Ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως εἶναι τόσο μεγάλη ὅσο καί δύσκολη γιὰ νὰ κατανοήσει κανείς τὸ βαθύτερο νόημά της. Ὑπάρχουν πολλοὶ λόγοι ποὺ ἀναδεικνύουν τὴ σημασία της, ἀλλὰ ἂς ἀρκεστοῦμε σὲ τρεῖς, οἱ ὁποῖοι δικαιλογοῦν καὶ τὴν χαρὰ τῶν ἀποστόλων, παρά τό γεγονός τοῦ χωρισμοῦ τους ἀπό τόν Χριστό. Ἀναφέρει ὁ Λουκᾶς στὸ Εὐαγγέλιό του ὅτι ἀφοῦ ὁ Κύριος ἀνελήφθη στὸν οὐρανὸ καί πλέον χάθηκε ἀπὸ τὰ μάτια τους, ἐκεῖνοι «ὑπέστρεψαν μετά χαρᾶς μεγάλης» (Λουκ. κδ΄ 52). Ὁ χωρισμός, καὶ μάλιστα ὁ χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Ἀναστάντα Χριστό, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀφήσει λύπη στὶς ψυχές τους. Τί ἦταν αὐτὸ ποὺ τοὺς ἔδωσε χαρὰ καὶ μάλιστα μεγάλη;

  Τὸ πρῶτο χαρακτηριστικὸ ποὺ προσδιορίζει τὴ σημασία τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ πανηγυρικὴ ὁλοκλήρωση τῆς θείας οἰκονομίας. Λέγει τὸ Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς: «τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστέ ὁ Θεός…». Μὲ ἄλλα λόγια ἡ αἴσθηση ὅτι δέν πῆγε χαμένη ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου, ἀλλά ὅτι ὁ Κύριος ἦλθε στόν κόσμο, δίδαξε, θαυματούργησε, ἔζησε μία ἁγία ζωή, ἄφησε ὡς παρακαταθήκη μετά ἀπό τό πάθος του καί τήν ἔνδοξη ἀνάστασή Του τήν χάρι Του, ἔδωσε τήν εὐλογία Του καί τελικῶς ἀνελήφθη εἰς τόν οὐρανό μὲ τὸ τρόπαιο τῆς νίκης, δηλαδὴ τὴν θεωθεῖσα ἀνθρώπινη φύση, αὐτό εἶναι τό πλήρωμα τῆς θείας οἰκονομίας• ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας μας ἀπό τόν Θεό.

  Τό δεύτερο εἶναι ἡ ἐπαγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος• ἡ ὑπόσχεση ὅτι θά στείλει ὁ Χριστός στήν Ἐκκλησία τό Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἐκπορέυεται ἐκ τοῦ Πατρός. Αὐτό τὸ γεγονὸς θά ἑορτάσουμε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἄν ἡ θεία οἰκονομία καί ἡ πορεία τοῦ Κυρίου στή γῆ εἶναι ἕνα δένδρο, ρίζες του εἶναι ἡ Γέννηση, κορμός του ἡ Σταύρωση, κλαδιά του εἶναι ἡ Ἀνάσταση, ἄνθη ἡ Ἀνάληψη, καί καρπός ἡ Πεντηκοστή. Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας: ὄχι ἁπλᾶ νά γίνουμε καλοί ἄνθρωποι, ἀλλά νά ἀποκτήσουμε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Οἱ ἀπόστολοι, καθὼς ὁ Κύριος ἀνελαμβάνετο, συνείχοντο ἀπὸ τήν χαρά τῆς προσδοκίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἡ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου ἔγινε πραγματικότης. Καί μέσα στὴν ἱστορία διά τῶν ἀποστόλων χορηγεῖται καί προχέεται τό Ἅγιο Πνεῦμα στὸν ὀργανισμὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἀποτέλεσμα ὁ κάθε πιστὸς νὰ μπορεῖ νά γίνει ἀποδέκτης τῶν δωρεῶν καί τῆς χάριτος Του. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου: «συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω… ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ Παράκλητος, ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν… ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ καὶ ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. ιε΄ 26, ιστ΄ 7,13). Ἡ Ἐκκλησία μας τρέφεται καὶ ζωογονεῖται ἀπὸ τὴν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος• «Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται, τῇ Τριαδικῇ Μονάδι ἱεροκρυφίως», ψάλλουμε στοὺς Ἀναβαθμοὺς τοῦ δ΄ ἤχου.

  Ὑπάρχει καὶ ἕνας τρίτος λόγος• εἶναι ἡ ὑπόσχεση τῆς συντέλειας τῶν αἰώνων καὶ τῆς ἐνδόξου δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου, ὅτι ὁ Χριστός δέν ἐγκαταλείπει τόν κόσμο, ἀλλά παραμένει καὶ θά ξανάρθει ἐν δόξῃ. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴ διαβεβαίωση τῶν ἀγγέλων κατὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου: «Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, οὗτος ὁ Ἰησοῦς, ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ’ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτόν, πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν» (Πρ. α΄ 11), μέ τόν ἴδιο τρόπο πού τόν βλέπετε νά ἀναλαμβάνεται εἰς τούς οὐρανούς, μέ τόν ἴδιο τρόπο θά ξανάρθει. Δέν μᾶς ἔχει ξεχάσει ὁ Θεός, ἀλλά βρίσκεται κοντά μας καί θά ἐπανέλθει μέ τήν Δευτέρα Παρουσία γιά νά κλείσει τήν ἱστορία αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ νὰ ἀνοίξει τὴν σελίδα τῆς αἰώνιας βασιλείας Του.

  Ἡ ἑορτὴ τῆς Θείας Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου μας εἶναι ὄντως μεγάλη. Ἂς μὴν ἀρκεσθοῦμε σὲ ἐξωτερικὲς μόνο συνήθειες εὐλαβοῦς διαθέσεως, οἱ ὁποῖες ὅμως δέν ἀποδίδουν πολλούς καρπούς. Ἀλλὰ ἡ πραγματικὴ πανήγυρις ἂς γίνει μέσα στήν καρδιά μας, στηριζόμενη σέ αὐτά τά τρία πράγματα: Τὸ πρῶτο, στήν πίστη ὅτι «οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον ὥστε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλὰ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. γ΄ 16) καὶ ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ Σωτήρας μας. Τό δεύτερο, στὴν ἐπαγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, στὴν πίστη δηλαδὴ ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία καί μπορεῖ ὁ κάθε ἕνας μας νά μετέχει Αὐτοῦ καὶ νὰ ἀπολαμβάνει τὴν χάρι καὶ τὰ χαρίσματά Του. Καί τό τρίτο, στὴν προσδοκία τῶν ἐσχάτων καί τῆς ἑλεύσεως τοῦ Θεοῦ, πού ὁδηγεῖ στήν πίστη ὅτι ὁ Κύριος δέν λείπει ἀπό τόν κόσμο, ἀλλά τόν ἀγκαλιάζει καί ἐμεῖς αἰσθανόμαστε τήν παρουσία Του καί προσδοκοῦμε τήν ὁλοκλήρωση τῆς ἱστορίας, τὰ ἔσχατα καὶ τὴν ἔνδοξο Δευτέρα Παρουσία Του, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως «καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δὀξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τἐλος» καὶ στὴ συνέχεια «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν».

Ἀνάληψη 2018