθηκε ὁσιακὰ καὶ τὴν Πέμπτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, σὰν σήμερα, ποὺ προβάλλεται ὡς πρότυπο μετανοίας γιὰ νὰ μὴν ἀπελπίζεται στὴν προσπάθειά του κανείς.

Νὰ εὐχηθοῦμε ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, προτρέποντας ὁ ἕνας τῶν ἄλλον, μὲ τὴ βοήθεια καὶ τὴν πρεσβεία τῆς  Ὁσίας Μαρίας, νὰ φθάσουμε τὸ ὕψος τῆς μετανοίας της, γιὰ νὰ θάψουμε μέσα στὸν ζωοδόχο Τάφο Του τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας μας, νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἔτσι ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν παθῶν καὶ τοῦ θανάτου, γιὰ νὰ προσκυνήσουμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Ἐρχομένου πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος Κυρίου, ὥστε νὰ συναναστηθοῦμε κατὰ τὴν λαμπροφόρα καὶ μεγάλη ἡμέρα τῆς ἐγέρσεώς Του. Ἀμήν.

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς παρουσιάζει τὸν Κύριο ποὺ πορεύεται πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ, γιὰ τὸ ἑκούσιο πάθος Του. Ἕξι ἡμέρες πρὶν τὸ Πάσχα φθάνει στὴ Βηθανία. Ἐκεῖ οἱ ἀδελφὲς τοῦ Λαζάρου ἀπὸ εὐγνωμοσύνη στὸ πρόσωπό Του γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀδελφοῦ τους παρέθεσαν δεῖπνο, ὅπου ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου, ἄλειψε μὲ μῦρο τὰ πόδια τοῦ Κυρίου.

Τὴν ἄλλη ἡμέρα ὁ Κύριος εἰσέρχεται στὴν Ἁγία Πόλη. Ἡ εἴδηση τῆς παρουσίας Του στὴ Βηθανία εἶχε ἤδη κυκλοφορήσει σ’ ὅλη τὴν Ἱερουσαλήμ. Ἀμέτρητα πλήθη λαοῦ τρέχουν μὲ ἐνθουσιασμὸ νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν κρατώντας στὰ χέρια κλαδιὰ φοινίκων, ποὺ ἦταν σύμβολα νίκης. Ὁ τρόπος ὑποδοχῆς ἦταν ἐντυπωσιακός, θερμὸς καὶ ἐνθουσιώδης. Τὸν ὑποδέχθηκαν ὡς τὸν Μεσσία ποὺ ἐπὶ αἰῶνες περίμεναν οἱ πρόγονοί τους κι οἱ ἴδιοι. Ἔδειχναν μὲ τοὺς κλάδους τῶν βαΐων ὅτι δὲν τιμοῦσαν ἁπλῶς ἕναν προφήτη, ἀλλὰ ἀπέδιδαν τιμὲς στὸ Νικητὴ καὶ Μεσσία.

Οἱ πανηγυρισμοὶ οὐσιαστικὰ εἶχαν ὡς αἰτία τὴν νίκη τοῦ Κυρίου ἐπὶ τοῦ θανάτου μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Ἐξαιτίας αὐτῆς ἐντυπωσιάστηκαν καὶ βγῆκαν μὲ ἐνθουσιασμὸ νὰ ὑποδεχθοῦν τὸν Χριστὸ ὑμνώντας Τον ὡς νικητὴ τοῦ θανάτου. Καὶ χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιοῦν ὑμνοῦσαν τὴ νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ θανάτου, ὡς δωρεᾶς τῆς ζωῆς σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Ζητωκραύγαζαν Ἐκεῖνον ποὺ ἔμελλε νὰ κερδίσει τὴ συντριβὴ τοῦ κράτους τοῦ διαβόλου.     Κάτι ἀνάλογο βλέπουμε καὶ στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης εἶδε ὅραμα ἀντίστοιχου θριαμβευτικοῦ πανηγυρισμοῦ, ὄχι στὴν ἐπίγεια Ἱερουσαλὴμ ἀλλὰ στὴν ἐπουράνια. Ἐκεῖ νέφη μαρτύρων εἶδε νὰ κρατοῦν στὰ χέρια τους βαΐα, ὡς ἔμβλημα τῆς νίκης κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς κυριαρχίας τῆς ζωῆς.

Τὰ ἐπίγεια πλήθη τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων ἦταν ἀμυδρὴ προεικόνιση τῆς ἔνδοξης καὶ πνευματικῆς ἐκείνης συνοδείας τῆς Ἀποκαλύψεως «ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ ἐσφαγμένου ἀρνίου» (Ἀποκ. ζ’ 9).

Ἐδῶ, στὴν ἐπίγεια Ἱερουσαλὴμ τὰ πλήθη δὲν ἦταν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, ἦταν ὅμως ἐνώπιον τοῦ Ἀρνίου, τὸ ὁποῖο πορευόταν, γιὰ νὰ θυσιαστεῖ καὶ νὰ γίνει ἡ ἀπαρχὴ ὅλων τῶν πιστῶν ποὺ θὰ νικοῦσαν τὴν ἁμαρτία καὶ θὰ πανηγύριζαν ἔνδοξα στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Μιὰ τέτοια δόξα, ἀδελφοί μου, περιμένει τὸν καθένα μας.

Οἱ ἐπευφημίες τοῦ πλήθους «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» ἦταν τμῆμα τοῦ 117^ου Ψαλμοῦ, ποὺ κάθε Ἰσραηλίτης γνώριζε, ἐπειδὴ τὸν ἔψαλλαν στὶς λιτανεῖες τῶν μεγάλων ἑορτῶν. Ἦταν μιὰ ἐπίκληση τῶν Ἰουδαίων πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Ὁ συγκεκριμένος στῖχος ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ Μεσσίας θὰ ἦταν ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ οἱ Ἰσραηλίτες πρόσθεσαν τὴ φράση «ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ», δείχνοντας ὅτι περίμεναν τὸν Μεσσία, ὡς ἐπίγειο καὶ ἔνδοξο βασιλιά. Νόμιζαν ὅτι Αὐτὸς θὰ ἐγκαθίδρυε  βασιλεία ποὺ θὰ τοὺς ἀπελευθέρωνε ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν Ρωμαίων. Στὸ πρόσωπο, τελικά, τοῦ Κυρίου χαιρετοῦσαν καὶ ἐπευφημοῦσαν Αὐτὸν ποὺ εἶχε ἀδιαμφισβήτητη βασιλικὴ ἰδιότητα καὶ κυριαρχία.

Ἀδελφοί μου,

Ὁ ἐρχόμενος πρὸς τὸ ἑκούσιον πάθος Του Κύριος θὰ διακηρύξει, γιὰ ἄλλη μία φορά, ὅτι ἡ βασιλεία Του δὲν εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀναμένουν πάντα τὰ πλήθη. Οἱ ἄνθρωποι ζητοῦμε λίγα, ἐνῶ ὁ Κύριος δωρίζει πολλά. Εἰσέρχεται στὴν ἐπίγεια Ἱερουσαλὴμ μετὰ βαΐων, γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ Βασιλεὺς τῆς δόξης ὑπομένοντας τὰ ραπίσματα, τοὺς ἐμπτυσμοὺς καὶ κολαφισμούς, τὸν σταυρὸ καὶ τὸν θάνατο προκειμένου νὰ κυριαρχήσει ἡ ζωή, ποὺ δωρίζει στὸ πλάσμα Του.

Αὐτὸ ποὺ τελικὰ ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ τιμήσουμε τὴν σημερινὴ ἑορτὴ εἶναι νὰ  συνειδητοποιήσουμε ὅλα ὅσα μᾶς δωρήθηκαν διὰ τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ὥστε ψάλλοντας «συνταφέντες σοι διὰ τοῦ Βαπτίσματος», νὰ συμπορευθοῦμε ἑκούσια μὲ τὸν κατερχόμενο στὸν Ἄδη τῆς σκοτισμένης ψυχῆς μας γιὰ νὰ συναναστηθοῦμε κοινωνώντας τῆς ἀθανάτου ζωῆς. Ἀμήν.    

Κηρύγματα Απριλίου 2019