Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός». «Δεῦτε», λοιπόν, «λάβετε φῶς»

Ἂς σπεύσουμε ὅλοι ἀνταποκρινόμενοι στὴ θερμὴ καὶ ἐνθουσιώδη προτροπὴ τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ πάρουμε ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ γεμίσουμε μὲ αὐτὸ τὶς σκοτεινιασμένες καρδιές μας.

Ὁ Χριστὸς ἀληθῶς ἀνέστη. «Θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει». Ἀνέστη καὶ συνετρίβη ἡ δύναμη τοῦ θανάτου. Ὁ ᾅδης στενάζει καὶ βοᾶ. Δὲν μπορεῖ νὰ ἀντέξει στὰ σπλάγχνα του τὸν Κύριο καὶ Θεό. Μαζὶ μὲ τὸν θάνατο δέχεται καίριο πλῆγμα καὶ «ὁ τὸ κράτος ἔχων τοῦ θανάτου», δηλαδὴ ὁ διάβολος. Ἡ κοσμοκρατορία του καταργεῖται ἀπὸ τὴν παντοκρατορία τοῦ Θεανθρώπου. Μὲ τὴν Ἀνάσταση ὁ διάβολος καὶ ἡ κυριαρχία του ἀποδυναμώνονται καὶ ὑποχωροῦν παντελῶς.

Ἡ Ἀνάσταση ὅμως δὲν συντρίβει μόνο τὴν δύναμη τοῦ θανάτου καὶ τὸ κράτος τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ ἀποδεικνύει περίτρανα καὶ τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση εἶναι πίστη στὸν Κύριο ὡς Θεό, εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁμολογεῖ ὁ Θωμᾶς, ὅταν ἀντικρύζει τὸν ἀναστημένο Κύριο: «Ὁ Κύριος μου καὶ ὁ Θεός μου». Εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁμολογοῦμε οἱ πιστοί: «Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν», ἐκτὸς ἀπὸ σένα ἄλλον δὲν γνωρίζουμε.

Ὅλα ὅμως αὐτὰ δὲν ἔγιναν, γιὰ νὰ δείξει ὁ Θεὸς τὴ δύναμή Του, οὔτε γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴ θεότητά Του μέσα στὴν κτίση. Τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως ἔχει ἄμεσες συνέπειες σὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ νίκη τοῦ Κυρίου κατὰ τοῦ θανάτου ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴ δική μας ἀθανασία. «Ὁ πιστεύων» στὸν Ἀναστάντα «κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται». Ὁ θάνατος γιὰ κάθε πιστὸ δὲν εἶναι σκλαβιὰ στὸ σκοτάδι τοῦ ᾅδη, ἀλλὰ μετοχὴ στὴ δόξα τῆς αἰώνιας βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ νίκη τοῦ Κυρίου κατὰ τοῦ διαβόλου εἶναι καὶ δική μας νίκη. Ὁ διάβολος δὲν ἔχει πλέον ἀπόλυτη ἐξουσία ἐπὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ χάρις τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ «ποὺ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύει καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῖ», αὐτὴ ἡ χάρις καθιστᾶ τὸν πιστὸ πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὸν διάβολο. Μπροστὰ στὸν Κύριο ὁ διάβολος «φρίττει καὶ τρέμει μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν». Γιατί αὐτό; «ὅτι νεκρούς ἀνιστᾷ καὶ θάνατος κατήργηται».

Ὁ Κύριος διὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του φανερώνει τὴ θεότητά Του, ὄχι γιὰ νὰ τρομάξει τὸν διάβολο οὔτε γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσει τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν θεώσει, νὰ τὸν συναναστήσει μαζί Του, νὰ τὸν καταστήσει μέτοχο τῆς δόξης Του, νὰ μοιραστεῖ μαζί του τὴ θεότητά Του.

Λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ τέλος τῆς Α΄ ἐπιστολῆς του πρὸς Κορινθίους: «Εἰ Χρστὸς οὐκ ἐγήγερται», ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε, τότε ἡ πίστη μας εἶναι μάταιη καὶ τὸ κήρυγμά μας ἄδειο, χωρὶς περιεχόμενο. Ὅλοι δὲ ἐμεῖς ποὺ στηρίξαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν Κύριο καὶ μόνο, εἴμαστε οἱ ἐλεεινότεροι, οἱ πλέον ταλαίπωροι καὶ ξεγελασμένοι τῶν ἀνθρώπων. Ἀντίθετα, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸν φωτισμένο λόγο τοῦ Παύλου καὶ ἀποδεικνύεται στὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὅποιος εἶναι κοινωνὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀντὶ γιὰ ματαιότητα ζεῖ τὴν βεβαιότητα τῆς πίστεως, ἀντὶ γιὰ κενότητα ζεῖ τὴν πληρότητα τοῦ θείου λόγου, καὶ ἀντὶ γιὰ ἐλεεινότητα ζεῖ τὴν δόξα καὶ τὴν τιμὴ τῆς φύσεώς του.

«Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων». Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου σημαίνει καὶ τὴ δική μας ἀνάσταση.

Τὶς γραμμὲς αὐτὲς τὶς χαράσσω στὶς 22 Μαρτίου ἐνώπιον τοῦ Ζωοδόχου Τάφου, καθὼς παραδίδεται τὸ ἱστορικὸ ἔργο τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ ἱεροῦ κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ καθήμενος μπροστὰ στὴν «θύρα τοῦ μνημείου» ἀντικρύζω μαζὶ μὲ τοὺς Πατριάρχες μας καὶ ὅλη τὴν Ἐκκλησία τὸ κενὸ μνῆμα καὶ ἀκούω τὸ δυνατὸ μήνυμά του, τὴν αἰώνια φωνή του, νὰ ξεχύνεται θριαμβευτικὰ μέσα στὴν κτίση καὶ νὰ ἀντηχεῖ δοξολογικὰ μέσα στὴν ἱστορία ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος ὄντως. Ἀκούγεται νὰ προτρέπει ὅλους μας «ἐν καινότητι ζωῆς νὰ περιπατήσωμεν», νὰ στοιχήσουμε τὰ βήματα τῆς ζωῆς καὶ τοὺς κτύπους τῆς καρδιᾶς μας στὰ βήματα τοῦ Ἀναστάντος.

«Ἐκνήψωμεν οὖν δικαίως, ἀδελφοί, καὶ μὴ ἁμαρτάνωμεν», «ἀλλήλους περιπτυξώμεθα καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει καὶ οὕτω βοήσωμεν• Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος».